Στον ΓΛΕΖΟ τον ΜΑΝΩΛΗ
Τρίτη μια μέρα βροχερή, τριάντα μήνα Μάρτη
μαύρο μαντάτο έφτασε κι ο Χάρος κάνει πάρτι.
Μεσίστια κυμάτισαν τα λάβαρα στις πόλεις
από κοντά μας έφυγε ο Γλέζος ο Μανώλης.
Την πόρτα του Παράδεισου Θέ μου να ξανανοίξει
ένα αντάρτη Ήρωα στην αγκαλιά να σφίξεις.
Έφυγε ο αγωνιστής ο άντρας, ο αντάρτης
ένα αστέρι λαμπερό μιας κοινωνίας σκάρτης.
Το ήθος του, ο λόγος του, ο πατριωτισμός του
το λαμπερό παράδειγμα καμάρι τον παιδιών του.
Ρεζίλεψε τον φασισμό σ’ ανατολή και δύση
πράξη που τακτικοί στρατοί δεν είχανε τολμήσει.
Την σβάστικα κατέβασε, για να μην συνεχίζουν
τον βράχο της Ακρόπολης ναζί να τον βρωμίζουν.
Κοιτάζω την Ακρόπολη και ίλιγγος με πιάνει
πόσα κοντάρια ανδρισμού είχε για να το κάνει.
Ήτανε είκοσι χρονών αμούστακο κοπέλι
Αετό σε κάνει ο σκοπός αν η καρδιά το θέλει.
Δεν περηφανευότανε ποτέ τι έχει κάνει
με μια βαθιά υπόκλιση κατέθεσε στεφάνι.
Ογδόντα χρόνια προσφορά, στο έθνος στη πατρίδα
μέσα στο κοινοβούλιο για το λαό ελπίδα.
Στο Ευρωκοινοβούλιο προσπάθησε να νιώσουν
τα θύματα του Ναζισμού να αποζημιώσουν.
Η Μέρκελ και η φάρα της ξεδιάντροποι δηλώνουν
κατέστρεψαν εσκότωσαν λένε πως δεν πληρώνουν.
Ντρέπομαι να αναφερθώ σε μαύρες ιστορίες
που ‘γιναν στον εμφύλιο και για τις εξορίες.
Αμείλικτος αδέκαστος, Έλληνας Δημοκράτης
πάντα στο δίκιο του λάου αγωνιστής αντάρτης.
Καμάρι στην Απείρανθο στην Νάξο το χωριό του
που το ‘χε μέσα στην καρδιά μέχρι τον θάνατό του.
Πάνω απ’ την Απείρανθο ένας αητός πλανεύει
είναι του Γλέζου η ψυχή και σα’ σε αγναντεύει.
Κάτω απ’ την Ακρόπολη το παρελθόν στοχάσου
δίπλα στο Καλλιμάρμαρο Μανώλη αναπαύσουν.
Αγωνιστής περήφανος κατέβηκες στον Άδη
εμείς το καντηλάκι σου θ’ ανάβομε με λάδι.
Το χώμα ναν’ ανάλαφρο που σε σκεπάζει τώρα
βουβό το μοιρολόι μας σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Αντάρτης ήσουν στη ζωή κι εκεί να συνεχίσεις
τον τρόπο μόνος σου να βρεις τον Άδη να φωτίσεις.
Ένα κενό απέραντο άφησες στην ζωή μας
μα πάντοτε αιώνια θα ζεις μες την ψυχή μας.
Τ’ αηδόνια στην Απείρανθο φέτος δεν θα λαλήσουν
το ταίρι τους εχάσανε θέλουν να το πενθήσουν.
Ένα προς ένα σβήσανε τ’ αστέρια τα μεγάλα
μα πάντα είναι αρκετά γιατί γεννιούνται άλλα.
Το παρελθόν στην σκέψη μου ένα στιχάκι βάζει
ο Διγενής απέθανε κι η γης τον ετρομάζει.
Με τούτα τα στιχάκια μου θέλω να σε τιμήσω
μια ανθοδέσμη τα ‘κανα να σ’ αποχαιρετήσω.
Καλό Παράδεισο Άρχοντα
Χατζηδάκης Γιάννης
Στην πόρτα του παράδεισου ο Νίκος σε προσμένει
εις την αιωνιότητα να ‘στε Ευτυχισμένοι.