(Του Στέφανου Αντωνακακη Επιτιμου Προέδρου της Ομοσπονδιας Σωματείων Επαρχίας Αμαριου)
Το πλατεάκι του αγαπημένου ΦΟΥΡΦΟΥΡΑ, η Παιδική Χαρά των παιδικών μας χρόνων με το αδιέξοδο γραφικό στενό που κάποτε είχε βάλει η κοινότητα πινακίδα με το όνομα οδός Σουλίου.
Εδώ είναι το πατρικό μας σπίτι που γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε με αγάπη και με αρχές από τους αείμνηστους εργατικούς γονείς τον Ευθύμιο Αντωνάκη αγγειοπλάστη και αγρότη και την Ευδοξία Σημαντήρα στα μετακατοχικά χρόνια, πολύτεκνη οικογένεια χωρίς προνόμια με τέσσερα παιδιά τη Σοφία, την Ελένη, το Θεοχάρη και τον υποφαινόμενο Στέφανο . Δεν μας έλειψε τίποτα παρά τις δυσκολίες της ζωής και τα άξια χέρια των γονιών μας που τους ευγνωμονούμε. Σπουδάσαμε και με δύο πτυχία και γίναμε δόξα τω Θεώ χρήσιμοι άνθρωποι.
Εδώ στο πλατεάκι γύρω – γύρω ζούσαν αγαπημένα η αείμνηστη οικογένεια του αγωνιστή της αντίστασης Κωστή Παραδεισανού και της Μαρίας Διαμαντάκη με παιδιά τον αείμνηστο Γιάννη, τον αείμνηστο Μιχάλη, τη Δήμητρα και τον Ευτύχιο. Η αείμνηστη οικογένεια του Ματθαίου Λέκκα που έπαιζε και λύρα και της Ευρυδίκης Σημαντήρα με παιδιά τον αείμνηστο Νίκο και τη Μαρία. Η αείμνηστη οικογένεια του Κωστή Μαράκη με τη Μαρία Λέκκα και παιδιά τον αείμνηστο πρωταθλητή, βαλκανιονίκη δισκοβόλο, σφαιροβόλο, Κρητικό βολι και ταλαντούχο γυμναστή Μιχάλη και το Θεόδωρο.
Τα κύπελλα και τα μετάλλια κοσμούν το αθλητικό στάδιο που φέρνει το όνομα του. Η αείμνηστη οικογένεια του Γιάννη Σημαντήρα (Φουσογιάννη) και της Βιργινίας Τυράκη με παιδιά τον αείμνηστο Μιχάλη, το Μανώλη και το Λευτέρη. Η αείμνηστη οικογένεια του Ευθυμίου Σ. Μουρτζανού με τη Λευτερια από τη Νιθαυρη με παιδιά το Χαρίλαο και τη Μαρία. Πίσω στον άλλο δρόμο η αείμνηστη οικογένεια του Αριστοτέλη Λέκκα που έπαιζε και λύρα με την Καριανή Τυράκη με παιδιά τη Μαρία, τον Επίτιμο Πρόεδρο των στιχουργών Γιώργο και το Σπύρο. Η αείμνηστη οικογένεια του Ιωσήφ Λέκκα με την Ελενίτσα Μπουρδελή και παιδιά τη Μαρία και την Αργυρώ. Στο στενό η αείμνηστη οικογένεια του δασκάλου Ευθυμίου Μαθιουδάκη με την Αγγελική Μανωλιτσάκη με παιδί από την πρώτη σύζυγο του τον αείμνηστο Μιχάλη πρώην αερολιμενάρχη στα Χανιά. Δίπλα η αείμνηστη οικογένεια του αγαπημένου μου παππού Γιάννη (Γιαννιού) Σημαντήρα πρακτικού γιατρού για τα ζώα που τον συμβουλεύονταν οι κτηνοτρόφοι με τη Μαριγώ Σαριδάκη και παιδιά την αγαπημένη μου μαμά Ευδοξία (Δοξάνια), τον Παύλο, το Γιώργη και τον ήρωα του Έπους του Σαράντα Ιωσήφ Σημαντήρα που έπεσε ηρωικά το Φεβρουάριο του 1941 στην Τρεμπεσίνα. Με τη θυσία του θείου μου η αγαπημένη μου γιαγιά Μαριγώ πέθανε νέα από τη στενοχώρια της που είχε και τα τρία παλικάρια στον πόλεμο και εγώ όταν πήγαινα στο σχολείο έμενα με τον αγαπημένο μου παππού. Πρωί – πρωί άναβε τη λάμπα πετρελαίου και με ξυπνούσε να κάνω επανάληψη τα μαθήματα, γιατί ήθελε να γίνω γιατρός. Η αείμνηστη οικογένεια του Ζαχαρία Μουρτζανού με την Ευαγγελία Σημαντήρα και παιδιά τον αείμνηστο Μανώλη, την αείμνηστη Μαρία και το Γιώργη.
