του Δημήτρη Αετουδάκη
Περιμέναμε όλοι ότι, το κράτος της πατρίδας μας αυτό και μόνο θα έπρεπε να έχει αναλάβει να εορτάσει πανελλήνια τη μεγάλη αυτή επέτειο της Ένωσης της Ελλάδας με την Κρήτη. Μια επέτειος που πρέπει όλο τον ελληνικό λαό να συγκινήσει και να ενθουσιάσει σαν μεγάλο ιστορικό γεγονός που αύξησε τότε την ελληνική επικράτεια. Αλλά περισσότερο πρέπει η νεολαία κυρίως να γνωρίσει τη μεγάλη εθνική σημασία αυτής της Ένωσης, μέσα από την ιστορική αυτή επέτειο των 100 χρόνων.Και όμως το κράτος, που θα έπρεπε να αναθέσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει τη σχετική αναφορά σ ’αυτό το εθνικό γεγονός, ως ο κυριότερος θεσμικός παράγοντας, που εκπροσωπεί το έθνος των ελλήνων, σε ένα χώρο όπου θα έπρεπε να έχουν κληθεί στρατιώτες, ναύτες, αεροπόροι και πλήθος αθηναίων ακόμα και τα σχολεία, για να μάθουν όλοι ιστορία που είναι αναγκαία στην εποχή μας.
Η ιστορία που διδάσκει, που ενθουσιάζει, που συνετίζει, που δυναμώνει και ενισχύει την εθνική συνείδηση όπως γίνεται στη γείτονα χώρα, που πάντα αποβλέπει στη συρρίκνωσή μας, στη μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας και αυτό έπρεπε να γίνει σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών της πατρίδας μας.
Και όμως ανέλαβαν να οργανώσουν την επετειακή αυτή εκδήλωση σωματεία κρητικά κι η περιφερειακή διοίκηση Κρήτης, Αττικής και το Ίδρυμα Ερευνών και μελετών Ελευθέριος Βενιζέλος. Και όλοι αυτοί αδαείς, εδημιούργησαν ένα πρόγραμμα, άκουσον-άκουσον, οκτώ ωρών. Πρόγραμμα που εκτελέστηκε στο κλειστό στάδιο του μπάσκετ, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Σε ένα χώρο που για να πας έπρεπε να έχεις ειδικές γνώσεις. Σε ένα χώρο δύσκολα προσβάσιμο, χωρίς δυστυχώς κινητοποίηση κόσμου.
Έτσι, το πρόγραμμα που ήταν πλούσιο πραγματικά, αλλά και αδύνατον να το παρακολουθήσουν τόσες ώρες καθήμενοι, σε ένα ψυχρό χώρο και σε κουραστικά καθίσματα. Αφού να σκεφθεί κανείς ότι, μόνο οι χαιρετισμοί που δεν ήταν χαιρετισμοί, αλλά ομιλίες 12 τον αριθμό, των οργανωτών, των Υπουργών και των βουλευτών κράτησε μία και μισή ώρα. Και ο κόσμος αγανάκτησε τόσο ώστε, με φωνές και αποδοκιμασίες διαδέχτηκαν αυτούς τους χαιρετισμούς και την απονομή των αναμνηστικών από το Ίδρυμα Ελευθέριος Βενιζέλος, ενώ το πρόγραμμα προέβλεπε στο τέλος της εκδήλωσης. Έτσι, ο κόσμος άρχισε να φεύγει από τη λήξη των χαιρετισμών. Και λυπάμαι, που ο Μπάμπης ο Πραματευτάκης είχε γράψει μια τόσο σπουδαία σύνθεση ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΛΕΟΣ, που πρέπει να ακούστηκε σε άδεια έδρανα. Λυπάμαι και λυπόμαστε όλοι εμείς, που στο πετσί μας έχομε ενσωματώσει την εθνική μας υπόσταση και νοιώθουμε ντροπή, για το κατάντημα αυτής της μοναδικής εθνικής επετείου, που έπρεπε να συγκινήσει, να συγκλονίσει το πανελλήνιο. Όπως πρέπει να συμβαίνει με όλες τις εθνικές επετείους της πατρίδας μας. Λυπάμαι και είμαι υποχρεωμένος, ως πολίτης αυτής της χώρας, να βροντοφωνάξω ότι κύριοι αποτύχατε να οργανώσετε μια εορταστική επέτειο, ενός τόσο σημαντικού εθνικού γεγονότος, που συγκινεί και μας διδάσκει πως, μόνο με αγώνες, θυσίες και ολοκαυτώματα αυτή η μικρή μα ένδοξη Ελλάδα ολοκληρώνει τους εθνικούς της πόθους.
Αποτύχατε και ξοδέψατε τόσα χρήματα για ένα πρόγραμμα οκτώ ωρών, που σε καμία περίπτωση μπορούσε να το παρακολουθήσει ο κόσμος των χιλίων ατόμων.
