Ομιλία του Θ.Μαράκη στα ΜΑΡΑΚΕΙΑ 2 Αυγούστου 2015
Αιδεσιμότατοι
Κε Βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη
Κε Δήμαρχε & Πρόεδρε του Α.Ο.Ψηλορείτη
Κε Προϊστάμενε της Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης Ν. Ρεθύμνου
Κε Πρόεδρε του ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ
Κε Πρόεδρε Ομοσπονδίας Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου Αττικής
Κυρίες και κύριοι,
Ο Δήμος Αμαρίου σε συνεργασία με τον ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ και τον ΑΟ Ψηλορείτη διοργανώνουν τους σημερινούς αγώνες στη μνήμη του Μιχάλη Μαράκη.
Ο Μιχάλης γεννήθηκε το 1944 στο Φουρφουρά Αμαρίου όπου τέλειωσε και το Δημοτικό Σχολείο.
Από μικρός θυμάμαι ήταν δυνατό παιδί, ο επονομαζόμενος <<Κοκκίνης>> λόγω του χρώματος των μαλλιών του, όπως ήταν και του παππού μας Θεόδωρου. Ο πατέρας μας, εμφανώς για να τον προωθήσει στον αθλητισμό , διηγείτο ιστορίες που έμοιαζαν παραμύθια, για δυνατούς και σβέλτους άντρες του Φουρφουρά και όχι μόνο.
Πάνω από το κρεβατάκι του υπήρχε η φωτογραφία του Έλληνα πρωταθλητή κόσμου στην ελευθέρα πάλη Τζιμ Λόντου, την στιγμή που άρχιζε τον αγώνα, που του χάρισε και τον παγκόσμιο τίτλο, εναντίον του Ρώσου πρωταθλητή Γκαβαριάνιν.
Δραστήριος και οργανωτικός ο Μιχάλης από παιδί, πρωτοστατούσε στις παιδικές δραστηριότητες όλων μας. Με το κλείσιμο των σχολείων για καλοκαιρινές διακοπές με τα γαϊδουράκια , το βολόσυρο και με τα άλλα παιδιά ίσιωναν το χωράφι που βόλευε για γήπεδο και με γκολπόστ από αθανάτους, το γήπεδο ήταν έτοιμο. Γήπεδο Λακκιά ,Περβόλα, Μουρτσέ ήσαν τα γήπεδα που δόθηκαν σπουδαίοι ποδοσφαιρικοί αγώνες και μεταξύ χωριών της επαρχίας Αμαρίου τους οποίους παρακολουθούσαν με αγωνία, νέοι και μεγάλοι.
Η πρώτη επιτυχία του Μιχάλη στον κλασικό αθλητισμό ήταν στην τετάρτη του οκταταξίου Γυμνασίου στο Ρέθυμνο. Κέρδισε την πρωτιά στο λιθάρι στους μαθητικούς αγώνες του Ρεθύμνου. Γράφηκε στον Ατρόμητο Ρεθύμνου το 1959 και ελάμβανε μέρος στους αγώνες Αρκάδια , Βενιζέλεια κ.α. στο δίσκο, στη σφαίρα, στο κρητικό βόλι, στο λιθάρι. Προπονητές τότε δεν υπήρχαν και ο ίδιος ήταν προπονητής του εαυτού του. Προσπαθούσε από τη συμμετοχή του στους αγώνες να βελτιώσει τον παλμό του, όπως έλεγε. Παρατηρούσε άλλους πρωταθλητές της εποχής του και έκανε απίστευτη προπόνηση. Το καλοκαίρι, όταν φυσικά ήταν μαθητής γυμνασίου, μετά τις αγροτικές εργασίες του σπιτιού μας , το βράδυ πολλές φορές με το φεγγάρι έκανε προπόνηση στον <<Τροχαλέ>> στην αυλή του δημοτικού σχολείου που ήταν γεμάτη πέτρες. Από το χωριό ακουγόταν οι δισκές και οι σιδερένιοι δίσκοι, που να αντέξουν και αυτοί. Όταν πέτυχε στη Γυμναστική Ακαδημία μεταπήδησε στον Ολυμπιακό Πειραιώς μέχρι το 1975. Από τότε άρχισαν οι μεγάλες επιτυχίες σαν μέλος της Εθνικής Εφήβων, Ανδρών, Εθνικής Ενόπλων. Το 1969 στους Παγκόσμιους αγώνες Ενόπλων Δυνάμεων ΣΙΣΜ καταλαμβάνει την 4η θέση στο δίσκο. Στο διεθνές μήτινγκ 22 χωρών στη Ρουμανία έρχεται 2ος. Το 1970 ήρθε 1ος πανελληνιονίκης στη δισκοβολία.