Η αείμνηστη οικογένεια του Γιώργη Τσιχλή και της Γεωργίας Μπουρδελή με παιδιά τον Ανδρέα την αείμνηστη συμφοιτήτρια στην Παντειο Αγάπη και την Ευαγγελία. Στη γωνία η αείμνηστη οικογένεια του άλλου αγαπημένου μου παππού Στέφανου Γ. Αντωνάκη και της Ευφροσύνης Γιακουμάκη με παιδιά την αείμνηστη θεία Μαριγώ, τον αγαπημένο μου αείμνηστο πατέρα Ευθύμιο, τον αείμνηστο θείο
Γιώργη, τον αείμνηστο θείο Λευτέρη, την αείμνηστη θεία Μανωλίτσα και τον αείμνηστο θείο Μανώλη. Αριστερά η αείμνηστη οικογένεια του Μιχάλη Χαλκιαδάκη με την Μηλιά με παιδί την Αγάπη.
Στην πιο κάτω γωνία ερχόταν το καλοκαίρι η αείμνηστη Μαρία Τσιχλή (Σαβαήδενα) με την ψυχοκόρη της Ευαγγελία Παντάλου και τα παιδιά της. Από την άλλη πλευρά της μεσόστρατας με πινακίδα Γεωργίου Ανδρεδάκη η αείμνηστη οικογένεια του Κωστή Ταξακη (Σμαρνιερου) και της Χρυσής με παιδιά τους αειμνήστους Γιώργο και Νίκο. Η αείμνηστη οικογένεια του Γιώργη Ιερωνυμάκη (Πετεινού) και της Ευαγγελίας Μανωλακάκη με παιδιά τους αειμνήστους Μιχάλη και Νίκο και τον Ηλία.
Στη συνέχεια η αείμνηστη οικογένεια του Γεωργίου Τζωρτζάκη (Αμερικάνου) με τη Γεωργία Χαλκιαδάκη με παιδί το Μανώλη. Η αείμνηστη οικογένεια του Ζωίδη Ιερωνυμάκη με τη Νικοδημία Γιακουμάκη και παιδιά τη Γεωργία και την Ειρήνη. Απέναντι η αείμνηστη οικογένεια του Μιχάλη Σημαντηρα με τη Μαρία και παιδιά τη Δέσποινα, το Ζαχαρία, τον αείμνηστο Ορέστη, τη Νίκη και το Νίκο. Η αείμνηστη οικογένεια του Μανώλη Μεράκη (Μυλωνά) με τη Γεωργία Αντωνακάκη και παιδιά το Δημήτρη και τον αείμνηστο Μιχάλη.
Δίπλα η αείμνηστη οικογένεια του Αντώνη Τσιχλάκη με τη Λευτεριά και παιδιά την αείμνηστη Γεωργία, τον αείμνηστο Γιάννη, την αείμνηστη Χρυσαυγή, τον αείμνηστο Φίλιππα και τη Νίκη. Όλοι αγαπημένοι ζούσαμε και είμαστε ένα ζωντανό κύτταρο του χωριού με παιχνίδι εμείς τα παιδιά και βεγγέρα το βράδυ ιδιαίτερα την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο που έχει καλό καιρό με ιστορίες των μεγαλύτερων, αστεία και κεράσματα στην πεζούλα μας έξω από σπίτι μας και πιο κάτω στο μπεντένι στη σκάλα όπως την έλεγαν. Εδώ πιο κάτω ήταν οι αείμνηστες οικογένειες του Γιώργη Μπουρδελή (Τσαγκάρη) και της Ελένης Διαμαντάκη και παιδιά την Ευτυχία, το Ζαχαρία και τον Πολύχρονη.
