(Γράφει ο : ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗΣ)
ΦΟΥΡΦΟΥΡΙΑΝΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΛΥΡΑΡΗΣ
Στις 15-9-2013 έφυγε για τη γειτονιά των παραδοσιακών γλεντιστάδων αγγέλων, ένας από τους τελευταίους παλιούς και αγνούς παραδοσιακούς δεξιοτέχνες της λύρας ο Μανώλης Διαμαντάκης του Παντελή στα 87 του χρόνια. Ο άνθρωπος που με τη λύρα του και τη σεμνότητα του διασκέδαζε τον κόσμο δεκαετίες χωρίς να τον ενδιαφέρει το χρήμα που οι περισσότεροι νεότεροι καλλιτέχνες θεοποίησαν. Τα πλούτη του ήταν η οικογένεια του που τη διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού και τη γαλούχησε με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη γι’ αυτό και ευτύχισε να δει παιδιά , εγγόνια και δισέγγονα σε επίλεκτες θέσεις της Φουρφουριανής κοινότητας. Αυτά είναι τα μηνύματα που πρέπει να περάσουν στις νεότερες γενιές οι πραγματικές αξίες που μας διδάσκουν άνθρωποι αγνοί . Αξίες που βγαίνουν από τη ζωή και όχι ψεύτικες και φρούδες ελπίδες από μαθητευόμενους μάγους που μας οδηγούν σε καταστάσεις όπως τη σημερινή που περνά η χώρα μας. Με μόνιμο πασαδόρο δεξιοτέχνη του λαγούτου το Λευτέρη Μουρτζανό ο Μανωλάκης με τη γλυκιά του λύρα διασκέδασε γενιές και γενιές.
Ας είναι ελαφρύ το φουρφουριανό χώμα που τον σκεπάζει και ας αποτελέσει πηγή δημιουργίας και ήθους για τους νεότερους.
Καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα αγαπητέ Μανώλη.
Αιωνία η μνήμη.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους συγγενείς.
Με πόσο πάθος παίζανε,
και λύρα και λαούτο.
Και κάνανε παράδεισο
τον ψεύτη κόσμο τούτο!
(Εμμ. Διαμαντάκης)
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΩΛΑΚΗ
(Στο λυράρη Μανώλη Παντ. Διαμαντάκη)
«Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην».
Αγαπημένε μας Παππού, Πατέρα, συγγενή.
Αγαπημένε μας Μανωλάκη, έτσι όπως όλοι σε γνώριζαν και συνήθιζαν να σε αποκαλούν.
Λίγες ώρες μετά που η ψυχή σου φτερούγισε στα ουράνια δώματα και που η επίγεια Εκκλησία συνήλθε για να προσευχηθεί για την ανάπαυση της, αποδίδοντας παράλληλα την ανάλογη τιμή στο άψυχο σώμα που για πολλά χρόνια αρμονικά την φιλοξένησε, θα θέλαμε ως οικόγενεια σου να σε αποχαιρετήσουμε με λίγα λόγια.
Μακάριοι κι ευτυχισμένοι, ακούσαμε να διδάσκει ο Χριστός μέσα από τους μακαρισμούς, είναι όσοι συγκρατούν το θυμό τους κι είναι πράοι, γιατί αυτοί θ’ απολαύσουν από τη γη αυτή τα αιώνια αγαθά.
Όπου υπάρχει πραότητα και καλοσύνη, εκεί υπάρχει ηρεμία και μακαριότητα. Ο άνθρωπος που έχει ειρήνη στη ψυχή του είναι πάντοτε ικανοποιημένος.
Πώς περιγράφει όμως ο Κύριος την πραότητα:
«Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους».
Και ακόμη:
«Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».
