Την Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014, άφησε την τελευταία του πνοή στον Αγιο Ιωάννη Αμαρίου, ο αγαπητός και σεβαστός σε όλους μας θείος Γιάννης Παραδεισανός, αδελφός της μητέρας μου Αννας και ο τελευταίος στην ζωή από τα έξι παιδιά του παππού και της γιαγιάς μου Αδαμάκη και Ζαφειρένιας Παραδεισανού.
Αισθάνομαι με τρόπο αυθόρμητο την ανάγκη να γράψω κάτι για τον τελευταίο θείο μου καθώς η αγάπη, ο σεβασμός και η αδυναμία για όλους τους προηγούμενους θείους και θείες που τους έχουμε ήδη αποχωριστεί, είχαν επικεντρωθεί στο πρόσωπό του.
Ο θείος Γιάννης ΄έφυγε΄ από την ζωή ήσυχα, ήρεμα και με αξιοπρέπεια στον Αγιο Ιωάννη στο χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο σπίτι και στον χώρο του που είχε δημιουργήσει την οικογένειά του. Με άξια σύντροφο και συμπαραστάτισσα στην ζωή του την σύζυγό του θεία Γαρεφαλίτσα, τα τέσσερα παιδιά τους με τις οικογένειές τους, ο θείος Γιάννης που χαρακτηριζόταν για την ευγενική του συμπεριφορά, ηρεμία, καταδεκτικότητα, φιλοξενία, απολάμβανε και πάντα ανταπέδιδε τον σεβασμό που είχε στην ζωή του, από όλους τους κατοίκους του Αγίου Ιωάννη και τους κατοίκους της επαρχίας Αμαρίου. Η εκδήλωση αυτή του πηγαίου και ειλικρινούς σεβασμού, ήταν φανερή και εκδηλώθηκε μέχρι και την ημέρα της κηδείας του, από την προσέλευση του κόσμου, την παρουσία τόσων ιερέων από τα γύρω χωριά και από τους συγκινητικούς λόγους που εκφωνήθηκαν στην εκκλησία.
Ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ερχόμαστε στο χωριό για τις καλοκαιρινές διακοπές, φέρνουν στο μυαλό μου την εικόνα του θείου Γιάννη πάντα φιλόξενου και εγκάρδιου να μας υποδέχεται και να κάνει ότι μπορεί για μας ευχαριστήσει. Θυμάμαι μας έπαιρνε με το φορτηγό στον Κόκκινο Πύργο, στην Αγία Γαλήνη ή σε πολλά χωριά του Αμαρίου όπου πήγαινε για δουλειές και τις ημέρες που είχε το δρομολόγιο προς το Ρέθυμνο περιμέναμε το βράδυ την επιστροφή του και μόλις βλέπαμε τα φώτα του φορτηγού στον δρόμο πριν τις Κουρούτες πηγαίναμε στην πλατεία του χωριού για να τον περιμένουμε. Θυμάμαι όταν φεύγαμε από το χωριό και ήταν πάντα Σάββατο, πηγαίναμε με το φορτηγό μέχρι το Τυμπάκι και από εκεί στο Ηράκλειο καθώς και την χρονιά που μας πήγε με άλλους πολλούς χωριανούς στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής για την λειτουργία την Παρασκευή του Πάσχα.
Τελευταία φορά είδα τον θείο Γιάννη τον Ιούνιο 2014, ήταν στο σπίτι του με τον γιο του Αδάμ καταβεβλημένος με τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό του και με τα χαρακτηριστικά της ηρεμίας, ευγένειας και υπομονής που διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του εξακολουθώντας να είναι παράδειγμα σωστής και ανθρώπινης συμπεριφοράς για όλους μας.
Ο θείος Γιάννης θα είναι ανάμεσά μας και θα τον αισθανόμαστε πάντα κοντά μας καθώς όπως λένε, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν όσο οι υπόλοιποι που παραμένουν στην ζωή εξακολουθούν να τους θυμούνται.
Καλό ταξίδι θείε Γιάννη
Ο ανιψιός σου
Αδάμ Κανακάκης
