(Φουρφουράς-Αμαρίου. Κυριακή, 8 Μαΐου 2016)
Σεβαστοί Πατέρες, Ερίτιμες Κυρίες και Αξιότιμοι Κύριοι, που τιμάτε και κοσμείτε, με την παρουσία σας, την εκδήλωση
Προσερχόμενος στο βήμα και συναισθανόμενος την τιμή και την ευθύνη, που απορρέουν από τη θέση στην οποία ευρίσκομαι αυτή τη στιγμή, συμμετέχοντας στο φιλολογικό μνημόσυνο των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, κατά τη φρικτή ναζιστική κατοχή 1941-1944, υποβάλλω, από καρδιάς, ευχαριστίες και για την εξαιρετική τιμή, που μου έγινε, από το Δήμο Αμαρίου και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Φουρφουρά, να είμαι ανάμεσα σε καταξιωμένους και σπουδαίους ομιλητές και για την ευγενική σας παρουσία.
Τιμητικά και με σεβασμό αφιερώνονται τα λιτά και απέρριτα λόγια, που θα ακουσθούν παρακάτω, στις ηρωικές μορφές των τιμημένων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης του Φουρφουρά, που σήκωσαν τη δόξα του μέχρι τον Ουρανό.
Αυτοί οι συντοπίτες μας, με τα αγνά πατριωτικά αισθήματα, αγωνίστηκαν, όχι μόνο εθελοντικά, αλλά και με ιερή πίστη και αφοσίωση, για τους σκοπούς της Εθνικής Αντίστασης, του Έπους, που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο, στη μνήμη των νεοτέρων γενεών, ανά τους αιώνες.
Όταν η μνήμη παραχωρεί τη δικαιοδοσία της στη λήθη, τίποτα δε μπορεί να απαλλαγεί από την υποτέλεια της αφάνειας.
Και αυτό, που πρωταρχικά πρέπει να υπερασπίζουμε σήμερα, στην ταραγμένη εποχή μας, είναι η ιστορική μας μνήμη. Η Ιστορική μνήμη είναι Εθνική επιταγή. Οι ζωντανοί αναβαφτίζονται και οι νεκροί μας ανακουφίζονται. Αν ο Λαός μας χάσει τη μνήμη του, χάνει, πριν απ’ όλα, αυτό που ο Αθηναίος ιστορικός Θουκυδίδης ορίζει ηθική ενότητα και τούτο είναι ψυχοφθόρο και αρνητικό, ιδιαίτερα σήμερα, που περνά η πατρίδα μας δύσκολες μέρες.
«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνεις και ένα κομμάτι από το μέλλον», μας επισημαίνει ο Γεώργιος Σεφέρης.
Εκδηλώσεις σεμνές, που αποτελούν Μνημόσυνα και αποπνέουν μία ιεροπρέπεια, όπως η σημερινή, υπερασπίζονται με σθένος και σεβασμό την Ιστορία μας, ανασύροντας μνήμες, από το παρελθόν, δείχνοντας έτσι στις νέες γενιές το δρόμο, που χάραξαν ένδοξες και τιμημένες παλιές μορφές.
Με την εκδήλωση αυτή, καταδεικνύεται, ότι ο Δήμος Αμαρίου και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φουρφουρά τιμούν με σεβασμό και ευλάβεια τη μνήμη των Ηρώων προγόνων τους, και σας αξίζουν έπαινοι, κύριε Δήμαρχε και κύριε Πρόεδρε του Συλλόγου, ως και στα άξια και δραστήρια Συμβούλιά σας.
Στο χώρο αυτό, στο γραφικό, ιστορικό και αρχοντικό χωριό, κάτω από τη σκιά του «πατριάρχη» των βουνών του Ψηλορείτη, συναχθήκαμε, σήμερα με πρωτοβουλία του Δήμου Αμαρίου και του Πολιτιστικού Συλλόγου Φουρφουρά, για να τιμήσουμε τη Μνήμη των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης των προμάχων του Έθνους.
Γι’ αυτό ό,τι ειπωθεί, σήμερα, είναι λιγότερο λόγος και περισσότερο προσευχή.