Η πραότητα είναι μια ειρηνική διάθεση της ψυχής που πιστεύει σταθερά κι αγαπά τον Χριστό, που υπομένει κάθε κακό που της προξενούν οι άνθρωποι ή η δολιότητα του διαβόλου. Ο πράος άνθρωπος δεν ταράζεται από τις αντιθέσεις και τα εμπόδια, συγχωρεί εύκολα τις προσβολές των ανθρώπων κι εύχεται το καλό για τους εχθρούς του, επειδή σέβεται την ανθρώπινη και τη χριστιανική αξία τους. Ο πράος άνθρωπος δεν ανταποδίδει ποτέ κακό στο κακό ή πονηρό στο πονηρό. Αυτή είναι η υπέροχη εικόνα της πραότητας! Αυτή είναι η ουσία της!
Αγαπημένε μας Παππού,
Τα χαρίσματα που με δικαιοσύνη αποδίδει το Άγιο Πνεύμα σε κάθε άνθρωπο χωριστά είναι τόσα πολλά και τόσο ακριβά που γίνονται αντιληπτά απ’ όλους, σε ανθρώπους που δεν φείδονται να τα καλλιεργούν. Πράγματι το Άγιο Πνεύμα σε προίκισε με πολλά χαρίσματα που τα κράτησες και τα αύξησες στη ζωή σου γιατί δεν επέτρεψες στον εγωισμό και στα υπόλοιπα ανθρώπινα πάθη να σου τα στερήσουν. Πορεύθηκες μέσα στην ηρεμία, στη σύνεση και στην αρχοντική απλότητα και η ζωή υπήρξε αθόρυβη. Όπως αθόρυβα γεννήθηκες, αθόρυβα πορεύθηκες και αθόρυβα μας άφησες.
Αγάπησες τον Θεό και την Εκκλησία και το εκδήλωνες με ένα μυστικό και σιωπηλό τρόπο. Ευτύχησες να μεγαλώσεις από γονείς που πρώτα από όλα δίδαξαν στα παιδιά τους την αγάπη και τον σεβασμό. Αυτή την αγαπητική σχέση με όλα τα μέλη της πατρική σου οικογένειας, δε στάθηκε ποτέ και τίποτα εμπόδιο να την χάσεις σ’ όλο το διάβα της ζωή σου. Δημιούργησες οικογένεια με την κατά πάντα άξια συνοδοιπόρο και σύζυγο σου και αγωνίστηκες σε δύσκολες εποχές και με τον τίμιο ιδρώτα σου αποκόμιζες τον επιούσιο. Κατάφερες να περάσεις απο αυτό τον κόσμο χωρίς τα πλούτη, το χρήμα, τα υπάρχοντα και οι περιουσίες να σου αλλοιώσουν τον ακέραιο χαρακτήρα σου. Ολιγαρκής και λιτός. Έτσι όπως τραγουδούσες στις παρέες σου «….και πρέπει να ‘σαι ολιγαρκής και όχι πλεονέκτης».
Μιλούσες με μετρημένες κουβέντες. Άφηνες τους άλλους να μιλούν και κυρίως μιλούσες με τη σιωπή σου και με τη ζωή σου. Η συναναστροφή μαζί σου ήταν πάντοτε ευχάριστη και περιζήτητη. Πάντοτε αγαπητός από όλους. Μοίραζες χαρά με το περίτεχνο δοξάρι της λύρας σου που για δεκαετίες, και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς, γλέντιζες τους Φουρφουριανούς και τους Αμαριώτες. Κάθε Κυριακή και κάθε σχόλη ήταν ημέρα γιορτής. Σπίτι-σπίτι, πόρτα-πόρτα ήσουν η κύρια αιτία να μονιάζουν οι κουρασμένοι από τα βάσανα της εποχής εκείνης χωριανοί να ανταλλάζουν ευχές και να ξεκουράζονται στα ακούσματα της λύρα σου. Ξενυχτούσες να γλεντίζεις τους γαμηλιώτες στους γάμους και τους πανηρυστάδες στα πανηγύρια σε εκδηλώσεις ανόθευτες, αυθόρμητες, πηγαίες έτσι όπως οι πατεράδες και οι παππούδες σας αρμήνεψαν. Ποτέ δεν υπερηφανεύτηκες για την πανθομολογούμενη τέχνη σου στη λύρα αλλά και ουδέποτε και δέχτηκες το χάρισμα σου αυτό να το εκμεταλευτείς επαγγελματικά ή οικονομικά. Διάλεγες πάντα τον αθόρυβο δρόμο. Και όταν ξενυχτούσες το πρωί ήσουν από τους πρώτους που «επόριζες» για την καθημερινή βιοπάλη. Είχες απόλυτα ξεχωρίσει τη διασκέδαση απο τη δουλειά. Η λύρα σου σώπασε ξαφνικά, απρόσμενα και παντοτινά στο φευγιό της εγγονής σου. Και πάλι η σιωπή σου έπνιξε τη θλίψη σου.
