( Γράφει ο Σταύρος Φωτάκης)
Χρόνους πολλούς, εις το χαρτί, προσπάθησα να γράφω
και τα καλά και τ’ άσκημα, σωστά να περιγράφω.
Πάντα στο νου συνταίριαζα, τη σκέψη και τη γνώση
κι ό,τι θα γράψω στο χαρτί, ο κάθαείς να νοιώσει.
Μόνο το λόγο τον καλό να γράψω στον καθένα,
τα σουσουμοπαινάδια του όσά ’χει καομένα.
Μα και να κρίνω τα στραβά, με λόγια πιπεράτα,
δίχως κακιά, μήδε μαλιά, με θάρρος και σταράτα.
Δεν ήθελα μ’ ό,τί ’γραφα κιανένα να προσβάλω,
διάβαζα, ξαναδιάβαζα και πρόσεχα μη σφάλω.
Δεν πέρασε στη σκέψη μου κιανένα ν’ αδικήσω,
μήδε πρικιό παράπονο στ’ αχείλια του ν’ αφήσω.
Κι αν κάποιους στενοχώρεσα και μου χρεώσαν’ σφάλμα,
λάθη ποτές δεν φαίνουνται, σ’ όσους δεν κάνουν’ πράμα.
Έγραψα στίχους και πεζά, πολλά γραφτά θυμούμαι,
με κρητική ντοπιολαλιά, που δεν την απαρνούμαι.
Όσοι ’φχαριστηθήκανε, το δείχνανε στ’ αλήθεια,
άλλοι το στριφοκλώθανε , στα χείλια και στα στήθια.
Λόγια δεν έχω μπλιό να πω, μαύρο χαρτί, κατράνι,
εις τη ψυχή και στο στυλό, ’στέρεψεν’ το μελάνι.
Θέλω να βάλω μια «σιωπή», στο λόγο και στη μπένα
και να κρατήξω τα καλά, απού τα περασμένα.
Θα σταματήσω τα γραφτά, δε θα ξαναμιλήσω,
φίλους κι εχθρούς, από καρδιάς, να τους ευχαριστήσω.
Ο κόσμος είναι μάταιος, η δόξα και τα πλούτη,
δίκια δεν έχουν’ μοιρασά εις τη ζωήν ετούτη.
Έτσα ’ναι τούτος ο ντουνιάς κι όποιος δεν τονε νοιώθει,
ντρέτα καλλιά να σκέφτεται, παρά στραβά ν’ αμπώθει.
Ηλιούπολη 10 Φεβρουαρίου 2013 Σταύρος Φωτάκης
