Αναδημοσίευση από :
Η Ξένια πήρε τις βάσεις κοριτσάκι από τις παλιές γυναίκες των Καρινών
H Ξένια Σχοινάκη επιδεικνύει μια κρητική βούργια που έραψε, όπου παλαιότερα οι γυναίκες της Κρήτης έβαζαν το παξιμάδι από τον ξυλόφουρνο, όταν άναβαν οι φούρνοι των σπιτιών…
Του Μανόλη Παντινάκη
Η βάφτιση την έκανε χειροτέχνη και με αξιοσύνη! Και το καλοκαίρι του 2012, η Ξένια Σχοινάκη-Μανιάτη στον Πατσό Αμαρίου ανακάλυψε το κρυμμένο της ταλέντο και το θησαυρό που κρατούσε στα χέρια της. Αντί, λοιπόν, να αγοράσει τις κλασσικές μπομπονιέρες που κυκλοφορούν ευρύτατα και σε ποικιλία στην αγορά, και θέλοντας να δώσει μια άλλη διάσταση στο μυστήριο της βάφτισης του γιού της Λάμπη, έραψε η ίδια για τους προσκεκλημένους πεντακόσια κρητικά βουργιάλια σε μινιατούρα. Αυτά ήταν οι μπομπονιέρες, και τα
παραδοσιακά χειροτεχνήματα εντυπωσίασαν για την πρωτοτυπία και την ποιότητά τους και στο λεπτό… εξαφανίστηκαν από τα πανέρια…
Η Ξένια στα 34 της, μητέρα δυο αγοριών αν και γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, έβαλε από κοριτσάκι στο αίμα της την κουλτούρα της Κρήτης, αντιστάθηκε στα αστικά πρότυπα της υδροκέφαλης πρωτεύουσας και γαλουχήθηκε με τους κανόνες και τις αξίες της παράδοσης έστω και μακριά από το νησί. Γι'αυτό και ωρίμασε νωρίς! Σήμερα νιώθει περηφάνια και τιμή για τις Καρίνες, το ορεινό χωριό των κτηνοτρόφων, εκεί που γεννήθηκε και ανατράφηκε ο πατέρας της Γιώργης Σχοινάκης ή Σχοινάς όπως του αρέσει να τον φωνάζουν…
«Εγώ είμαι από τις Καρίνες και από μικρή είχα επαφές με το χωριό μου», λέει, θέλοντας να δείξει τους στενούς δεσμούς που κράτησε με την κοινωνία των ορεσίβιων. «Αφομοιώθηκα με την παράδοση από τις διδαχές και την καθημερινή στάση των γονιών μου στο σπίτι μας στην Αθήνα, του πατέρα μου από τις Καρίνες και της μητέρας μου που είναι από την Πατσό και ζούμε τώρα, είναι από την οικογένεια Ακουμιανάκη, του Μαγόκωστα…»
Κρητικό βουργιάλι, παραδοσιακό χειροτέχνημά της
Τα στοιχεία του τοπικού πολιτισμού τα εμπέδωσε στην πράξη από τα 4 της χρόνια, που έμαθε να χορεύει τους κρητικούς χορούς. «Συντροφιά μου τα καλοκαίρια που ερχόμαστε για διακοπές στο χωριό», θυμάται, «ήταν οι παλιές γυναίκες των Καρινών που πάντα θαύμαζα και ένιωθα το μεγαλείο τους. Γι'αυτό έμαθα να κάθομαι δίπλα τους, να πλέκω και να κουβεντιάζουμε παρά να είμαι στις καφετέριες. Αυτό μου αρέσει και σήμερα…»
ΤΟ ΒΟΥΡΓΙΑΛΙ-ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Λίγους μήνες πριν ανατείλει η νέα χρονιά η νεαρή χειροτέχνης πήρε μια παραγγελία των συγχωριανών της του πολιτιστικού συλλόγου να ράψει πεντακόσια βουργιάλια-ημερολόγια του 2014, ώστε από την πώλησή τους να ενισχυθεί το ταμείο του συλλόγου. Οι πρωτότυπες και εξαιρετικές δημιουργίες της χειροτεχνίας εξαντλήθηκαν γρήγορα και ζητήθηκαν και άλλες. Και δεν αρκούσε μόνο αυτό!
Η τέχνη της Ξένιας έφτασε και σε άλλα χωριά των νομών Ρεθύμνου και Χανίων(Νίθαυρη, Ρογδιά και Καστέλι Χανίων κ.α) και όπως εξελίσσεται η υπόθεση, δεν θα περάσει καιρός και θα καθιερωθεί στην αγορά της Κρήτης ως «η Ξένια που σέβεται και τιμά το κρητικό χειροτέχνημα». Ο καιρός θα δείξει…
«Αν δεν ήταν το χωριό μου και οι νέοι του πολιτιστικού συλλόγου δε θα τα έραβα τόσα», διευκρινίζει. «Το κάθε βουργιάλι, ας είναι
μικρό, έχει λεπτή δουλειά και χρειάζεται χρόνο. Και δεν είναι μόνο το ράψιμο αλλά και τα ξόμπλια που πλέκω στο χέρι και τα τοποθετώ στη μια πλάτη του. Αφού δεσμεύτηκα στον πρόεδρο του συλλόγου, θα έπρεπε να είμαι συνεπής όπως ορίζει η τιμή των Κρητικών και τα παράδωσα στην ώρα τους. Η αλήθεια είναι ότι τα πεντακόσια βουργιάλια χρειάστηκαν πολλή δουλειά και ξεπέρασα τα όρια…»
Πανέρι με καρύδια ντύθηκε με κρητικό εργόχειρο
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Τώρα και σχεδόν δυο χρόνια η Ξένια με τον σύζυγο και τα παιδιά τους είναι μόνιμοι κάτοικοι Πατσού και μαζί με αυτούς και οι γονείς της Γιώργος και Μαρία. Η σκέψη της επιστροφής άρχισε να «ζυμώνεται» στο μυαλό της περισσότερο το 2012, χρονιά που οι πολίτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία άρχισαν να λυγίζουν στη φτώχεια. Πάρθηκε η μεγάλη απόφαση, αφού νωρίτερα ο άντρας της μπήκε στη πολυάριθμη λίστα των ανέργων μια και η μάντρα οικοδομικών υλικών όπου εργαζόταν έβαλε λουκέτο…
Τότε όλοι «όπου φύγει-φύγει!» και το Πάσχα του ίδιου χρόνου μετεγκαταστάθηκαν στον Πατσό. Η ζωή τους από τότε μπήκε σε άλλους ατραπούς. «Μας έφεραν εδώ», επισημαίνει, «οι δυσκολίες της μεγαλούπολης που ήταν ανυπόφορες. Πιστεύω, όμως, ότι αυτές οι δυσκολίες θα μας αναγκάσουν να επαναπροσδιοριστούμε και να εκτιμήσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Εδώ βρίσκουμε τις αξίες που χάσαμε και δεν μετανιώνω που γύρισα. Άλλωστε δεν ήλθα σε ένα άγνωστο μέρος. Το χωριό της μαμάς και το χωριό μου είναι δίπλα…»
Ώρα ολοκλήρωσης στο μικρό βουργιάλι