Δέος με κατέχει τούτη τη στιγμή, που ψελλίζει η ταπεινότητά μου θνητά λόγια, εκεί όπου φωνάζουν αθάνατα έργα. Από τη χαραυγή της Εθνικής μας Ιστορίας, η Κρήτη δίδει, προσφέρει, μάχεται, θυσιάζεται και μοχθεί, για να προασπίσει ό,τι ευγενικό, ωραίο και ιδανικό υπάρχει στη ζωή. Σε όλους τους αγώνες του Έθνους, τα χωριά της Ηρωοτόκου Επαρχίας Αμαρίου, με τα τεράστια ηθικά και ψυχικά αποθέματα, έχουν δώσει αφειδώλευτα τη δική τους εισφορά αίματος.
Η σκέψη μας, μέσα στη συγκινησιακή φόρτιση της ημέρας, τρέχει σαν γοργόφτερο πουλί, στα περασμένα, γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου, όπου πριν, από 75 χρόνια…. «ήρθε μια μέρα θλιβερή, η εικοστή του Μάη και μια κατάρα από ψηλά, όλη την Κρήτη πιάνει.»
Τρίτη, 20 Μαΐου 1941. Το επίλεκτο Σώμα του, τότε, πανίσχυρου Γερμανικού Στρατού, το Σώμα των Αλεξιπτωτιστών, εισβάλλει, από τον αέρα, για να καταλάβει την Κρήτη, καταπατώντας κάθε έννοια ηθικής και δικαίου.
Το σχέδιο «ΕΡΜΗΣ», που προβλέπει την κατάληψη της Κρήτης, σε δύο ημέρες, είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Όμως, η αυθόρμητη και καθολική αντίσταση του Κρητικού Λαού, η Λαϊκή αυτή νεροσυρμή ανατρέπει τα σχέδια του ανθρωπόμορφου κτήνους του Χίτλερ, εξευτελίζει το, μέχρι τότε, αήττητο Σώμα των Αλεξιπτωτιστών και λοξοδρομεί την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη Μάχη της Κρήτης, ο άξιος Λαός μας μπαίνει στη δίνη του πιο φοβερού μακελειού της εποχής και υπερασπίζεται τις Εστίες του, σ’ αυτή την ύπουλη, απρόκλητη και άδικη επίθεση, όπως είχε εξ’ άλλου ηθικό χρέος και κάθε δικαίωμα.
Η παραχάραξη της Ιστορίας και η ασέβεια στη μνήμη των Μαχητών της Μάχης της Κρήτης, που επιχειρεί ο Γερμανός Ιστορικός Ρίχτερ, με το βιβλίο του «Η Μάχη της Κρήτης», αποτελεί τυμβωρυχία και δεν θα βρει ποτέ έδαφος στη συνείδηση κάθε, σωστά και ελεύθερα, σκεπτόμενου ανθρώπου. Στις ασέβειες, στις ύβρεις, στις ανακρίβειες του Ρίχτερ, απαντά τεκμηριωμένα και με ευπρέπεια, όπως ταιριάζει σε τιμημένους και καταξιωμένους Αξιωματικούς, ο Επίτιμος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, ο «Νέστορας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων», Στρατηγός Μανούσος Κωνσταντίνου Παραγιουδάκης.
31 Μαΐου 1941. Οι Γερμανοί, με βαριές απώλειες, κυριαρχούν, φαινομενικά στην Κρήτη. Η βία περνά και ίσως δουλώνει τον τόπο, ποτέ όμως το πνεύμα και τις ψυχές των υπερήφανων ανθρώπων, που τον κατοικούν.
Στη δεκαήμερη άνιση πάλη, ανάμεσα στην τρομακτική πολεμική μηχανή των εισβολέων και την ατσάλινη Κρητική ψυχή, η αρχοντική Επαρχία Αμαρίου, έχει έντονη συμμετοχή και η Ιστορία θα συναντήσει Μαχητές και από το υπερήφανο τούτο χωριό, το Φουρφουρά.
