Μέχρι σήμερα έχω αποχαιρετήξει πάνω από πενήντα προσφιλή μου πρόσωπα, φίλους κι εδικούς. Τούτη η ώρα είναι ιδιαίτερη, γιατί η αναχωρήτρια δεν είναι, η όποια κι όποια. Τούτος ο μισεμός και ο αποχωρισμός δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Είναι διαφορετικός, γιατί πρέπει να αποχαιρετήξω ένα πιο δικό μου πρόσωπο. Ένα πρόσωπο, που εβυζάξαμε το ίδιο γάλα, που συνανατραφήκαμε στην ίδια στέγη, που μοιραστήκαμε την ίδια τροφή και την αγάπη των γονιών μας, που έτρεχε το ίδιο αίμα στις φλέβες μας. Ένα πρόσωπο, που για πολλά πολλά χρόνια έπαιξε διπλό ρόλο, το ρόλο της αδερφής και το ρόλο της μάνας. Αυτό το πρόσωπο είναι η αδερφή μου η Ελένη.
Γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του έτους 1929. Πρωτοκόρη του «Χαρκιά» και της «Χαρκιαδίνας». Τέταρτη γενιά του, εκ των Τεσσάρων Νεομαρτύρων Αγίου Αγγελή. Και ακολούθησε η Ιουλία, που πέθανε σε ηλικία δυο χρονών, ο Στέλιος που πέθανε σε ηλικία 80 χρονών, ο ομιλών και η Καλλιόπη. Χρόνια δύσκολα, κατοχικά και φτωχικά κι εκείνη από ενωρίς ανέλαβε τον ρόλο της προστασίας και της ανατροφής των μικρότερων. Σ’ εκείνη οφείλω προσωπικά τη ζωή μου, γιατί δυο μηνών μωρό πέθαινα και έτρεξε στ’ αμπέλι να ενημερώσει τους γονέους μας, φωνάζοντας και κλαίγοντας και έτσι σώθηκα.
Πέρασε δύσκολα εφηβικά χρόνια, μα τα ξεπέρασε. Τα βάσανα την βρήκανε από νωρίς, κοπελοπούλα. Αρρώστησε και πήγε στην Αθήνα, δεν είχε ελπίδες, παρά μόνο στο Θεό, που την βοήθησε και έγινε καλά. Συνέχισε να φροντίζει όλους μας. Μαθητούδια στο Ρέθεμνος τη δεκαετία του 1950 θυσιάστηκε, ήρθε μαζί μας και μας φρόντιζε σαν μάνα εμένα και τον αδερφό μου Στέλιο. Έκανε καλό κουμάντο με τα λίγα χρήματα να περάσομε, χωρίς να στεναχωρηθούμε και χωρίς να μας λείψουνε τα βασικά, για να επιβιώσομε. Και χάρη σ’ εκείνη έμαθα ό,τι έμαθα, γι αυτό της χρωστώ τα πάντα.
Πρόσφερε πάντα σε όλους από την καρδιά της. Δούλευε σκληρά σε όλες τις αγροτικές δουλειές, αλλά και μεροκάματα για να έχει τις οικονομίες της και να είναι το σπίτι μας γεμάτο, να μην πεινάσομε. Και δεν πεινάσαμε, δεν στερηθήκαμε τίποτα, χάρη στη συμβολή της. Στάθηκε πλάϊ στους γονέους μας με αξιοπρέπεια και φροντίδα, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, με αγάπη και φιλευσπλαχνία. Βοήθησε όσο μπορούσε και όποιον μπορούσε, με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Ήθελε μόνο να δίνει ίσαμε το τέλος. Έκανε πολλά καλά σε πολλούς, γιατί αυτό ήθελε. Αυτό ήθελε η ψυχή της. Αυτά τα καλά να βρει και η ψυχή της εκεί που βρίσκεται τώρα και να είναι αναπαυμένη, μετά των αγίων.
Δεν ευτύχησε να κάμει δική της οικογένεια, μα οικογένειά της είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Μας έβλεπε αδέρφια και παιδιά της και εμείς το ίδιο, αδερφή και μάνα. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε εμείς να της ανταποδώσομε τα καλά που μας έκανε. Γι αυτό ευχαριστώ θερμά, όλο το εξαίρετοπροσωπικό της Στέγης Γερόντων της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, που για αρκετά χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής της της προσφέρανε απλόχερα την αγάπη τους και τη φροντίδα τους.
Τώρα λοιπόν έφυγε και η δεύτερή μου μάνα. Έφυγε από τη ζωή, μα δε θα φύγει ποτέ από τη σκέψη μου αυτός ο διπλός της ρόλος. Θα την ευγνωμονώ πάντα για όλα και θα την μνημονεύω, να βρει εκεί που πάει, τη γαλήνη και όλα όσα επρόσφερε σε όλους σε τούτη την επίγεια ζωή. Καλή στραθιά αδερφομάνα. Καλή αντάμωση.
Σεπτέμβριος 9 του 2025 Σταυρος .Φωτάκης