Η αείμνηστη οικογένεια του Φίλιππα Μουρτζανού και της Γαρεφαλίτσας Διαμαντάκη με παιδιά τη Χρυσούλα, το Γιώργη, το Χριστόφορο το Νίκο και τον Παντελή σημερινό δήμαρχο Αμαρίου. Εδώ δίπλα ήταν και η αείμνηστη οικογένεια του Χριστόφορου Μουρτζανού και της Χρυσής (Κουσάνης) της μαμής που μας ξεγέννησε όλους αρτιμελείς. Ήταν πρακτική μαία και γιατρός που αν κάποιες γυναίκες δεν έκαναν παιδιά τους έκανε θεραπεία με βότανα και αποκτούσαν παιδιά. Ήταν περιζήτητη και ερχόταν γυναίκες από παντού και τις θεράπευε. Κρίμα που δεν διασώθηκαν οι θεραπείες της και όλα αυτά που ήξερε η αείμνηστη.
Η αείμνηστη οικογένεια του Δημήτρη Σημαντήρα (Μπογιατζοδημήτρη) με παιδιά το Μανώλη, το Στέφανο, τη Μαρία, τη Χαρίκλεια και τη Δέσποινα. Δίπλα στο Μακρύ στενό η αείμνηστη οικογένεια του θείου Γιάννη Αντωνάκη (Ψηλογιάννη) και της Κυριακώς με παιδιά τον αείμνηστο Μιχάλη, το Μανώλη τον Παύλο και την Ευγενία. Η αείμνηστη Ζαχαρένια Τζωρτζάκη με την αδελφή της Ελένη έμεναν δίπλα. Η αείμνηστη οικογένεια του Ζαχαρία (Ζαχαράκης) Μεράκη ήταν ο ντελάλης του χωριού με τα αστεία του με την Θεοδοσια και παιδιά τους αείμνηστους Μανώλη και Γιώργη.
Από την άλλη μεριά προς την εκκλησία ήταν η αείμνηστη οικογένεια του Γιώργη Ταξάκη με τη Χρυσή που ήταν η καλύτερη αναγνώστρια της Αμαριωτικης Φωνής της Ομοσπονδίας Σωματείων Επαρχίας Αμαριου που την περίμενε με λαχτάρα και είχε παιδιά τις αείμνηστες Μαρία και Ελένη. Η αείμνηστη οικογένεια του Γιώργη Μαθιουδάκη και της Βασιλικός Ταξάκη με παιδιά την Άννα και τη Σοφία. Μετά η
αείμνηστη οικογένεια του Μιχάλη Ταξάκη (Λαδόκα) με τη Σοφία Λέκκα και παιδιά την αείμνηστη Βασιλική, την Αργυρώ, το Γιώργη και τη Μαρία.
Δίπλα η αείμνηστη οικογένεια του Νίκου Μαράκη και της Ελένης Ταξάκη με παιδιά τη Χρυσή την Ειρήνη και τη ν Ευαγγελία. Η αείμνηστη οικογένεια του (Καλάθα) Δημήτρη Χαλκιαδάκη και της Μαλαματένιας Αντωνάκη με παιδιά τον αείμνηστο Νίκο με ταλέντο στο λαγούτο, τη Μαρία, την Κλεονίκη και την Κατίνα. Όλοι αυτοί οι αείμνηστοι ευλογημένοι άνθρωποι αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι μεγάλωναν τα παιδιά τους με αγάπη και όλοι πρόκοψαν στη ζωή τους και πήγαν πολλοί στα πέρατα του κόσμου.
Το πλατεάκι ήταν το κέντρο και η γειτονιά ονομάστηκε Κολωνάκι γιατί αυτοί οι δημιουργικοί γονείς μας στα χρόνια που δεν είχε νερό στα σπίτια αλλά μια βρύση στη μεσόστρατα, έξω από το σπίτι μου σήμερα, μεσοβρύση όπως την έλεγαν. Με σταμιά, στάμνες έφερναν το νερό στα σπίτια. Εγώ για να πάω την Κυριακή στην εκκλησία με έβλεπε ο αείμνηστος παπά Νικολής Μαθιουδακης που έπλυνα τα πόδια μου στη γούρνα της μεσοβρύσης, που μπάνια που τουαλέτες . Τότε ζήτησαν να βάλουν άλλη βρύση στο πλατεάκι και μετά στα σπίτια. Μάλιστα αγόρασαν και σωλήνες. Γι’ αυτό οι άλλοι τους είπαν Κολωνακιώτες επειδή ήθελαν τον πολιτισμό στο χωριό και τη γειτονιά Κολωνάκι.
