Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου.
(Εύγε δούλε, αγαθέ και πιστέ! Στα λίγα υπήρξες πιστός, σε πολλά θα σε εγκαταστήσω. Είσελθε για να λάβεις μέρος στην χαρά του Κυρίου σου).
Τα Θεϊκά – Πατρικά αυτά λόγια διαβάζουμε μέσα από την Παραβολή των ταλάντων, στο Ιερό Ευαγγέλιο. Και εμείς που σήμερα συναχθήκαμε την ώρα τούτη η ευχή και η κοινή προσευχή μας είναι, αυτών των λόγων να γίνεις αποδέκτης και κοινωνός σεβαστέ μας Παππού, λίγες ώρες μετά το φτερούγισμα της ψυχής σου με κατεύθυνση τα Ουράνια δώματα.
Στόχος κάθε συνειδητοποιημένου χριστιανού είναι το γλυκό άκουσμα αυτής της πατρικής ετυμηγορίας.
Όπως οι συνετοί γονείς φροντίζουν να διδάξουν και να μεταδώσουν στα παιδιά τους αξίες και ιδανικά για να τους συνοδεύουν και να στολίζουν τη ζωή τους, σε απείρως μεγαλύτερο βαθμό ο Θεός στολίζει τις ψυχές των ανθρώπων και τους κληροδοτεί με πνευματική περιουσία. Με ποικίλες αρετές και χαρίσματα και τάλαντα διανέμοντας και κατανέμοντας τα με δικαιοσύνη και σοφία. Και ο χοϊκός άνθρωπος έχει πλέον όλη την ευθύνη – του Θεού συνεργούντως – να πολλαπλασιάσει τα δωρηθέντα χαρίσματα, ώστε να ελπίζει στην Θεία επιβράβευση.
Εσύ αγαπημένε μας παππού διέθετες τις αρετές που σου χάρισε ο Θεός και πορεύθηκες στη ζωή σου προσπαθώντας να αυξήσεις και να πολλαπλασιάσεις αυτό το Ιερό κεφάλαιο.
…τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται
Με αυτό το συμπερασματικό λόγο κλείνει ο Διδάσκαλος Θεός την παραβολή των ταλάντων.
(Διότι, λέει, σε εκείνον ο οποίος με την εργασία και την τιμιότητά του έχει αυξήσει αυτό που του δόθηκε, θα του δοθούν και άλλα πολλά, με το παραπάνω).
Με αυτή την τιμιότητα και τη δικαιοσύνη πορεύθηκες και ο Θεός «δεσμευμένος» από την υπόσχεση του σου χάρισε όλες τις ανθρώπινες χαρές με πατρική πρόθεση να σου χαρίσει και τις ουράνιες και αέναες χαρές.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες σε ένα φτωχό σπιτικό. Σε μια πολυμελή οικογένεια με πολλές ανάγκες. Η ανέχεια της εποχής ξερίζωσε τα αδέρφια και τα οδήγησε σε άλλους τόπους αναζητώντας να ζήσουν καλύτερες ημέρες. Εσύ δεν ακολούθησες αυτό το δρόμο. Προτίμησες από την παιδική κιόλας ηλικία να βρεθείς μικρό βοσκάκι πάνω στο Κέντρος για να βγάζεις τον επιούσιο. Άλλωστε η πατρική περιουσία που σου κληροδότησαν οι φτωχοί γονείς σου περιοριζόταν σε 7-8 ρίζες ελιές. Ανασκουμπώθηκες και δούλεψες πολύ δρασκελίζοντας καθημερινά τις πλαγιές και τα παπούρια του Ψηλορείτη μόνο και μόνο για να μπορέσεις να δημιουργήσεις τη δική σου περιουσία και να ανοίξεις το δικό σου σπιτικό. Στην κοπιαστική πορεία σου ευτύχησες να έχεις συνοδοιπόρο την δυναμική και άξια σύντροφο της ζωής σου Μαρία που με ανδρικό φρόνημα στάθηκε δίπλα σου σε όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής. Η οικογένεια της έγινε οικογένεια σου και τα αδέλφια της, αδέλφια σου. Η πρόωρη αποδημία της ήταν το μεγαλύτερο κτύπημα που ένοιωσες στην 86χρονη επίγεια πορεία σου. Τα αδέλφια σου, τα πολλά ξαδέλφια σου, οι συγγενείς και τα ανίψια σου ήταν πάντα δίπλα σου. Σε υπολόγιζαν και σε τιμούσαν. Αποτελούσες για όλους πρόσωπο αναφοράς. Σου χάρισε ο Θεός απλόχερα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα που μυστικά καμάρωνες.
Είχα την ευκαιρία, από πολύ μικρή ηλικία, να καταλάβω τους αγώνες και τις αγωνίες σου. Τις πηγαίες χαρές της αξιοπρεπούς ποιμενικής ζωής αλλά και τις δυσκολίες, τις κακουχίες, πολλές φορές τις απάνθρωπες συνθήκες. Τις πικρίες και τις οριακές στιγμές όταν η απληστία και τα πάθη των ανθρώπων αφαιρούσαν την περιουσία σου, υφάρπαζαν τους κόπους σου και σου ανέκοπταν τους οραματισμούς σου. Και τότε ένας άλλος αγώνας ξεκινούσε, μια πορεία γύρω από τον Ψηλορείτη, μήπως και προλάβεις ένα μικρό μέρος του δικού σου ιδρώτα, να σου επιστραφεί. Κανείς δεν θα ξεχάσει την αρχοντική παρουσία σου στο μιτάτο της Κορακιάς, τη παρέα σου, την φιλοξενία σου, την τάξη που ήθελες να υπάρχει και τα εύγεστα και αγνά και γνήσια τυροκομικά προϊόντα που με τόση φροντίδα και μεράκι παρήγαγες.
