Υπό του πρεσβυτέρου Νικολάου Παπαργυρίου
Εφημέριου Γερανίου Ρεθύμνης
Επικήδειος εις τον αγαπητό μου κυρ Αντώνη Κουμεντάκη.
Θάνατε έλα σιγά, πολύ σιγά να μην σε ακούσω γιατί η χαρά μου για τον ερχομό σου μπορεί να με ξαναφέρει στη ζωή. Ρήσης και σκέψη πολλών αγίων και αναχωρητών της πίστης μας μα και όλων εκείνων που νιώθουν τη φιλοσοφία του θανάτου και που πίστευαν πως δεν είναι η κατάρρευση και ο μηδενισμός της ΖΩΗΣ αλλά η αρχή και η γέννηση της αιωνιότητος.
Σε αυτή την αιωνιότητα βρίσκεσαι από σήμερα αξίες σύζυγε, πατέρα, φίλε και εκκλησιαστικέ συμβουλές Αντώνη Κουμεντάκη.
Δύσκολες οι στιγμές του αποχωρισμού. Ο νους θολώνει και η γλώσσα δυσκολεύεται να μιλήσει. Ο νους μου πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω, πάνω από 45.Ημουν μαθητής της Α τάξεως γυμνασίου, είχα μείνει μετεξεταστέος στα μαθηματικά. Έψαχνα να βρω ένα καθηγητή να με βοηθήσει. Όλοι μου υπέδειξαν εσένα. Ένα νεαρό καθηγητή με λαμπρό μέλλον. Ήρθα ,σε βρήκα και έτσι σε γνώρισα. Ήσουν απλός, καταδεκτικός, χαμογελαστός, συνεννοήσιμος.
Σε εμπιστεύτηκαν και αρχίσαμε τα μαθήματα.
Ότι μου έμαθες το θυμάμαι ακόμα διότι είχες το χάρισμα της μεταδοτικότητας.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Παντρεύτηκες την όμορφη Κατερίνα που αν και νέα στην ηλικία στάθηκε αρχόντισσα στο πλευρό σου. Αποκτήσατε 3 παιδιά αληθινά στολίδια στην τοπική κοινωνία.
Μια μέρα εδώ στο Γεράνι που είμαι εφημέριος έμαθα πως αγόρασες ένα σπίτι για να μείνεις μόνιμα. Επιδίωξα να σε συναντήσω και όταν αυτό έγινε ξύπνησαν όλες οι αναμνήσεις μου από την πρώτη γνωριμία. Δεν είχες αλλάξει εμφανισιακά. Αυτό το όμορφο, καλοσυνάτο χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπο σου, ο ήχος της φωνής σου γλυκός, βελούδινος κι η αγκαλιά σου ζέστη που αγκαλιαστήκαμε. Ο μαθητής παπά Νικολής συναντά τον πάντα καθηγητή του Αντώνη Κουμεντάκη!
Καθίσαμε και είπαμε πολλά. Θυμηθήκαμε αξέχαστες κοινές στιγμές. Λέγαμε ,λέγαμε και όλο λέγαμε!
Ήρθες στο Γεράνι, αγκάλιασες τους κατοίκους και αυτοί σας αγκάλιασαν. Η ντομπροσύνη, η απλότης, το καθαρό μυαλό, η καλοσύνη, η ταπεινότης, η αγάπη για τον συνάνθρωπο σου, η ηρεμία και πολλά άλλα προτερήματα στόλιζαν σαν αστραφτερά διαμάντια τη ζωή σου. Όλα αυτά μαζί με την αγάπη, την εκτίμηση και σεβασμό που σου είχα με έπεισαν να σε προτείνω εις την Ιερά Μητρόπολη να λάβεις το τιμητικό αξίωμα του εκκλησιαστικού Συμβούλου που ακόμα διατηρείς.
Αγαπητέ μου Δάσκαλε, συγχωριανέ, φίλε και συνεργάτη, τώρα εδώ μπροστά μου άπνους δείχνεις σε όλους μας πώς πρέπει να ζει και να πορεύεται ο άνθρωπος στην κοινωνία, διότι ήσουν παράδειγμα πολίτη!.
Εμείς θα προσευχόμαστε για σένα και συ θα πρεσβεύεις στον Δημιουργό για εμάς. Μακαρία η οδός που θα πορευτείς και καλό παράδεισο να ‘χεις!.
Στην οικογένεια σου εύχομαι βάλσαμο και παρηγοριά από τον Ύψιστο.
Αντίο, καλέ μου φίλε και αιώνια η μνήμη σου.
Ακόμη και τώρα που “έφυγες” με διδάσκεις… Όπως τους μικρούς μαθητές σου που έρχονταν για βοήθεια έως πρόσφατα…
Όλα και όλοι έχουμε τον χρόνο μας , όσο και αν δεν το δέχομαι… Δεν είναι αλαζονεία μα ούτε και προσβολή στους Νόμους της φύσης, παρά πάθος για ένα καλύτερο κόσμο.
Η απουσία σου μεγάλη και η υπόσχεση μου μεγαλύτερη.
Καλό ταξίδι πατέρα
Βασίλης Κουμεντάκης