1η Ιουνίου 1941. Με το πέρας της Μάχης της Κρήτης και ενώ το κύμα της τρομοκρατίας βρίσκεται στο αποκορύφωμά του, αρχίζει η αντίσταση εναντίον του Στρατού κατοχής, κάτω από δυσχερείς συνθήκες.
Ο Φουρφουράς, με την πλούσια παράδοση, είναι από τα χωριά εκείνα που συμμετέχουν, όσο μπορούν πιο έντονα, στην Εθνική Αντίσταση, η οποία δημιουργείται από το ψυχικό περίσσευμα των κατοίκων του χωριού.
Εδώ θα συναντήσουμε καταξιωμένους πρωτομάχους, αιμοδότες και οργανωτές του ιερού αντιστασιακού αγώνα. Οι κάτοικοι, γαλουχημένοι με αξίες, που δε διαβρώνονται και παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, συμμετέχουν συνειδητά στον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση. Φουρφουριανοί θα ενταχθούν σε Αντάρτικες ομάδες, ομάδες Αντικατασκοπείας, θα συγκροτήσουν ομάδες Αγωνιστών και θα συμμετάσχουν σε δύσκολες επιχειρήσεις κατά των κατακτητών.
Ο Φουρφουράς,με ανεπτυγμένα τα αισθήματα φιλοξενίας και φιλοπατρίας εντάσσεται στον αγώνα προστασίας των Συμμάχων, που καταδιώκονταν, συνέχεια από τους Γερμανούς, παρά τους πολλαπλούς κινδύνους, που συνεπαγόταν ένα τέτοιο εγχείρημα.
Όλοι γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά, πως ανταμοιβή της προσφοράς τους είναι ο θάνατος. Και όμως δε λιποψυχούν. Πράττουν, ότι πράττουν, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών και με αίσθημα ευθύνης έναντι της ιστορίας.
Η εγκατάσταση του Γερμανικού Φυλακίου, από την αρχή της κατοχής, στο επιταγμένο σπίτι του Μιχάλη Σαρμάνη, δεν τους φοβίζει.
Πάντα κοιτάζουν μπροστά και ελπιδοφόρα και συνεχίζουν την ιστορική πορεία του χωριού, που από τη μεγάλη του Γένους Επανάσταση του 1821, μέχρι τη μεγαλειώδη Μάχη της Κρήτης, ο Φουρφουράς έχει μεγάλο μερτικό στους απελευθερωτικούς αγώνες.
Σύσσωμο το χωριό συμμετέχει στο κάλεσμα της Ιστορίας και η ανταπόκριση είναι εντυπωσιακή, που προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε μας τους νεότερους, αλλά προκαλεί και την οργή του Στρατού Κατοχής.
Από το θέρος του 1941 αρχίζει η συστηματική περισυλλογή, η απόκρυψη, σε ασφαλή κρησφύγετα, η περίθαλψη και τέλος η φυγάδευση στην Αφρική και Μέση Ανατολή των Συμμάχων Στρατιωτικών, οι οποίοι κατόρθωσαν να αποφύγουν την αιχμαλωσία, κατά τη Μάχη της Κρήτης.
Οι κάτοικοι του Φουρφουρά, σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, δεν ανοίγουν μόνο την πλατιά καρδιάς τους, αλλά και τα σπίτια τους, σε Αντάρτες και Συμμάχους, με τη γνώριμη παραδοσιακή φιλοξενία τους.
Δε λογαριάζουν τις επιπτώσεις και αδιαφορούν για τα αντίποινα του δυνάστη και αυτό ακριβώς μαρτυρεί την αρχοντιά και την αγάπη τους στο πρώτο και θεμελιακό ιδανικό της ζωής, την Ελευθερία, «ης ουδέν μείζον έστιν ανθρώποις Έλλησιν».
Κυριεύονται από το γνώριμο εκείνο ενθουσιασμό, που κυριεύει όλους τους Έλληνες, στις πιο μεγάλες ώρες του Έθνους. «Ο Γοργοπόταμος στον Ψηλορείτη στέλνει περήφανο χαιρετισμό, μιας νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα, μηνούν τα όπλα μας το λυτρωμό…». Αυτά τα λόγια αντηχούν στις πλαγιές του υπερήφανου βουνού, στάζουν στις ψυχές των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και τις φλογίζουν για συνέχιση του αγών.
