Νέα, όμορφη και ταλαντούχα, η Θεοδοσία Σαββάκη είναι ηθοποιός και μουσικός, παίζει στις παραστάσεις Bonnie & Clyde του Λευτέρη Παπακώστα αλλά και στο Φωτεινό Δωμάτιο της Ντίνας Σταματοπούλου. Παράλληλα, κάνει φωνητικά στην μπάντα Μητέρα Φάλαινα Τυφλή ενώ ασχολείται επαγγελματικά και με το σαξόφωνο! Πρόκειται για ένα άτομο που έχει επιτύχει πολλά αξιόλογα πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα, κάτι που σίγουρα μας δημιουργεί προσδοκίες για την εξέλιξή της στο μέλλον!

Μαρία Μαρίνη: Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με την μουσική και πιο συγκεκριμένα με το σαξόφωνο;

Θεοδοσία Σαββάκη: Όταν ήμουν στο δημοτικό ο αδερφός μου πήγαινε στο ωδείο κι έπαιζε μουσική, οπότε ζήτησα να στείλουν κι εμένα εκεί. Επέλεξα το σαξόφωνο γιατί ήταν ένα όργανο που άρεσε πολύ στον μπαμπά μου, ο οποίος και μου το πρότεινε. Εγώ το επέλεξα, αν και δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν. Όταν πήγα στο ωδείο αγάπησα πολύ την δασκάλα που μου έκανε μάθημα και κατ’ επέκταση το ίδιο όργανο.

Μ.Μ.: Μετά το πτυχίο σου από το Ωδείο Αθηνών ασχολήθηκες με τις θεατρικές σπουδές. Τι ήταν αυτό που σου κέντρισε το ενδιαφέρον στο Θέατρο;

Θ.Σ.: Όταν ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω θεατρολογία, ασχολήθηκα παράλληλα με το Ωδείο Αθηνών. Μετά το μεταπτυχιακό μου είχα φτάσει σε ένα θεωρητικό όριο σχετικά με το θέατρο και αποφάσισα ότι ήθελα να το δω και στην πράξη. Ήταν κάτι που με απασχολούσε όλο αυτό το διάστημα αλλά μέχρι τότε δεν είχα το σθένος να εκτεθώ στον βαθμό που χρειάζεται για να παίξει κανείς θέατρο. Έτσι, αποφάσισα να μπω σε μια δραματική σχολή γιατί αν και η θεωρία είναι κάτι που με γοητεύει και με απασχολεί, το θέατρο είναι κάτι πρακτικό. Μπορούμε να γράψουμε καταπληκτικά κείμενα για το θέατρο αλλά αυτό που βιώνεται πάνω στην  σκηνή δεν περιγράφεται. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, βέβαια, γιατί δεν είναι κάτι που γίνεται αυθαίρετα έχει μια βασανιστική, συχνά, προεργασία.

Μ.Μ.: Έχεις συμμετάσχει στην παράσταση  Monti στο Βέλγιο. Πως ήταν η εμπειρία σου εκεί;

Θ.Σ.: Ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκα σε αυτή την παράσταση γιατί με ενημέρωσαν την ημέρα της αποφοίτησής μου για μια αίτηση που είχα κάνει τρία χρόνια πριν, μόλις είχα τελειώσει με το μεταπτυχιακό μου κι έψαχνα δουλειά ως θεατρολόγος. Τους εξήγησα ότι σε εκείνη την φάση με ενδιέφερε περισσότερο να παίξω, όπως κι έγινε. Το εντυπωσιακό σε αυτό το εγχείρημα ήταν ότι ταξιδεύαμε και ζούσαμε δύο εβδομάδες με καλλιτέχνες από άλλες χώρες στις εγκαταστάσεις του θεάτρου συνήθως και προετοιμάζαμε όλοι μαζί μια παράσταση που ήταν working progress με θεματική το PIGS και την οικονομική κρίση. Χάρηκα που γνώρισα τόσο αξιόλογα άτομα και μάλιστα με τα παιδιά από την ελληνική ομάδα είμαστε ακόμα πάρα πολύ καλοί φίλοι.

