Συνάξεις, συνευρέσεις Κουρουθιανών. Μικρές και μεγάλες παρέες, σε στιγμές κεφιού, χαράς, απολαυστικής συντροφικότητας. Επισκέψεις συγγενών και φίλων, τακτικές γιορτές, πρωτομαγιές και ζεύκια, αποτελούν αφορμή και ευκαιρία για «έξω καρδιά» με μεζέδες, κρασί, ρακή και βέβαια τους μαγικούς ήχους της γλυκόλαλης λύρας. Ήχοι μελωδικοί, ήχοι ρυθμικοί, διεγείρουν έντονα συναισθήματα που εκφράζονται από μερακλήδες, με τραγούδια και χορούς γνήσιας παραδοσιακής τοπικότητας. Στις Κουρούτες λυρατζίδες, λιγότερο ή περισσότερο ερασιτέχνες, υπήρχαν από παλιά. Αυτούς που θυμάται η γενιά μας σε διασκεδάσεις, σε γάμους, βαφτίσια και πανηγύρια κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, ήταν ο Νουκομιχάλης και ο Μανελοβαγγέλης. Χορός στου Αναστάση το καφενείο με τον Νουκομιχάλη, χορός στου Πέτρου με τον Μανελοβαγγέλη. Λαουτιέρη δεν είχαν οι Κουρούτες συχνά ερχόταν από άλλο χωριό, πιο συχνά όμως η συνοδεία γινόταν με μαντολίνο. Πολλοί μπορούσαν να κρατήσουν τον ρυθμό με αυτό στο συρτό, στα πεντοζάλια και σε ευρωπαϊκούς τους κολλητούς όπως έλεγαν οι παλιοί.
Το ημερολόγιο ξεκινά με μια συμβολική εικόνα προσώπων και περιβάλλοντος. Με φόντο την ιστορική εικόνα του χωριού, δυο αειθαλείς γέροντες, ο Θοδωρής και ο Στελιανάκης συλλογισμένοι, ως τελευταίοι εκπρόσωποι ενός κόσμου που σύντομα πρόκειται να αλλάξει δραματικά. Προς το καλλίτερο ή το χειρότερο είναι άλλο ζήτημα. Και οι επόμενες φωτογραφίες του ημερολογίου απεικονίζουν καταστάσεις και συμπεριφορές ανεπανάληπτες και αναντίστοιχες των σημερινών συνθηκών.
Στο φύλλο του Φεβρουάριου τρείς εικόνες από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Οι δύο σε εξοχή, παρόντος Γερμανού επισκέπτη. Στην τρίτη, ομάδα Κουρουθιανών στα καταναγκαστικά έργα του αεροδρομίου Τυμπακίου. Έχουμε ακούσει πολλές αφηγήσεις που αφορούσαν κυρίως σε ευτράπελα γεγονότα και στο χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζαν τις δραματικές συνθήκες, τον καταναγκασμό και τον φόβο. Με «πλάκες» μεταξύ τους αλλά και σε βάρος Γερμανών όπως αυτή που ο Μύρος φύσηξε ένα μασούρι γεμάτο ψείρες στον σβέρκο του Γερμανού επιτηρητή.
Εικόνες διασκέδασης στην εξοχή. Κεφάτες παρέες στην αγκαλιά της φύσης, ξαπλωτοί, οκλαδόν, καθιστοί με στρωμένους κατάχαμα τους μεζέδες, σε σκιερούς τόπους, σε δροσερές πηγές. Τελευταίες εικόνες στο Παρδί, τον εμβληματικό τόπο με την ιστορική πηγή. Ορειβατικές εκδρομές προ Αγίου Τίτου, και ως προσκυνητές κάθε 25 Αυγούστου μετά την ανοικοδόμηση του ναού. Ποζάρουν με υπερηφάνεια μπρός στην διαμορφωμένη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 πηγή και την ηλιόλουστη αυλή με την απέραντη θέα. Είναι και αυτές εικόνες που δεν μπορούν να επαναληφθούν, ιδιαίτερα μετά την αλόγιστη φύτευση των δύο ξενόφερτων ελάτων που ανατρέπουν την ιστορική φυσιογνωμία του τόπου και νοθεύουν τη φυσική του υπόσταση.
Στο εξώφυλλο παρέα Κουρουθιανών σε «συνεπαρσά». Κεφάτοι Κουρουθιανοί συνοδεία οργάνων θα πάρουν τη νύφη Κουρουθιανού γαμβρού από το χωριό της.
Με το ημερολόγιο 2023 «οι Κουρουθιανοι ΙΙΙ» ολοκληρώνεται ο κύκλος τριών ημερολογίων που συνοψίζει σε εικόνες την ιστορία του χωριού από την αρχή του εικοστού αιώνα και μέχρι την δεκαετία 1970. Ιστορία προσώπων γεγονότων και καταστάσεων σε μια σταδιακή εξελικτική πορεία με πιο εμφανή αυτή που αφορά στην ενδυματολογική μεταβολή. Τα τρία ημερολόγια αυτά καθώς και εκείνα 2015 «τοπία μνήμης» και 2019 «ερείπια στις Κουρούτες» που αναφέρονται στο ανθρωπογενές περιβάλλον, ας αποτελούν καταβολάδες στο αμπέλι της μνήμης. Της μνήμης που συσχετίζει τον τόπο με το εγγύτερο και το απώτατο παρελθόν, πριν συντελεστούν οι ιλιγγιώδεις μεταβολές και ανατροπές των τελευταίων χρόνων, σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.
