Στην πολυαγαπημένη μου αδερφή Μαριάννα..
Με τι λόγια να σε αποχαιρετήσω και τι να πω..Αδερφή να αποχαιρετάει αδερφή??Ποιά λόγια και ποιός στεναγμός να χωρέσουν αυτόν τον πόνο??Τα αδέρφια μένουν ενωμένα και αγαπημένα μέχρι τα βαθιά γεράματα..Πού πήγαν τα όνειρα μας?Οι βόλτες,τα ταξίδια που κάναμε και αυτά που σχεδιάζαμε..Παγώσανε όλα το βράδυ της Τετάρτης 16 Φεβρουαρίου που χωριστήκαμε στο επίγειο αυτό ταξίδι, μας άφησες πίσω με τη μαμά, το μπαμπά και τη θεία να κοιτάμε το κενό..Ο κόσμος ξάφνου έγινε φτωχότερος, μίζερος, στενάχωρος ..Γιατί ήσουν η χαρά της ζωής, πάντα καλοσυνάτη και χαμογελαστή, δυναμική και “αντράκι”, ακούραστη, αεικίνητη..
Γεννημένη στην Αθήνα 08-01-1969 με περήφανη καταγωγή από τον Φουρφουρά Ρεθύμνου, από δύο αξιοπρεπείς γονείς, τον Ανδρέα και την Ειρήνη Χαλκιαδάκη (γέν. Μουρτζανού), βιοπαλαιστές, που εργάστηκαν σκληρά για να μεγαλώσουν τις δύο τους κόρες, τη Μαριάννα και την Αργυρώ, ακολουθώντας τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους με γνώμονα την αγάπη. Συμμετείχες στα κοινά της πατρίδας μας όντας ενεργό μέλος για έξη έτη του Συλλόγου Φουρφουριανών Αθήνας, από το 1998-2004, μαζί με αξιόλογους συγχωριανούς, έργο το οποίο έφερες εις πέρας με επιτυχία.
Υπήρξες μαμά ενός αξιολάτρευτου κοριτσιού, της Εριφύλης, που τόσο πολύ λαχταρούσες..Της μιλούσες με τις ώρες, καθοδηγώντας την ορθά να διεκδικεί τα δικαιώματά της, να στέκεται με αξιοπρέπεια, να μάχεται για τα δικαιώματά της. Σου έδωσε ζωή όταν κουραζόσουν, πνοή όταν όλα έμοιαζαν δύσκολα και ακατόρθωτα, πείσμα για επιβίωση..Λένε πως όλες οι μανούλες είμαστε ηρωίδες.. Εσύ σίγουρα πάντως ήσουν μία από αυτές..Μέχρι το τέλος ένα όνομα έβγαινε από τα χείλη σου.. “Εριφύλη”..
Πόσο λαχταρούσες το χωριό..Κάθε χρόνο σχεδίαζες να πας αλλά ένα ταξίδι που κάναμε μαζί πριν αρκετά χρόνια εκεί έμελλε να είναι και το τελευταίο στον τόπο καταγωγής σου..
Για ποιό ταξίδι κίνησες να πας αδερφούλα??Τα ανίψια σου σε περιμένουν..Ο Ανδρέας ψέλλισε.. “Δε μπορεί να πέθανε η Θεία, είναι άδικο”..και ο Κωνσταντίνος κοιτάζει συνέχεια ψηλά στον ουρανό ψάχνοντας τη μορφή σου..Έφυγες νωρίς και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο..
Σε αποχαιρετώ με το αγαπημένο σου ριζίτικο..Το σιγοτραγουδούσες θυμάμαι, όταν ήμασταν μικρά παιδιά και μαζεύαμε ελιές με τους γονείς μας, καθισμένη σε ένα βουναλάκι κοιτώντας τον Ψηλορείτη μεγαλοπρεπή να ορθώνεται μπροστά σου..
“Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι κάθεται εν’ αετός βρεγμένος χιονισμένος και παρακαλεί τον ήλιο ν’ ανατείλει : Ήλιε ανάτειλε , ήλιε ανάτειλε.. Ήλιε λάμψε και δώσε για να λιώσουνε τα χιόνια απ’τα φτερά μου και τα κρούσταλλα από τα ακράνυχά μου..Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε..”
Καλό ταξίδι εκεί ψηλά και ρίχνε καμιά ματιά και εδώ κάτω..
Μου λείπεις πολύ..
Η αδερφή σου,
Αργυρώ Χαλκιαδάκη – Ρούλα, Ρουλίτσω ή μικρή όπως με αποκαλούσες..