Μ.Μ.: Πες μας λίγο για τον ρόλο σου σε αυτή την παράσταση.

Θ.Σ.: Η παράσταση βασιζόταν σε αυτοσχεδιασμούς, οπότε οι αυτοσχεδιασμοί όλων των ηθοποιών στο τέλος συνδέονταν με κάποιον τρόπο διαφορετικό σε κάθε παράσταση και προέκυπτε ένα αφήγημα. Το αποτέλεσμα ήταν ελεγχόμενο βέβαια, απλώς μέχρι και την τελευταία στιγμή διαμορφωνόταν αυτό που θα παρουσιάζαμε έχοντας κατά νου ένα συγκεκριμένο script.

Μ.Μ.: Συμμετέχεις στο Bonnie & Clyde φέτος. Μίλησέ μας για τον ρόλο σου εκεί.

Θ.Σ.: Δεν θα ήθελα να εξηγήσω αυτό που κάνω γιατί το ενδιαφέρον ακριβώς με την ύπαρξη ζωντανού σώματος που φέρει την μουσική είναι ότι ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ούτως ή άλλως η μουσική είναι κάτι το άλογο, που απευθύνεται στο υποσυνείδητο, οπότε θα ήθελα ο καθένας να το αισθανθεί μοναδικά. Αυτό που έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε όλη η ομάδα είναι να έχει ο καθένας από τους ήρωες μια καθαρή παρτιτούρα του ποιος είναι και τι κάνει. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι Bonnie & Clyde δεν με αισθάνονται άμεσα, δεν με βλέπουν δηλαδή. Για εκείνους είμαι πολλά αφηρημένα πράγματα : η ψυχή τους, η πνοή τους, μια ομίχλη, ο μύθος που μένει στο τέλος… Ο ρόλος που υποδύομαι εγώ είναι ένας συνοδοιπόρος τον οποίο δεν αντιλαμβάνονται άμεσα αλλά είναι εκεί.

Μ.Μ.: Θεωρείς ότι ο ρόλος σου θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της ελευθερίας;

Θ.Σ.: Σίγουρα υπάρχει μια διάσταση ελευθερίας σ’ αυτό που πρεσβεύει ο ήρωας γιατί το πολύ απελευθερωτικό είναι το γεγονός ότι έχει την δυνατότητα να πάρει απόσταση από τα πράγματα και να είναι και «μέσα» και «έξω» από αυτά. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε συχνά οι άνθρωποι. Εμπλεκόμαστε τόσο πολύ στο οτιδήποτε μας συμβαίνει που δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας και τον κόσμο ως παρατηρητές. Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ακριβώς αυτός ο παρατηρητής που επεμβαίνει έμμεσα και πολύ διακριτικά και δημιουργεί έναν ρυθμό, τον οποίο αισθάνονται οι Bonnie & Clyde.

Μ.Μ.: Πες μου κάτι που σου κάνει εντύπωση σε αυτό το έργο.

Θ.Σ.: Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι δεν βλέπουμε απλά την τελευταία μιάμιση ώρα ενός μυθικού ζευγαριού. Στεκόμαστε απέναντι σε μια εικόνα κι έναν μύθο που αποπνέει κάτι πολύ εντυπωσιακό ενώ στην πραγματικότητα και μέσα από το έργο φαίνεται ότι η καθημερινότητα αυτών των δύο ανθρώπων ήταν πολύ δύσκολη. Επέλεξαν να ζουν έτσι και όχι ληστεύοντας μια τράπεζα και κλέβοντας πολλά χρήματα να ζήσουν κάπου ευτυχισμένοι μέσα στα πλούτη. Αντίθετα, το μετέτρεψαν σε τρόπο ζωής και πλήρωσαν ένα μεγάλο τίμημα γι αυτή την επιλογή τους.

