«Ετούτος ο αποχωρισμός των αλλωνώ δε μοιάζει,
’νούς φίλου ’ναι ξεχωριστού, ’νούς διαλεχτού ριζίτη,
που ’χε τη πόρτα τ’ ανοιχτή πάντα στσι χαροκόπους,
με το φεγγάρι ολόγεμο, ριζά του Ψηλορείτη.
Π’ ανάθεμά σε Χάροντα ….»
Ακριβέ φίλε,
Λίγα λόγια θα σου πω, γιατί όσα και να σου πω πάλι λίγα θά ’ναι. Εξάλλου είναι αλήθεια πως, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Έχουνε περάσει αρκετά χρόνια από τότες που γνωριστήκαμε και συμπορπατήξαμε, γιατί μας ενώσανε πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Προερχόμαστε από ίδιους τόπους, ίδιους αγώνες να ανατραφούμε, να μάθομε γράμματα, να επιζήσομε και να παλέψομε, για ελευθερία, για δημοκρατία, για δικαιοσύνη.
Γνωριστήκαμε στην Αμαριώτικη φωλιά των αποδήμων, στην οποία εναποθέσαμε τις πατρογονικές μας αποσκευές του πολιτισμού και των παραδόσεών μας. Συνταιριάζαμε σε πάρα πολλά, γιατί μας διέκρινε πάντα η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Ήσουνα σεβαστός και αγαπητός από όλους. Είχες άποψη και την υποστήριζες. Είχες αγωνίες για το σωστό και το δίκαιο. Η πρόσκαιρη πίκρα και αντίδρασή σου περνούσε γρήγορα, χωρίς να αφήνει σημάδια.
Ήσουνα πάντα παρών σε όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις των αποδήμων Κρητών της Αττικής. Ήθελες να προσφέρεις και πρόσφερες πολλά, σε πολλούς τομείς στους οποίους συμμετείχες. Ήσουνα ένας ακούραστος έφηβος. Μαχητής και συνεχώς μαχόμενος, για ζωή και αξίες. Πρόσχαρος, τυπικός, λεπτολόγος, ειλικρινής, αγαπητός, άκακος και προπαντός παθιασμένος για το Αμάρι, για το Ρέθεμνος, για την Κρήτη μας.
Αξιώθηκες να δημιουργήσεις μια αξιοζήλευτη οικογένεια. Η συντρόφισσα της ζωής σου, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, όλοι πρέπει να είναι υπερήφανοι για σένα.
Στην Αμαριώτικη ριζίτικη παρέα δίσταζες να έρθεις, γιατί όπως μου είπες, δεν ήσουνα καλλίφωνος. Μα σε παρότρυνα και ήρθες, συνταιριάσαμε τις φωνές μας, έμαθες αρκετά πράματα και υπήρξες για πάνω από δεκαπέντε χρόνια ενεργό μέλος. Δυστυχώς προβλήματα υγείας σε καθηλώσανε τον τελευταίο καιρό, για μεγάλο χρονικό διάστημα στο κρεβάτι και ήσουνα έτοιμος να φύγεις. Κρατήθηκες όμως και περίμενες, να πραγματοποιήσομε τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις μας, να γυρίσομε από τις διακοπές μας και μετά να σε αποχαιρετήξομε. Η όμορφη Αμαριώτικη παρέα μας μίκρυνε, θα μας λείπει η παρουσία σου, η ζωντάνια σου. Η κοινή πορεία μαζί σου δεν θα ξεχαστεί. Θα μας συντροφεύει σε κάθε μελλοντική παρουσία.
«Πάλεψες και νικήθηκες στη μάχη με το χάρο,
φίλε, θα σε κρατήξομε στη συντροφιά μας φάρο.»
Ακριβέ φίλε, προσωπικά και σαν επικεφαλής της Αμαριώτικης παρέας σου λέω καλοστραθιά, καλή ανάπαψη.
17 Οκτώβρη του 2018 Σταύρος Φωτάκης
«Θα σας κλείσω τα μικρόφωνα, εδώ κάνομε κουμάντο εμείς»
Θεωρώ επιεικώς απαράδεκτη, για να μην πω και κάτι άλλο, την στάση και συμπεριφορά του ενός εκ των δύο ιερέων που τέλεσαν την εξόδιο ακολουθία στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου στα Άνω Πατήσια, για τον εκλεκτό φίλο, Γεν. Γραμματέα της Ομοσπονδίας Αμαριωτών, Μέλος της Αμαριώτικης Παρέας και Πρόεδρο των Καλογεριανών της Αθήνας Νίκο Τσιουδάκη, που τελέστηκε χθες 17/10/2018 και ώρα 2 μ.μ. Γεγονός πρωτάκουστο και προσβλητικό στη μνήμη του εκλιπόντα, γι αυτό το αναφέρω και το καταγγέλλω.
Ενώ είχαμε προετοιμαστεί να μιλήσομε ως εκπρόσωποι των φορέων, αλλά και η κόρη του εκλιπόντα, σε ύφος απρεπές για ιερωμένο μας απέτρεψε να μιλήσομε όλοι, αλλά μόνο ένας. Στο αίτημά μας να μιλήσομε όλοι απήντησε : «Θα σας κλείσω τα μικρόφωνα, εδώ κάνομε κουμάντο εμείς». Του απήντησα ότι θα μιλήσομε οπωσδήποτε και χωρίς μικρόφωνα. Και τα έκλεισε πράγματι παρά τις διαμαρτυρίες όλων των παρευρισκομένων. Έτσι πραγματοποιήσαμε την εκφώνηση των ολιγόλεπτων επικήδειων χωρίς μικρόφωνα και την ταφή του εκλιπόντα από άλλον ιερέα στο Βο Νεκροταφείο Αθηνών. Εκτιμώ πως οι εκκλησίες είναι οίκος Θεού, ανήκουν στους πιστούς και δεν είναι τσιφλίκι των παπάδων. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
18/10/2018 Σταύρος Φωτάκης