Αγαπημένε Παππού υπήρξες ένας βοσκός αξιοπρεπής και τίμιος. Ένας προοδευτικός βοσκός που κάθε χρόνο, μέσα από πολλές στερήσεις σε εύρισκε ένα σκαλί παραπάνω από τον προηγούμενο, με βάση τα δεδομένα της εποχής. Τα βήματα σου ήταν συνετά, μικρά και σταθερά έτσι όπως ήταν και τα ζάλα στο χορό σου σεμνά και μετρημένα. Ένας άνθρωπος που απολάμβανες την αγάπη και την φροντίδα των μελών της οικογένειας σου, την τιμή και τον σεβασμό των συνανθρώπων σου, και την καταξίωση της κοινωνίας που έζησες. Στα μάτια μας αύξησες τα δοθέντα από τον Θεό τάλαντα. Παρέδωσες από νωρίς στα παιδιά όλα όσα με θυσίες και κόπους κέρδισες στη ζωή. Δεν κράτησες τίποτα για σένα. Δεν δέθηκες με τα εφήμερα. Είχες μάλλον κατά νου την ρίμα του θυμόσοφου λαού μας που λέει:
Aπ’ τη ζωή ο άνθρωπος τίποτα να μη παίρνει,
Γιατί γεννιέται αμοναχός κι αμοναχός ποθαίνει.
Και φτάσαμε στις τελευταίες ημέρες της ζωή σου που τις χαρακτηρίσαμε, ως μαρτυρικές. Είδαμε μια γενναία πάλη που έδιδε το σώμα να κρατήσει όσο μπορούσε περισσότερο χρόνο ακόμα την ψυχή. Μα η ψυχή που είναι Πνοή Θεού βλέπει μόνο Ουρανό. Και αν ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας αποκαλύπτει ότι «βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας», αυτή έχει κατεύθυνση προς τα άνω. Και η μάχη ήταν άνιση. Και ενώ άλλες ήταν οι προβλέψεις της επιστήμης, η Μεγαλόχαρη που όλες τις μαρτυρικές ημέρες επικαλούσουν, φρόντισε για τη λήξη του μαρτυρίου σου, την ημέρα που Ουρανός και γη την τιμούσαν, πανηγυρίζοντας και μνημονεύοντας την αποδοχή του Αγίου αγγέλματος, της σωτηρίας των ανθρώπων.
Οι τελευταίες 14 μαρτυρικές ημέρες της ζωής σου μου έφερναν στο νου την φράση ενός ρώσου μάρτυρα, του Αγίου Λουκά, Επισκόπου Κριμαίας, που αποφάνθηκε μετά από τόσα μαρτύρια που υπέστη λέγοντας: «Αγάπησα το μαρτύριο, το οποίο τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή»…
Πιο ψηλά λοιπόν σε ήθελε ο Θεός. Ακόμα πιο καθαρό και απαλλαγμένο από τους ρύπους της αμαρτίας. Σου χάρισε αυτό το τελευταίο δώρο για να αποτινάξεις από τον χιτώνα της ψυχής τα όποια στίγματα είχαν απομείνει, για να ανοίξουν διάπλατα τα μάτια της ψυχής και έτσι να εξαγνιστεί και να λευκανθεί και προετοιμαστεί κατάλληλα για την αιωνιότητα.
Είμαστε σήμερα όλοι εδώ για να σε ευχαριστήσουμε, για όλα όσα μας πρόσφερες.
Είμαστε όλοι εδώ για να πούμε με μυστικό τρόπο πράγματα που δεν είπαμε ποτέ.
Είμαστε όλοι εδώ για τιμήσουμε την τίμια πορεία σου.
Είμαστε εδώ για να παρακαλέσουμε τον Θεό να σου χαρίσει τη Ζωή, την όντως Ζωή.
Είμαστε εδώ, ως επίγεια Εκκλησία, γιατί πιστεύουμε ότι και εσύ είσαι εδώ.
Είμαστε εδώ για να ξεπροβοδίσουμε την ψυχή σου και να επιστρέψουμε στην «γήν εξής ελήφθει το σώμα σου».
Θα σε θυμούμαστε πάντα ως αγωνιζόμενο και μετανοούντα, ευθυτενή, λεβεντόγερο και αγέρωχο. Αγέρωχο όπως ο Ψηλορείτης που όσες βαρυχειμωνιές και τον βρουν αυτός θα εξακολουθεί να ανθίζει και να μυρίζει.
Καλοστραθιά Παππού!
Καλή απολογία!
Καλό Παράδεισο!
π. Εμμανουήλ Διαμαντάκης
Ι. Ναός Αγίου Γεωργίου Φουρφουρά
(26 Μαρτίου 2019)