Καθοριστικός για την σταδιοδρομία του ήταν ο διορισμός του το 1969 σαν καθηγητής σωματικής αγωγής στο Ρέθυμνο , που επέλεξε , παρότι τότε σαν αθλητής μεσουρανούσε. Σε μια συνέντευξή του σε εφημερίδα των Αθηνών ο δημοσιογράφος τον ρωτά γιατί έκανε αυτή την επιλογή. Η απάντηση του Μιχάλη ήταν : «Σαν γυμναστής έχω φιλοδοξίες. Θέλω να βρω ταλέντα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και να μεταδώσω την αγάπη προς τον αθλητισμό στους μαθητές μου και θα συνεχίσω να γυμνάζομαι. Ο αθλητισμός διαπλάθει τον χαρακτήρα και το σώμα του ανθρώπου. Η ενασχόληση με τον όποιον καλό αγώνα θα εμπνεύσει και τον τελευταίο μαθητή. Στον αθλητισμό υπάρχει αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ευγενής άμιλλα.» Και ο δημοσιογράφος παρατηρεί : «Ο Μιχάλης Μαράκης είναι κόσμημα για τον Ολυμπιακό. Σεμνός, μετριόφρων, αγαπητός, ένας γίγας που μέσα του κρύβει μια τεράστια δύναμη. Φιλότιμος, αγωνιστής, πεισματάρης, ξεκίνησε από την Κρήτη το 1962, έγινε πρωταθλητής, καθηγητής σωματικής αγωγής και…. Ολυμπιακός. Τι άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να πούμε ότι επέτυχε; »
Ο Μιχάλης με τον διορισμό του στο Ρέθυμνο άρχισε να πραγματοποιεί τα οράματά του. Στην αρχή ίδρυσε τον ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ που περιλάμβανε αγωνίσματα στίβου. Συγχρόνως δημιούργησε την πρώτη ομάδα μπάσκετ της πόλης του Ρεθύμνου, κάτι που ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του. Η Κρητική Επιθεώρηση στο τεύχος της 22 Οκτωβρίου 2002 αναφέρει ότι μια άλλη ομάδα μπάσκετ του Ρεθύμνου, ο ΑΓΟΡ AEGEAN, αναγνώρισε την προσφορά του Μιχάλη στο μπάσκετ και τον τίμησε γιαυτό διοργανώνοντας τουρνουά με συμμετοχή ομάδων όπως το Ηράκλειο, ο Ηλυσιακός, η Δάφνη, και η εφημερίδα χαρακτηριστικά αναφέρει: «τιμή στον Μιχάλη Μαράκη, στη μνήμη ενός ανθρώπου ο οποίος έδωσε τα κλειδιά στο άνοιγμα της πόρτας του μπάσκετ στο Ρέθυμνο, στον άνθρωπο που αγωνίστηκε όσο ελάχιστοι στους χαλεπούς καιρούς του αθλητισμού, έτσι ώστε σήμερα να απολαμβάνουμε εμείς αυτά που πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε αδιανόητα.»
Στη συνέχεια ίδρυσε τον ΑΟΨΗΛΟΡΕΙΤΗ και ανάλαβε πρώτος Πρόεδρος και μετά με πολύ άξιους διαδόχους έφεραν τον ΑΟΨ να φθάσει ψηλά και να γίνει κορυφαία περιφερειακή ομάδα του Ρεθύμνου. Έχω και εγώ την τιμή να είμαι στο πρωτοδικείο ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΑΟΨ και του ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ του οποίου υπήρξα και αντιπρόεδρος. Το όνειρό του Μιχάλη να αποκτήσει ο ΑΟΨ γήπεδο το είδε να πραγματοποιείται. Θυμάμαι μετά από πολύ ψάξιμο, έφερε τον αείμνηστο κουνιάδο του πολιτικό μηχανικό και αργότερα αντιπεριφερειάρχη Κώστα Λαμπρινό να μετρήσει και να αποφανθεί για το γήπεδο στη θέση που είναι σήμερα. Όταν τελικά του είπε ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα σύγχρονο γήπεδο και μάλιστα με μικρό κόστος, ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που κλώτσησε μια μπάλα ποδοσφαίρου τόσο δυνατά, που χάθηκε στα πρινάρια, δίνοντας έτσι το εναρκτήριο λάκτισμα.
Ο Μιχάλης αναμφισβήτητα πρωί –απόγευμα καθημερινά υπηρέτησε με ευσυνειδησία το λειτούργημα του παιδαγωγού προς όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές του. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τα γραφόμενα του παπά Παντελή Διαμαντάκη στην Αμαριώτικη Φωνή. Γράφει ο παπά Παντελής: «Εμείς οι μαθητές τότε του Γυμνασίου στο Ρέθυμνο νιώθαμε δέος και σεβασμό στον Μιχάλη, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το σχολικό έτος 1969-70 διορίσθηκε και καθηγητής μας. Κι εκείνος πάντα καλόκαρδα έδειχνε την αγάπη του και το ενδιαφέρον του σ όλα τα παιδιά του Φουρφουρά. Ένοιωθε υπεύθυνος για όλους. Ήταν ο κηδεμόνας μας. Χωρίς να μας κάνει ποτέ παρατήρηση, με μια ματιά του μας καθήλωνε. Πάντα αγαπητός στους μαθητές του . Πρόσχαρος και ευγενικός σε όλους. Σεμνός και καλοσυνάτος. Αθόρυβα εργάστηκε τόσα χρόνια για ν ανεβάσει τον αθλητισμό στο Ρέθυμνο, να μεταδώσει στους μαθητές το σωστό αθλητικό πνεύμα. Μα ποτέ δεν ξέχασε και τον Φουρφουρά….»
