Του χρονικού κύκλου τα γυρίσματα μας οδήγησαν και φέτος, 10 Αυγούστου απόγευμα, στο αμφιθεατρικό και όμορφο κεφαλοχώρι του Αμαρίου, στον ιστορικό Φουρφουρά. Ανηφορίσαμε στη θέση Πλακούρα, εκεί που βρίσκεται το ανακαινισμένο γήπεδο, αφ’ ενός για να παρευρεθούμε στα εγκαίνιά του και αφ’ ετέρου για να τιμήσουμε τη μνήμη του Μιχάλη Κων/νου Μαράκη, στο όνομα του οποίου είναι αφιερωμένο. Είναι ο χώρος όπου τα παιδιά της περιοχής, τα Αμαριωτάκια μας, απολαμβάνουν τη συμμετοχή τους σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Δήμος Αμαρίου, ο Ο.Κ.Α. Αρκάδι και ο Α.Ο.Ψηλορείτης. Ως συγγενής εξ αγχιστείας, στα λίγα χρόνια που τον έζησα, θα προσπαθήσω, με την έντονη συγκίνηση που με διακατέχει, να σκιαγραφήσω τη σημαντική και αυθεντική προσωπικότητα του Μιχάλη Μαράκη, τόσο για να τον φέρουν στη μνήμη τους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν κατά τη σύντομη επίγεια διαδρομή του, όσο και για να τον μάθουν άλλοι, κυρίως οι νεότεροι, μέσα από ακούσματα και γραπτά τρίτων.
Ο Μιχάλης Μαράκης, γιος του Θεοφιλόκωστα και της Μαρίας, γεννήθηκε στη πυρά, όπως λέμε, της γερμανοκατοχής. Γέννημα-θρέμμα του Φουρφουρά, γαλουχήθηκε με τα νάματα της οικογένειάς του και σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα της τοπικής κοινωνίας, τα οποία τήρησε ισοβίως. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο Φουρφουρά και συνέχισε στο Γυμνάσιο Αρρένων Ρεθύμνου. Από μικρός ήταν αθλητικός τύπος· δεν έχανε ευκαιρία να συγκεντρώνει τους συνομηλίκους του για να παίζουν ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες, τότε, μπάλες, σε χωράφια που σε ελάχιστο χρόνο μετέτρεπαν σε γήπεδο.
Τελειώνοντας το τότε εξατάξιο Γυμνάσιο, εισήχθη κατόπιν εξετάσεων στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής Αθηνών. Παράλληλα με τις σπουδές του, όντας ανήσυχο πνεύμα, συμμετείχε σε διάφορες αθλητικές ομάδες. Αγαπημένη του ομάδα ο Ολυμπιακός, με την ερυθρόλευκη φανέλα του οποίου συμμετείχε σε πλήθος αγωνισμάτων και αναδείχθηκε επαξίως νικητής, όχι μια και δυο φορές, αλλά πολλές.
Ο τίτλος του Βαλκανιονίκη στη δισκοβολία, δεν ήταν τυχαίος· επίσης διακρίθηκε και στην σφαιροβολία. Μετά από πολύ μόχθο και θυσιάζοντας άλλα «θέλω» του, η μία επιτυχία ερχόταν μετά την άλλη και τα μετάλλια και τα κύπελα άρχισαν να κοσμούν τους τοίχους και τα ράφια του σπιτιού του και να μην χωρούν. Αναφέρω εδώ ότι αρκετά έχουν δωρηθεί, προ ετών, από την οικογένειά του στον ΑΟΨ και ευελπιστώ να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος για να εκτεθούν μόνιμα στις εγκαταστάσεις του ανακαινισμένου γηπέδου, ώστε να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της σχέσης του ΑΟΨ με τον Μιχάλη Μαράκη.
Ο Μιχάλης Μαράκης εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις προς την Πατρίδα υπηρετώντας με ευσυνειδησία και αρετή στο Σώμα της Αεροπορίας, με το βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού.
Η αγάπη του όμως για τον γενέθλιο τόπο υπερτερούσε πάντα και έτσι επέστρεψε στο Ρέθυμνο ως καθηγητής Σωματικής Αγωγής στη δημόσια εκπαίδευση, όπου, με τον τρόπο της διδασκαλίας του, έφερε νέο και ελπιδοφόρο αέρα για τους νέους. Ως αθλητής και γυμναστής ανέπτυξε αξιοζήλευτες σχέσεις με τις/τους μαθήτριες/ές του. Η σχέση του μαζί τους ήταν περισσότερο πατρική και αδελφική, παρά σχέση καθηγητή-μαθητών· ήταν ο καθοδηγητής των μαθητών με ιδιαίτερες ικανότητες, αλλά ταυτόχρονα ήταν κοντά σε όλους σαν φίλος, χωρίς να εκπίπτεται το κύρος του καθηγητή, αλλά να αναβαθμίζεται και ως καθηγητής, μα περισσότερο ως άνθρωπος. Σαγήνευε όλους όσοι τον πλησίαζαν· είχε το χάρισμα να ψυχολογεί αλάνθαστα τις/τους μαθήτριες/ές του και αναλόγως να τους προσανατολίζει στην περαιτέρω σταδιοδρομία τους. Γι’ αυτό και τον θυμούνται, τον μακαρίζουν και τον ευγνωμονούν. Οι δε συνάδελφοί του τον εκτιμούσαν απεριόριστα.
