του :RARDI MITATOστο facebook
Εγω δεν ξερω αγαλματα,στην πετρα να σκαλιζω
κι ουτε εικονες στον καμβα,να καλοζωγραφιζω.
Μπορω να γραψω δυο γραμμες,κι αυτες κακογραμμενες
μα ειναι μεσα απ τη καρδια,πραγματικα βγαρμενες.
Για ενα ακομη χωργιανο,θελω να σας μιλησω
κι οσο μπορω και δυναμε,θελω να τον τιμησω.
Τον ταπεινο κ εναρετο,γνωστο Νουκομανωλη,
του πνευματος και τσ αρετης,και της αξιας μπολι.
Στα ορη επρωτογνωρισε,την ομορφια της φυσης,
τη λαμψη της ανατολης,και το θαμπο τση δυσης.
Ειδε ανθους πολυχρομους,απανω στα χαρακια
και αστραπες να κανουνε,στον ουρανο αυλακια.
Στρωμα του, εκαμε τη γη,την πετρα μαξελαρι
και παπλωμα τον ουρανο,τ αστρα και το φεγγαρι.
Ειδε τη κορη, του Θεου,την ομορφια, μπροστα του
κ ευχη μεγαλη του δωσε,να λαμψει τ ονομα του.
Οτι εθωργιε κ εβλεπε,μπορουσε να το καμει,
γιατι χε, νου με δυναμη και γνωση να συντραμει.
Ταλεντο ειχενε πολυ κι αστειρευτο μερακι
κ εμποργεν ευκολα ζωη ,να δωσει στο χαρακι.
Αρχαιολογος ειδενε στα ορη,τα γλυπτα του
και σοβαρα ερωτησε, ποιο ειναι τ ονομα του.
Και εκκληση, του εκαμε,να παει στο μουσειο
να συνδυασει τη δουλεια,μαζι με το σχολειο.
Φιλοτεχνος,φιλομαθης και πολυταλεντουχος
και στην δουλεια και στο σκολειο,πρωτος και αριστουχoς
Σε ουλα εδινε, ομορφια,χρωμα, ζωη και χαρη
στο καυχημα και στο εγω, εβαλε χαλιναρι.
Φιλοτεχνος κ εργατικος,παντα δημιουργουσε
και με μερακι αστειρευτο,την τεχνη υπηρετουσε.
Ητανε τοσο ταπεινος,στη γη προσγειωμενος,
παρ ουλα τα ταλεντα του,που ηταν προικισμενος.
Αθηνα,Πελοποννησο,και Κρητη και κυκλαδες,
υπαρχουνε μνημεια του,σαν ομορφες νεραιδες.
Αγαλματα, ψηφιδωτα και αγιογραφιες,
ηρωα και στολισματα,μ αμυθητες αξιες.
Ποτε του,δεν εξεχασε,τα παλαια λημεργια
και καθε χρονο ερχοτανε,εκει τα καλοκαιργια.
Και μεσα απο την ομορφια,με το Θεο να σμιγει
και να γεμισει τη ψυχη,προτου να ξαναφυγει.
Του τοπου εκεινου η ομορφια,ητανε το σχολειο,
γιατι ηταν αυτοδιδακτος,χωρις να δει βιβλιο.
Μια μαντιναδα εγραψε,στση πετρας το καπακι
και απο κατω υπεγραψε,Εμμανουηλ Νουκακης.
(Αυτος που δεν περπατησε,τη νυχτα με φεγγαρι,
του Ψηλορειτη τις πλαγιες,τον κοσμο δεν εχαρη.)
Οποιος θωρει την ομορφια και τον Θεο γνωριζει
κ η αρμονια του Θεου,μαζι του, συνβαδιζει.
Πανω στα ενενηντα του και σε μεγαλο γηρας.
υπακουσε στο καλεσμα,της εδικης του μοιρας.
Ο ηλιος εβασιλεψε και θαμπωσεν η φυση
και ενα τετοιον ανθρωπο,ποιος θα ξελησμονησει.
Εις το χωργιο μας αφησε,παρα πολλα μνημεια,
που σιγουρα η μνημη του,θα μεινει αιωνια.
Στη μεση του Παραδεισου,υπαρχει μια Κρητη
και ο Μανωλης καθεται,ψηλα στο Ψειλορειτη.
Καθε που φευγει ενας παλιος,ενα κενο πομενει
μα οταν φυγει ενας καλο,ο κοσμος πια φτωχαινει
Ειδα μια μερα επιγραφη,σε Κρητικου το ταφο,
απου θαρω πως παει του,γραμμενη σ ενα βραχο.
(Επηγε στην ανατολη,βορια,νοτια και δυση,
τιποτα δεν συναντησε,να τον ευχαριστησει.
Αναστωρατε τα παλια και τα στραβα κοιταζει,
τον κοσμο να κρεμιζετε και βαριαναστεναζει.
Λογο τιμης και ανθρωπια,τα δυο μαζι βαδιζουν,
oι παλαιοι τα πηρανε και δεν ξαναγυριζουν.)