Εδώ στο πλατεάκι μαζεύονταν τόσα παιδιά από όλα τα σπίτια της γειτονιάς αλλά και όλου του χωριού και παίζανε κρυφτό (χωστό μπουλί) “κυνηγητό, κισκήντα, γουρούνα, ποδόσφαιρο και τόσα άλλα παιχνίδια. Ο αείμνηστος Μιχάλης Μαράκης μας μάθαινε να ρίχνουμε δίσκο, βόλι και να κάνουμε μονόζυγο εκεί που γυμναζόταν αυτός στο σόχωρο (περιβόλι). Όταν ήταν στην ΑΕΚ μας έκανε αεκτζηδες και όταν πήγε στον Ολυμπιακό γίναμε όλοι Ολυμπιακοί.
Αυτά τα χρόνια ήταν τα καλύτερα μας χρόνια, τα χρόνια του δημοτικού με 90 παιδιά με τους αγαπητούς μας αείμνηστους δασκάλους τη Μαρία Σημαντήρα και Ιπποκράτη Αντωνάκη που υπερηφανευόταν με το δίκιο τους πως πέρασαν από τις τάξεις τους 50 και πλέον επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.
Μετά ήρθε το ημιγυμνάσιο Φουρφουρά στου Ζαχάρη Αντωνάκη το σπίτι με συσσίτια με μαθητές από όλα τα χωριά της περιοχής και να έχει τους ανάλογους μαθητές κάθε οικογένεια φιλοξένησε δωρεάν μαθητές από όλη την Επαρχία. Είχαμε αγαπητούς καθηγητές μας τη Φιλόλογο Ελένη Χριστοφορατου – Αρχοντακης, το Θεολόγο κ. Παπαδογιαννάκη Γυμνασιάρχη, το Φυσικό Μανώλη Σιγανό, την αείμνηστη καθηγήτρια Οικιακής Οικονομίας Χριστίνα Δελιδάκη και άλλους εκλεκτούς εκπαιδευτικούς μέχρι το 1969 που φύγαμε άλλοι στο Ρέθυμνο και εγώ στην Αθήνα με τα αδέλφια μου που σπούδαζαν στο 14ο Γυμνάσιο Αθηνών. Εδώ στο χωριό ζήσαμε τα συσσίτια τη βοήθεια Ούνρα στη χορεύτρα του αείμνηστου καφετζή Ανδρέα Τσιχλάκη.
Παίξαμε σε θεατρικές αλησμόνητες παραστάσεις τόσο στο Δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο. Είναι ευλογία Θεού να βλέπεις το περασμένο καλοκαίρι τα δισέγγονα των παραπάνω μνημονευθέντων οικογενειών να κάθονται στην πεζούλα να συζητούν και να παίζουν στο πλατεάκι μέχρι αργά το βράδυ. Αυτό το ηρωικό ιστορικό πλατεάκι με το στενό όπως δείχνει η παρακάτω φωτογραφία χρειάζεται διευθέτηση των ομβρίων υδάτων και διαμόρφωση με παγκάκια και άλλα στοιχεία για να παίζουν τώρα τα εγγόνια μας όπως παίζαμε εμείς και τα παιδιά μας.
Παρακαλούμε το νέο Πρόεδρο του Φουρφουρά το Γιώργο Μουρτζανό του Λευτέρη αφού τον συγχαρούμε όπως και όλα τα μέλη του τοπικού Συμβουλίου και το Δήμαρχο Αμαρίου τον Παντελή Μουρτζανό που παίζαμε μαζί εδώ εκείνα τα όμορφα χρόνια να φροντίσουν για τον καλλωπισμό του πλατεακιού μας. Τα θερμά μου χαιρετίσματα σε όλους και αιώνια η μνήμη των κεκοιμημενων μας.