Αγαπούσες και στήριζες οποιαδήποτε πρωτοβουλία από όπου και αν προερχόταν που αναβάθμιζε τον τόπο και την περιοχή μας. Μιλούσες πάντα με διάκριση ακόμα και γι αυτούς που σε αδικούσαν.
Ευχαριστιώσουν ενδόμυχα να βλέπεις και να συναναστρέφεσαι με τα μέλη της οικογένειας σου. Αξιώθηκες να καμαρώσεις τέκνα τέκνων και των τούτων τέκνα. Με πολλή προσοχή παρακολουθούσες τα εγγόνια και τα δισέγγονα σου, που σου έφερναν στο νού σκηνές των παιδικών σου χρόνων στα λιόφυτα της Σάτας.
Και όταν τα χρόνια κούρασαν και το γερασμένο σώμα σου και η καρδιά δυσκολεύονταν να το ζωογονεί, ερχόταν στο νού μου μια μαντινάδα που όπως μου λέγαν οι φίλοι σου ήταν από τις πιο αγαπημένες σου.
«Δεν είμαι όπως με κάτεχες,
άλλοι καιροί με φτάξαν,
ρόδα ‘ταν και μαδήσανε,
πουλιά ‘ταν και πετάξαν».
Αγαπημένε μας Παππού,
Για την όλη συνολικά στάση ζωής που κράτησες ευλογήθηκες υπερεκπερισού από τον Θεό.
Σήμερα που η χαρά στον Ουρανό είναι μεγάλη γιατί άλλος ένας δίκαιος-έτσι εμείς πιστεύουμε- έλαβε την προ καταβολής κόσμου ετοιμασμένη θέση του, εμείς παρ’ όλη την λύπη μας κατά βάθος χαιρόμαστε, έστω και αν αυτό ανθρωπίνως ακούγετε ως οξύμωρο.
Χαιρόμαστε γι αυτό που ήσουν και χαιρόμαστε γι αυτά που κέρδισες.
Σε ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξε η σιωπή σου και η ζωή σου.
Σε ευχαριστούμε, όχι για όσα υλικά μας άφησες, άλλωστε αυτά πρώτος εσύ εκμηδένιζες την αξία τους, αλλά γιατί μας βοήθησες να ξεχωρίζουμε τις αληθινές αξίες.
Συγχώρεσε μας που πολλές φορές δεν ήμασταν σε θέση να κατανοήσουμε ότι:
«Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην».
Καλό Παράδεισο!
π. Εμμ. Διαμαντάκης
Ι. Ναός Αγίου Γεωργίου Φουρφουρά, 16 Σεπτεμβρίου 2013
Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά:
Διαμαντάκης Γιώργης,Διαμαντάκης Μανώλης, Σημαντήρας Νίκος, Μαράκης Γιώργος,Λευτέρης Μουρτζανός(ΚΟΥΤΟΛΕΥΤΕΡΗΣ), ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ Π.ΙΩΑΝΝΗΣ Μουρτζανός Γιώργης,ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ(ΚΟΥΤΑΝΤΩΝΗΣ)Μανωλιτσάκης Μιχάλης(ΞΕΣΚΑΤΗΣ) , Μσνωλιτσάκης Μιχάλης (Λάσκας)
Καθιστοί από αριστερά: Μεράκης Μανώλης (Μυλωνάς), Μαράκης Γιάννης(Μαρακογιάννης),Τρουλλινός Αριστοτέλης(Ντραλιάνης)
ΣΗΜ:Αν αναγνωρίζετε άλλους πέστε μας….
| info@omospamari.gr |