Η ζωή των κατοίκων, όπως και όλων των κατοίκων του Αμαρίου, είναι σωστός Γολγοθάς, αλλά και πάλι το φρόνημα παραμένει υψηλό.
Εδώ, ο Ιχνηλάτης της Ιστορίας συναντά, όσα γράφει ο Ελληνομαθής Γερμανός καθηγητής Χάγκεν Φλάϊσερ: «Πλατιά διαδεδομένη είναι η συγκέντρωση και διαβίβαση πληροφοριών για τους Συμμάχους και η γενναιόδωρη παροχή τροφής, ή καταλύματος στους αντάρτες, ή τους Βρετανούς Αξιωματικούς και Κομάντος, μολονότι υφίσταται η γερμανική ποινή θανάτου, για όποιον παρέχει την παραμικρή βοήθεια σε «αναρχικά στοιχεία» και σε μέλη των εχθρικών δυνάμεων, ή γνωρίζει τους κρυψώνες τους και δεν ενημερώνει σχετικά τις αρχές κατοχής».
Στην περιοχή του Φουρφουρά θα λειτουργήσουν Ασύρματοι των Συμμάχων και θα διαβιβάζονται χρήσιμες πληροφορίες στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής.
Για λόγους ασφαλείας, θα μετακινούνται και θα εγκαθίστανται, εκ περιτροπής, στις θέσεις “Σπηλιάρα”, “Ριφόσπηλιος”, “Μαθιού Χάρακας”, “Καχτάκι”, “Πρινάρι” και αλλού.
Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι στις 28 Αυγούστου 1942, μεταδίδει ο Βρετανός Αξιωματικός Τόμ Νταμπάμπιν, γνωστός στην περιοχή, ως Τόμ, από τον Ασύρματό του, που λειτουργεί στο Φουρφουριανό “αόρι”, ότι επίκειται επίθεση του Γερμανού Στρατάρχη Ρόμελ, του επονομαζόμενου «Αλεπού της ερήμου», στο Ελ Αλαμέϊν και συγκεκριμένα στις 30 Αυγούστου.
Η πολύτιμη αυτή πληροφορία, αξιοποιείται από το Βρετανό Στρατάρχη Μοντγκόμερυ, ο οποίος προετοιμάζεται, κατάλληλα, και έτσι αποφεύγεται η κατάληψη της Αλεξάνδρειας, στόχος ζωτικής στρατιωτικής σημασίας.
Κάτοικοι του Φουρφουρά θα συνδράμουν στη φύλαξη και λειτουργία των Ασυρμάτων, στη μεταφορά μηνυμάτων από και προς τους Σταθμούς και στο διαρκή εφοδιασμό με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στο προσωπικό, εγχείρημα και αυτό πολύ δύσκολο, γιατί η ανακάλυψη, έχει ως συνέπεια την ποινή του θανάτου.
Η προσέγγιση, με τρόπο διπλωματικό και ευέλικτο και η παραπλάνηση του προσωπικού του Γερμανικού Φυλακίου, κυρίως από τον επιστρατευμένο φουρφουριανό διερμηνέα Γιάννη Κωστάκη– αγνός πατριώτης, που βοήθησε τον αγώνα- όπως εξιστορεί ο Γεώργιος Τυράκης και από τα στελέχη του Σταθμού Χωροφυλακής και πάντοτε προς εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, έχουν θετικά αποτελέσματα, ως προς την αποφυγή βιαιοτήτων και την ανενόχλητη δράση του χωριού, στην αντιστασιακή του πορεία. Στο υπερήφανο τούτο χωριό, με τους περίπου, 800 κατοίκους εκείνη την περίοδο, δεν παρατηρείται συνεργασία κάποιου Φουρφουριανού με τις αρχές κατοχής και τούτο αποτελεί μεγάλη τιμή για το χωριό.
