Αναδημοσίευση από :madeincreta.gr
Τριάντα χρόνια στην εγκατάλειψη και στην καταστροφή και άλλο σχολείο
Εκείνα τα χρόνια οι μαθητές αποθήκευαν γνώση στο σχολείο και σήμερα αποθηκεύουν… κοπριά
Ως το 1986 στο δημοτικό σχολείο του Άη Γιάννη της Αμπαδιάς Αμαρίου, οι μικροί μαθητές του χωριού «ρουφούσαν» από το δάσκαλό τους τη γνώση και με το… προζύμι που τους έπλαθαν πορεύονταν συνέχεια στην εκπαιδευτική διαδικασία. Κι αν στο διδακτήριο αυτό θεμελιώθηκε στο ατσάλι και στην πορεία των χρόνων, η γνωστική και κοινωνική τους εξέλιξη, σήμερα και για τρεις δεκαετίες ο άλλοτε «ναός της παιδείας», έλαβε χαρακτήρα… αποθήκης ζωικών κοπράνων χρήσιμων για τη λίπανση!
Μια φωτογραφία μια ιστορία στο δημοτικό σχολείο Άη Γιάννη Αμαρίου, με τον δάσκαλο Αντώνη Βουμβουλάκη και τους μαθητές Πόπη Φουντεδάκη, Χρυσούλα Παραδεισανού, Μαριάννα Μαυρογιαννάκη, Νικολίτσα Γαζοράκη, Καλλιόπη Φωτάκη, Κώστας Φουντεδάκης, Λευτέρης Παραδεισανός, Σταύρος Χανιωτάκης, Έφη Τρουλλινού, Ρουμπίνη Χανιωτάκη, Χρυσούλα Καλογεράκη, Διαμαντούλα Καπαρού, Αγάπη Χανιωτάκη, Νίκη Ζωιδάκη, Λευτέρης Παραδεισανός και Μαρία Λαντζουράκη
Και αυτό το σχολείο, δυστυχώς, όπως και το σύνολο σχεδόν εκείνων στις τοπικές κοινότητες που καταργήθηκαν ή απορροφήθηκαν στις συγχωνεύσεις, όσα στέκονται στα… πόδια τους ακόμη, αφέθηκαν στο έλεος του τιμωρού χρόνου και χάνουν την οικιστική τους φυσιογνωμία! Όμως, πριν τον… εκδικητή πρόλαβαν οι καταστροφείς που έσπασαν και ρήμαξαν και οι ερωτευμένοι, συμπληρώνοντας, έβαζαν στους τοίχους την… καψούρα τους για να σκεπάσουν τον… γλυκό πόνο…
ΟΤΑΝ ΕΚΛΕΙΣΕ…
Μαθητής στις δυο τελευταίες τάξεις ο Νίκος Βασιλάκης, πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, εκφράζει τη λύπη του για την καταστροφή όπως και όλοι οι συγχωριανοί του που φοίτησαν εκεί. «Μα είναι να μην σε στεναχωρεί αυτή η εικόνα;» ρωτά. «Εκεί μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα και πολλοί μορφώθηκαν, προχώρησαν. Δυστυχώς, από τότε που έκλεισε το σχολείο εγκαταλείφθηκε και καταστρέφεται, και η δημοτική Αρχή ήδη με τους τεχνικούς της έδειξε προθυμία να δημιουργήσει χρήσιμους χώρους προς όφελος της κοινωνίας. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις…»
Ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Νίκος Βασιλάκης: «Λυπάμαι που είναι σε αυτή την κατάσταση. Φοιτούσα και εγώ ως μαθητής στις δυο τελευταίες τάξεις…»
Ανάλογα συναισθήματα διακατέχουν και την κυρία Χρυσούλα Καλογεράκη, μαθήτρια και αυτή σε αυτό το διδακτήριο, που αδυνατεί να κρύψει την οργή της για την καταστροφή:« Ίσως να φοιτούσαν στα χρόνια που ήμουν μαθήτρια και πάνω από σαράντα παιδιά. Το ’86 που έκλεισε, οι οκτώ μαθητές από τον Άη Γιάννη μετακινούνταν και φοιτούσαν στο σχολείο της Νίθαυρης. Από τότε άρχισε η καταστροφή και συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια μέχρι που έφτασε σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση…»
ΚΡΙΜΑ!
Τα βιώματα και οι εικόνες από τα μαθητικά χρόνια σε μια κοινωνία που δυστυχούσε, παραμένουν και σήμερα έντονα στον ψυχισμό της. Γι αυτό και παραμένει στη θύμησή της το ζοφερό κλίμα των καιρών, που «οι περισσότερες οικογένειες αντιμετώπιζαν το πρόβλημα της ανέχειας. Εγώ, ως παιδί του ιερέα του χωριού, ήμουν σε καλύτερη μοίρα, όμως άλλα σπίτια υπόφεραν… Είναι κρίμα που κατέληξε έτσι το σχολείο μας και η κοινωνία το έχει θέσει πολλές φορές…»
Ίσως να ήταν το γραφείο του διευθυντή του σχολείου. Σήμερα είναι αποθήκη με σακιά κοπριάς των ζώων