Παντρεύτηκε την συνάδελφό του, καθηγήτρια μαθηματικών Βαρβάρα Λαμπρινού, μια χαρισματική προσωπικότητα, με την οποία απέκτησε τρία αξιέπαινα παιδιά, δημιουργώντας μια αξιοζήλευτη οικογένεια.
Όμως ο Δημιουργός/Κτίστης των πάντων είχε προδιαγράψει όλη την πορεία του Μιχάλη. Στο ζενίθ της πορείας του εξαίρετου καθηγητή, του ευαίσθητου συνανθρώπου, του υποδειγματικού οικογενειάρχη, του επιστήθιου φίλου και συγγενή, έγινε η μεγάλη αναστροφή λόγω υγείας· το σαράκι που τον έτρωγε αθόρυβα αρχικά ήταν αόρατο, αλλά δεν άργησε να φανεί η σκληρή επιθετικότητά του. Το αντιμετώπισε με αισιοδοξία και αγωνίστηκε με θάρρος να πάρει και σε αυτή την πάλη, σε αυτόν τον άνισο αγώνα με τον αντίπαλο, τον πάντα κερδίζοντα Χάροντα, το κύπελο της νίκης της ζωής· αλλά μάταια. Για πρώτη φορά το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό κι ανεπιθύμητο.
Ήταν την αποφράδα μέρα 10 Ιουλίου 2000· αποφράδα μέρα όχι μόνο για τους συγγενείς, αλλά και για όσους τον γνώριζαν προσωπικά ή είχαν ακούσει για το έργο του.
Ο Μιχάλης Μαράκης ήταν πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση σε όλες τις φάσεις της εφήμερης ζωής του. Πολλοί από τους συγχωριανούς, κι όχι μόνο, θα τον θυμούνται στις συντροφιές, στα γλέντια στην πλατεία του Φουρφουρά, στις γιορτές από σπίτι σε σπίτι, στις αναβάσεις στον Ψηλορείτη.
Ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε, ενδιαφέρθηκε και αγωνίστηκε για την ανεύρεση του κατάλληλου σημείου για να δημιουργηθεί το γήπεδο. Διαμόρφωσε τον άγονο και πετρώδη τούτο τόπο, συνεπικουρούμενος και από άλλους, σ` ένα πανέμορφο και φιλόξενο χώρο αθλητισμού στους δυτικούς πρόποδες του Ψηλορείτη, ένα χώρο που ανήκει σε όλους τους Αμαριώτες και σε όλους τους φίλους της άθλησης. Με την ακάματη προσπάθειά του δημιουργήθηκε ο Αθλητικός Όμιλος Ψηλορείτης (ΑΟΨ) του οποίου υπήρξε επάξια ο πρώτος Πρόεδρος.
Ο Μιχάλης Μαράκης ήταν ο αρχηγός της χαράς, ο καλοσυνάτος, ο καταδεκτικός, ο πρόθυμος να ακούει τα προβλήματα των άλλων κι αν μπορούσε να τα επιλύει· ο Μιχάλης ήταν ο καλός συγχωριανός, ο άξιος αθλητής, ο αγαπητός καθηγητής, ο αδελφικός φίλος, ο σεβαστός πατέρας, ο συμπάσχων συγγενής· ήταν ο τηλαυγής φάρος του αθλητισμού που έσβησε πριν 25 χρόνια. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν “δεν θέλω ν` αποχωριστούμε”. Η μνήμη του θα μένει ανέσπερη στη καρδιά και στο νου όσων τον αγαπήσαμε. Το αφοπλιστικό του χαμόγελο κι η κρητική κορμοστασιά του παραμένουν βαθειά στη σκέψη μας ύστερα από δυόμιση δεκαετίες πικρής απουσίας.
Ένοιωθα, την ώρα της σύναξής μας για να τον τιμήσουμε στα δέκατα τέταρτα ΜΑΡΑΚΕΙΑ, ότι η ψυχή του φτερούγιζε πάνω από το γήπεδο, λυπημένη ή χαρούμενη, δεν ξέρω, για μας και τον αγαπημένο του ΑΟΨ, τον οποίο υπηρέτησε με πολύ πάθος, με αίσθημα ευθύνης, ευσυνειδησία , εντιμότητα και νομιμότητα. Πιστεύω ότι θα επιθυμούσε να λειτουργεί με τις ίδιες αξίες, να προοδεύει και να ανεβαίνει συνεχώς υψηλότερα. Το εύχομαι από καρδιάς.
Ο Μιχάλης Μαράκης άφησε κλώνους αειθαλείς και καρποφόρους, αντάξιους του ήθους και της φήμης του· ο πρωτεγγονός του ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΑΡΑΚΗΣ ο δεύτερος συνεχίζει στ` αποτυπώματα/ αχνάρια του παππού του στον αθλητισμό, εντός και εκτός Ελλάδας, συγχρόνως με τις σπουδές του και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως.
Αυτός ήταν ο αλησμόνητος ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΑΚΗΣ, την προσωπικότητα του οποίου περιέγραψα αυθόρμητα με τα ταπεινά λόγια και αισθήματά μου.
Φουρφουράς 12 Αυγούστου 2025
Κυριακή Β. Μαράκη