Ο Φουρφουράςενσαρκώνει τα λόγια του Βρετανού Αξιωματικού Τζακ Σμιθ Χιουζ, ο οποίος αναφερόμενος στην επαρχία Αμαρίου, μεταξύ άλλων, γράφει: “…Το Αμάρι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι, όλοι, όσοι ήταν πάνω από πέντε χρόνων, ήξεραν τι συνέβαινε, περίπου, αλλά κανένας δεν το μαρτύρησε, ακόμη και κάτω από αφόρητη πίεση…” Το μικρό παιδάκι, από το Φουρφουρά, που το ανακρίνουν, πιεστικά, οι Γερμανοί να τους πει, πού είναι ο πατέρας του, εκείνο δεν αποκαλύπτει. Έτσι ανατρέφονται τα παιδιά του Φουρφουρά.
Οι Γερμανοί, κατά τη συνήθεια των εκάστοτε κατακτητών, χαρακτηρίζουν τους αντιστασιακούς, δολοφόνους και τρομοκράτες και, εφαρμόζοντας το δίκαιο του ισχυροτέρου και τη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, προβαίνουν σε σκληρά, ανάλγητα και απάνθρωπα αντίποινα, τα οποία όμως δε λυγίζουν τις ψυχές των τιμημένων Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
Οι κάτοικοι, θρεμμένοι με τις παραδόσεις του τόπου, σμιλεύουν, μέσα τους, ένα κόσμο γεμάτο ηθικές αξίες. Η περιοχή θα γνωρίσει την ανθρώπινη κτηνωδία, από πλευράς των χιτλερικών και το ανθρώπινο μεγαλείο, από πλευράς των υπερήφανων ανθρώπων, που κατοικούν στα άγια τούτα χώματα και που έχουν ποτιστεί, με το τίμιο αίμα τους.
Η Εθνική αντίσταση, παρά τη σκληρότητα των κατακτητών, παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες, φουντώνει και θεριεύει μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 1944, που φεύγουν οι Γερμανοί από το Ρέθυμνο και συμπτύσσονται στα Χανιά, όπου αναχωρούν το Μάιο του 1945 και γλυκοφέγγει η χιλιάκριβη η λευτεριά.
Ο Γνωστός Βρετανός Αξιωματικός Πάτρικ Λη Φέρμορ, χρησιμοποιούσε, για λόγους ασφαλείας, ψευδώνυμα και στις αναφορές του ονόμαζε το Φουρφουρά “Κάτζφουρ”.
Όλοι οι κάτοικοι του Φουρφουρά, Άνδρες και Γυναίκες, προσφέρουν ο καθένας, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τη συνδρομή του στον ιερό αγώνα.
Και ο αντάρτης, που κοιμάται στο Φουρφουριανό “αόρι”, με το ταχυβόλο δίπλα του και ο συγχωριανός του, που περιθάλπει το Σύμμαχο και οι γυναίκες, που ζυμώνουν και μαγειρεύουν και στη συνέχεια σπεύδουν, στον “κούμο”, τοποθεσία, έξω στα χωράφια, για να προσφέρουν φαγητό στους “Εγγλέζους” και ο άλλος Φουρφουριανός, που μεταφέρει τρόφιμα στο “Γέρο Πεύκο”, όπου κρύβονται και εκεί “Εγγλέζοι”, όλοι τους διαπνέονται από ανώτερα ανθρώπινα αισθήματα, θέτοντας τη ζωή τους σε άμεσο κίνδυνο και όλους τους έχει καταγράψει η ιστορία και η μνήμη τους θα μείνει, για πάντα, αιώνια.
Στο Εθνικό προσκλητήριο, όλοι οι κάτοικοι παρόντες με την εσωτερική παρόρμηση της προσφοράς στον τίμιο αγώνα.
Επιτρέψατέ μου σεβαστό ακροατήριο, να αναφέρω ενδεικτικά και αντιπροσωπευτικά (3) ονόματα Φουρφουριανών, που στη μνήμη τους τιμούμε, με κάθε σεβασμό τη μνήμη όλων των κατοίκων του χωριού και υποκλινόμαστε ευλαβικά στο ιερό έργο τους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της κατοχής, που “όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…”.