Ο γνωστός Πατακομανώλης, που τιμά το Ρέθυμνο με τις εμφανίσεις των κρητικών χορευτικών συγκροτημάτων του στις πλέον αξιόλογες εκδηλώσεις στην Αθήνα, όποτε τον συναντήσω μου λέει: «Την επιτυχία μου την οφείλω στον Μιχάλη που ήταν στο γυμνάσιο Γυμναστής μου . Αυτός διέβλεψε το ταλέντο μου και όταν είχαμε γυμναστική θελά μου πει: «Εσύ Μανώλη με τον φίλο σου θα πάρεις το μαγνητόφωνο και θα πάτε εκεί να χορεύετε κρητικά» και καταλήγει ο Πατακομανώλης : θα διοργανώσω στο Χρωμοναστήρι εκδήλωση στη μνήμη του .…»
Ο καθηγητής Δημήτρης Σταγάκης εκ μέρους των συναδέλφων του έγραψε: «Εσύ Μιχάλη κατόρθωσες να σμιλεύσεις χαρακτήρες που από τον αθλητισμό να αποζητούν τη χαρά, τη σωματική και ψυχική υγεία , την συναδελφικότητα. Γρήγορα έγινες πρότυπο για τους συναδέλφους σου νέους αλλά και παλαιότερους. Δημιούργησες Σχολή ήθους και εργατικότητας. Αγάπησες τους νέους και αγαπήθηκες από αυτούς όσο λίγοι. Θα το ένοιωσες φαντάζομαι έντονα αυτό, στο διάστημα της τελευταίας σου μάχης…»
Η οικογενειακή ζωή του Μιχάλη ήταν υποδειγματική. Ήταν σε όλα μέσα, χορός, πρέφα, εκδρομές, κοινωνικές εκδηλώσεις.Μαζί περάσαμε αξέχαστες οικογενειακές στιγμές όταν είμαστε ελεύθεροι αλλά και παντρεμένοι. Είχε το προσόν να μετατρέπει κάθε εργασία αγροτική σε γιορτή. Συμμετείχαν τα παιδιά του και τα ανίψια του από μικρά και τα φωτογράφιζε στο θέρος με τα δραπανάκια τους να θερίζουν το σιτάρι και αυτός να κρατά τη «δεματέ» λες και είναι πούπουλο, στις πατάτες με τα καλαθάκια τους, στο πάτημα των σταφυλιών στο παραδοσιακό πατητήρι να λέει στα παιδιά που πατούσαν: «πάμε να τους πνίξομε τους απέξω στο μούστο» πατώντας και στίβοντας το τσουβάλι και να ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν απέξω τα παιδιά δεν προλάβαιναν να κουβαλούν το μούστο. «Πρέπει να δουλεύομε σε ρυθμό μαλεβυζώτη…»
Οι ορειβασίες που διοργάνωνε για την κορφή του Ψηλορείτη ήταν υποδειγματικές. Σαφείς οδηγίες από την προηγούμενη ημέρα για την υπόδηση, την ένδυση, τις καραμέλες ,τη μερτόρακι και την απαραίτητη κατσούνα. Στη διάρκεια της ανάβασης έμενε πάντα τελευταίος πλαισιωμένος συνήθως από το βαρύ πυροβολικό των αθλητών του Αρκαδίου και με ρητές εντολές να βοηθούν τους αδύνατους ποικιλότροπα, με εντολή για στάσεις για προσαρμογή στο υψόμετρο. Το αποκορύφωμα η ανάβαση μέχρι τον τίμιο Σταυρό, το προσκύνημα, οι φωτογραφίες.
Το έργο του Μιχάλη Μαράκη μου θυμίζει την παραβολή του σπορέως. Ο σπόρος έχει πέσει στην γη την αγαθή και έχει αποδώσει καρπόν εκατονταπλασίωνα. Λαμπρό παράδειγμα ο ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ και ο ΑΟ Ψηλορείτης.
Τελειώνοντας από μέρους μου θέλω να ευχαριστήσω :
-Τον Δήμαρχο Αμαρίου και πρόεδρο του ΑΟΨ κ. Παντελή Μουρτζανό
-Τον Πρόεδρο του ΟΚΑ ΑΡΚΑΔΙ κ.Ρυακιωτάκη Γιάννη
-Τους αθλητές, κριτές των αγωνισμάτων και όλους εσάς που τιμήσατε με την παρουσία σας την εκδήλωση στη μνήμη του Μιχάλη Μαράκη.
Ευχαριστώ
Θεόδωρος Μαράκης