Μ.Μ.: Παράλληλα με το Bonnie & Clyde συμμετέχεις και στοΦωτεινό Δωμάτιο της Ντίνας Σταματοπούλου. Μίλησέ μας λίγο για την παράσταση.

Θ.Σ.: Νιώθω πολύ τυχερή που δουλεύω με τους συγκεκριμένους ανθρώπους κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί παίζουμε τόσο πολύ που αν δεν ήμασταν τόσο αγαπημένοι μεταξύ μας, θα ήταν δυσάρεστη η καθημερινότητά μας. Σκέψου μόνο, ότι έχουμε επτά παραστάσεις την εβδομάδα, πρόκειται για μια παιδική παράσταση που απαιτεί πολλή ενέργεια.

Μ.Μ.: Το 2014 συμμετείχες στην ταινία Εν καιρώ Ειρήνης, του Νίκου Βουτενιώτη. Πως ήταν αυτή σου η εμπειρία; Θα ήθελες να ξανασχοληθείς με τον κινηματογράφο;

Θ.Σ.: Δουλεύω πολύ λίγο καιρό οπότε δεν αποκλείω κάτι. Είμαι στην φάση που μαθαίνω και νομίζω ότι πάντα σε αυτή την φάση θα είμαι γιατί με κάνει να νιώθω σαν αιώνια φοιτήτρια (γέλια). Η ταινία αυτή ήταν ένα εγχείρημα που ξεκίνησε στη σχολή μου στα πλαίσια του μαθήματος κινηματογράφου με τον κύριο Βουτενιώτη. Τελικά, επειδή υπήρχε μεγάλη προσφορά από όλους τους συντελεστές, πήρε μεγάλη διάσταση! Φαντάσου ότι κάναμε γυρίσματα περίπου ενάμισι χρόνο. Νομίζω ότι ήταν σπουδαίο που είχαμε αυτή την ευκαιρία όντας ακόμα σπουδαστές να κάνουμε μια ταινία μεσαίου μήκους με προδιαγραφές κινηματογράφου.

Μ.Μ.: Σαν συνθήκες δουλειάς θα προτιμούσες τον κινηματογράφο ή το θέατρο;

Θ.Σ.: Το περίεργο με την δουλειά μας είναι ότι μπορεί να μείνεις άνεργος κάθε λίγους μήνες, όταν τελειώνει η δουλειά που έχεις κλείσει και το γεγονός ότι μπορεί την μια χρονιά να έχεις μια επιτυχία κι ένα καλό αποτέλεσμα, αυτό δεν σου εξασφαλίζει αυτομάτως ότι θα σε πάρουν κάπου και την επόμενη χρονιά. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είμαστε πάρα πολλοί ηθοποιοί, καθιστά το να βρεις δουλειά από μόνο του ένα δώρο. Σε ένα ιδανικό σενάριο πάντως, θα ήθελα να τα δοκιμάσω και τα δύο εναλλάξ. Κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει εδώ: Το πολύ σοκαριστικό στην καθημερινότητά μας είναι ότι ρέπουμε μεταξύ εντατικής δουλειάς που προετοιμάζεις μια παράσταση και ασχολείσαι με την εργασία σου από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί συνήθως δραστηριοποιούμαστε και αλλού για να βιοποριστούμε. Επίσης, παραδόξως στις πρόβες που γίνεται και η μεγαλύτερη δουλειά δεν πληρωνόμαστε. Όταν τελειώσει όλο αυτό και βρεθείς πάλι στην φάση της αναζήτησης, είσαι στο απόλυτο τίποτα. Το ζητούμενο είναι η ισορροπία μεταξύ των δυο αυτών φάσεων και να μπορεί ο ηθοποιός να είναι σε φόρμα και να διατηρεί την ψυχραιμία του.

