Πέρασαν κιόλας έξι μήνες από τότε, που ο αγαπημένος μας γαμπρός Αντώνης Ρούλιος σε αποχαιρέτησε λέγοντας σου «Στην αγκαλιά της μάνας σου απόψε θα αποσκιάσεις το πονεμένο σου κορμί εκιά θα ξεκουράσεις….»
Ζώντας το δικό μου παραμύθι…. Κοιτάζω το τηλέφωνο και αναμένω να σε ακούσω να μου πεις….
Έλα σε ενοχλώ;
Ήταν η πρώτη σου λέξη σε κάθε επικοινωνία μας……
Αμέσως έσπευδες να με καθησυχάσεις…..
Καλά είμαι μη στεναχωριέσαι για μένα…..
Το έλεγες βιαστικά μην και καταλάβω την δυσφορία σου, εσείς καλά είστε όλοι; Εμείς δόξα το θεό από όσο ξέρω καλά είμαστε.
Ξέρεις μου έλεγες εγώ είμαι δεμένος εδώ μέσα όλο το 24ωρο.
Σκέπτομαι ….επισκέπτομαι …όλους με την καρδιά και την σκέψη μου… Αδελφέ μου, αρκούσουν σ΄ αυτό το λίγο οξυγόνο, που η τύχη σου είχε επιλέξει για σένα. Είχες ρίξει τον πήχη βλέπεις ….εσύ ο ανίκητος, ο ακούραστος, ο δημιουργικός, ο τολμηρός, ο δοτικός. Είχες αποδεχτεί την συνοδοιπορία σου με την φιάλη οξυγόνου και όμως την ευγνωμονούσες και την εμπιστευόσουν.
Στην αρχή βοηθητική και αργότερα όλο το 24ωρο . Με ένα οξύμετρο στο χέρι, ένα θερμόμετρο, ένα πιεσόμετρο. Έχεις γίνει γιατρός σου έλεγα…..
Από λοίμωξη σε λοίμωξη από λάθη σε λάθη επαγγελματιών υγείας….
Όμως ποτέ δεν βαρυγκώμησες δεν τους το καταλόγισες. Εν αντιθέσει με εμένα, που ακόμα και τώρα με την εμμονική μου σκέψη τους το χρεώνω.
ΑΝ…..& ΑΝ……ΙΣΩΣ…..
Υπομονή ……..Υπομονή ……..Υπομονή
Αξιοπρέπεια …….Αξιοπρέπεια ……..Αξιοπρέπεια
Μαζί αντάμα πάνε αυτές οι αρετές, ξέρεις σε όποιον τις έχει. Μεγαλοσύνη ψυχής ….σε όλη σου τη ζωή μέχρι το τέλος …Θέλω να ζω για να μαθαίνω για τα παιδιά και τα εγγόνια μου…. Δόξα το θεό καλά είμαι …..αρκεί να είμαι σπίτι και να εξυπηρετούμαι μόνος μου… Στο νοσοκομείο χειρότερα πάντα φεύγω…. Ήρθε η ώρα να σου πω και εγώ μόνο που δεν με ακούς είμαι σίγουρη όμως ότι το ξέρεις
ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΟΛΥ…….
ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ…..
Ήρθε και η δική μου σειρά να σε επισκέπτομαι και με την καρδιά και την ψυχή μου αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος, έπειτα σκουπίζω τα δάκρυα μου για να βρω το δρόμο να γυρίσω στη μάταια και σκληρή καθημερινότητα. Όμως δεν ενοχλώ τα υπόλοιπα αδέρφια μας να ξέρεις. Να ρωτώ πως σας φάνηκε; Πως τον ακούσατε; Το ίδιο!!!!!
Απέραντη σιωπή και οδύνη ….. σε όλους μας άφησες. Συγχώραμε που δεν σου πρόσφερα όσα εσύ θα έκανες για μένα….. Είχες μάθει να δίνεις και όχι να παίρνεις από τη ζωή.
Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ!!!!!!
ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΘΑ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ
ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ
Ελβίρα Καμηλάκη – Μανουσάκη