Πέρα από το γνωστό, καταξιωμένο αγωνιστή Γεώργιο Τυράκη του Μανέλη, τον αετό του Ψηλορείτη, για τον οποίο θα γίνει ειδική αναφορά από τον καθηγητή κ. Αντώνιο Σανουδάκη, θα αναφερθούν οι Αντιστασιακοί: Ιπποκράτης Νικολάου Αντωνάκης, Γεώργιος Ζαχαρία Μπουρδελής και Κωνσταντίνος Μιχαήλ Παραδεισανός, οι οποίοι ενσαρκώνουν το αγωνιστικό πνεύμα του Φουρφουρά.
– Ιπποκράτης Νικολάου Αντωνάκης με το ψευδώνυμο, από τον Πάτρικ Λη Φέρμορ, “Ίππος”.
Σοφός και φωτισμένος Δάσκαλος και σεμνός Αγωνιστής. Σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου, το 1941, αφήνει τις σπουδές του και βγαίνει στο βουνό. Συνδράμει στην περίθαλψη Συμμάχων και τη φυγάδευσή τους στην Αφρική. Εντάσσεται στη μυστική Υπηρεσία πληροφοριών FORCE 133, μαζί με άλλους συγχωριανούς του, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα. Αρκετές φορές, η ομάδα του πέφτει σε ενέδρα Γερμανών, αλλά ξεγλιστρούν από το θανάσιμο κλοιό.
Μάιος 1943. Οι Γερμανοί εντοπίζουν τον ασύρματο, στη θέση “Καχτάκι”. Ο Αντωνάκης αντιλαμβάνεται τις κινήσεις τους, τρέχει σαν πουλί, ενημερώνει το προσωπικό, μαζεύουν το υλικό και απομακρύνονται.
Τον Ιούνιο του 1943 φεύγει για τη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύεται ως Αλεξιπτωτιστής και Ασυρματιστής. Επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους και βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό.
Ο Βρετανός Αξιωματικός Τομ Νταμπάμπιν, Διοικητής της FORCE 133, χαρακτηρίζει τον Ιπποκράτη Αντωνάκη τίμιο, εργατικό, ριψοκίνδυνο, αισιόδοξο.
– Γεώργιος Ζαχαρία Μπουρδελής. Σεμνός και τίμιος αγωνιστής, με μεγάλη προσφορά, στον αγώνα, κατά την εχθρική κατοχή. Οργανώνεται στην Εθνική Αντίσταση, από τους πρώτους και θέτει τον εαυτό του στη διάθεση του αγώνα, παρέχοντας τη βοήθειά του στην περίθαλψη των Συμμάχων. Συγκροτεί ομάδα Ανταρτών, με Φουρφουριανούς, η οποία ομάδα, τον Αύγουστο του 1944, παίρνει μέρος, κάτω από δύσκολες συνθήκες, στο σαμποτάζ της Αυγενικής Ηρακλείου, όπου μία τεράστια αποθήκη καυσίμων καταστρέφεται. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, αλλά χάρις στην ευψυχία και ευστροφία της ομάδας δεν τους συμβαίνει κάποιο κακό.
– Κωνσταντίνος Μιχαήλ Παραδεισανός. Έφεδρος Υπολοχαγός Πυροβολικού.
Γεννήθηκε στο Βυζάρι, με καταγωγή της Οικογένειας από τον Άγιο Ιωάννη. Σύζυγός του η Μαρία Παντελή Διαμαντάκη από το Φουρφουρά. Δένεται τόσο πολύ με το χωριό της γυναίκας του, σαν να έχει γεννηθεί και ανατραφεί στο Φουρφουρά. Γι' αυτό και η αναφορά μας. Παίρνει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπου και διακρίνεται . Αύγουστος 1941. Έρχεται στην Κρήτη. Συμμετέχει στον αγώνα περισυλλογής, απόκρυψης, περίθαλψης και φυγάδευσης των Συμμάχων. Οκτώβριος 1941. Γνωρίζεται με το Βρετανό Αξιωματικό Τζακ Σμιθ Χιουζ. Είναι ο πιο στενός συνεργάτης του Βρετανού Αξ-κού Τομ Νταμπάμπιν, Δ/τού Αντικατασκοπείας Κρήτης, τον οποίο συνοδεύει σε πολλές αποστολές στην Κρήτη. Υποκλέπτει σχέδια του αεροδρομίου Τυμπακίου. Φεβρουάριος 1943. Στέλνεται στη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύεται στη Σχολή σαμποτέρ, καθώς και στη Σχολή Κατασκοπείας και πληροφοριών.