Μ.Μ.: Πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις μια περίοδο ανεργίας;

Θ.Σ.: Δυστυχώς, προσωπικά δεν έχω βρει την φόρμουλα να το διαχειρίζομαι και ακριβώς επειδή συνδέεται άμεσα με το βιοποριστικό κομμάτι δημιουργεί προβλήματα σε πολλαπλά επίπεδα. Αυτή την κατάσταση ενισχύει και το γεγονός ότι σε αυτή την ηλικία θέλεις να είσαι παραγωγικός κι εκ των πραγμάτων δεν μπορείς.

Μ.Μ.: Παλαιότερα είχες ασχοληθεί και με το ραδιόφωνο στο Ρέθυμνο. Θα ήθελες να ξανασχοληθείς με το ραδιόφωνο;

Θ.Σ.: Ναι βέβαια! Το ραδιόφωνο το λάτρεψα κι έγινε μια περίοδο που ήμουν ακόμα μαθήτρια, κάναμε εκπομπή με την παρέα μου, συνεπώς μου έχει αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις. Σίγουρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά, αλλά δεν βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητές μου.

Μ.Μ.: Έχεις παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου και στην Ολλανδία. Πως είναι η ζωή εκεί;

Θ.Σ.: Ήμουν πολύ συχνά μελαγχολική γιατί ήθελα να μοιραστώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους αυτό που βίωνα, πάθαινα ευχάριστα πολιτισμικά σοκ. Είναι ένα μέρος που αν ξεπεράσεις το φαίνεσθαι και αυτό που προωθείται ως επί τω πλείστον, το Άμστερνταμ είναι μια πόλη με εξαιρετική ποιότητα ζωής και μόνο που δεν υπάρχουν αυτοκίνητα και κινείται ο κόσμος με ποδήλατα, για παράδειγμα, μια καταπληκτική συνθήκη.

Μ.Μ.: Αν δεν έβρισκες κάτι που να σε εμπνέει στην Ελλάδα, θα πήγαινες να ζήσεις στο εξωτερικό ή θα έμενες στην Ελλάδα κι ας έκανες κάτι εκτός αντικειμένου;

Θ.Σ.: Δεν μπορώ να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση γιατί, όπως όλα αλλάζουν, έτσι μεταβάλλονται και οι διαθέσεις των ανθρώπων. Στην φάση που είμαι τώρα έχω επιλέξει να μένω και να εργάζομαι εδώ. Μου δόθηκε η ευκαιρία να μείνω στην Ολλανδία αλλά δεν το έκανα γιατί μου αρέσει να βρίσκομαι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους. Η Αθήνα είναι μια πόλη που την αγαπώ πολύ αλλά δεν την βλέπω ως μονόδρομο. Από την στιγμή που δεν έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, δεν θεωρώ ως δεδομένο ότι θα ζήσω μόνιμα στην Αθήνα. Πάντως δεν έχω κάποια σκέψη να ξαναφύγω έξω, τουλάχιστον μόνη μου, όπως έκανα τότε, σε άλλη ηλικία φυσικά.

Μ.Μ.: Εκτός από τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχεις, είσαι μέλος και σε μια μπάντα.

Θ.Σ.: Έχω την τιμή να είμαι μέλος του τρίο της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής, μιας δεκαμελούς μπάντας, η οποία αυτό το διάστημα δραστηριοποιείται ως τρίο λόγω του ότι είμαστε πολλά άτομα και δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί, στην οποία κάνω τα φωνητικά. Εμφανιζόμαστε συνήθως Παρασκευή βράδυ, αλλά ενδεχομένως και μεσοβδόμαδα σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας.

Μ.Μ.: Θεοδοσία μου σε ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη συνέντευξη που μου παραχώρησες και σου εύχομαι καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις!

Θ.Σ.: Σε ευχαριστώ πολύ κι εγώ εύχομαι ότι καλύτερο στο site σας, καλή συνέχεια!