Γράφει ο : Γεώργιος Λέκκας
Με τις πολλές θερμές ευχές μου για το νέο Δ.Σ. και μια νέα επιτυχημένη πορεία της Αμαριώτικης Φωνής.
Κάθε τόσο επιβεβαιώνεται στην πράξη αυτό που όλοι γνωρίζουμε και που οι περισσότεροι παραδέχονται. Ότι δηλαδή υπάρχει στο γονίδιο του Κρητικού κληρονομούμενη η τάση του να εκφράζει στιχουργικά τα έντονα συναισθήματά του, είτε στην κοινή ελληνική γλώσσα, είτε στην ατόφια κρητική διάλεκτο.
Παράδειγμα το παρακάτω στιχούργημα που έγραψε ηλικιωμένη λαϊκή στιχουργός, καταγόμενη από το χωριό Κουρούτες Αμαρίου:
-Φεύγω και αποχαιρετώ μια βαγιωνιά πλεγμένη
‘πού ‘χει τα φύλλα της χρυσά την κόμην ανθισμένη.
-Κουρούτες, Πάνω- Χώρι μου,μικρό μου χωριουδάκι,
έχει καημούς η ξενιτιά, έχει πολύ μεράκι.
-Εδώ μακρυά που βρίσκομαι σ’ έχω μες την καρδιά μου,
στη σκέψη μου, στη λύπη μου μαζί και στη χαρά μου.
-Το σπίτι ‘που γεννήθηκα, τη βρύση σου θυμούμαι,
το εκκλησάκι τ’ Αη Γιαννιού, γι’ αυτό στενοχωρούμαι.
-Εχεις πολλά χαρίσματα, έχεις φιλοξενία
εσύ εφιλοξένησες και το Θεό, το Δία.
-Κουρούτες, κόρη τ’ Ουρανού, παιδί του Ψηλορείτη
στολίζεις με τα κάλλη σου ολόκληρη την Κρήτη.
-Δίκταμο και βασιλικό μυρίζει τ’ άρωμά σου
γι’ αυτό και είσαι αγαπητή σε όλα τα παιδιά σου.
Τίτσα Τρουλλινού-ΚΑΛΛΙΘΕΑ
Σεπτέμβριος 2017-