Σεπτέμβριος 1943. Επανέρχεται στην Κρήτη και βοηθά τον Τομ Νταμπάμπιν, να αναδιοργανώσει την αντίσταση στην Κρήτη. Είναι εκείνος, που θα γνωρίσει το Γεώργιο Τυράκη στον Τομ Νταμπάμπιν.
Στην έκθεσή του, ο Κώστας Παραδεισανός, μεταξύ άλλων σημειώνει: «Δεν είχον μέχρις σήμερον υποβάλλει δικαιολογητικά αναγνωρίσεως της προσφοράς μου αυτής, ουχί από άρνησιν, αλλά με την ιδέαν ότι, η προσφορά παντός Έλληνος είναι καθήκον ιερόν, ουχί δε και η αίτησις αναγνωρίσεως των υπηρεσιών αυτών. Πράττων τούτο σήμερον, αποβλέπω μόνον εις την συμπαράστασιν των υπηρεσιών της Πατρίδος, προς διερεύνησιν της αληθείας και την αποκατάστασιν του δικαίου του αγώνος μας.»
Ο Βρετανός Αξιωματικός Τομ Νταμπάμπιν, σε έκθεση, που συντάσσει 23 Αυγούστου 1945 τονίζει: “Δεν υπάρχει, πιστεύω, κανένας άνδρας εις την Κρήτην, ο οποίος να υπηρέτησε τόσον επιτυχώς τον συμμαχικόν σκοπόν, ή να έδειξε περισσότερο θάρρος, τιμιότητα και αφοσίωσιν”.
Σεβαστό και εκλεκτό ακροατήριο,
Ιέρεια η μνήμη, βαστά τα άχραντα μυστήρια και μας επιβάλλει να κρατήσουμε και εμείς άσβεστη τη λαμπάδα της Εθνικής Αντίστασης και να μη σβήσει ποτέ, από τη σκέψη μας, τους τιμημένους αγωνιστές, ο ανελέητος χρόνος.
Και πάλι το κάλεσμά μας, το σημερινό, για την πνευματική συμμετοχή μας, στο μυσταγωγικό λιτάνεμα των Θείων μορφών, που σήκωσαν στους ώμους των, το βάρος της ιερής υπόθεσης της Εθνικής Αντίστασης.
Και πάλι στο προσκλητήριο του “Δεύτε λάβετε φως”. Και πάλι στα μνήματα της αθανασίας τους, μεταφερόμαστε νοερά, ταπεινοί προσκυνητές, με ευλάβεια και προσοχή, για να καταθέσουμε τα μύρα της ευγνωμοσύνης μας.
Στις ηρωικές μορφές των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που ενσαρκώνουν τη φιλοτιμία, την αγωνιστικότητα, την υπερηφάνεια, τον πατριωτισμό του Φουρφουρά, του Αμαρίου, αλλά και ολόκληρης της Κρήτης, αιώνια η ευλάβειά μας.
Περηφάνειά μας η συνεισφορά τους. Τίμημα της λευτεριάς οι αγώνες τους. Οι τάφοι τους προσκύνημα. Η ανάμνησή τους μοιρολόι, έστω κι αν δεν δικαιώθηκαν όλες οι πτυχές του αγώνα τους.
Στη μνήμη σας, αείμνηστοι πρόμαχοι του Έθνους, ανάφτουμε χρυσά λιβανιστήρια.
Ανεξάντλητος, αλήθεια ο τόπος μας, σε διδάγματα λευτεριάς, Ειρήνης και Δημοκρατίας και κορυφαίος Δάσκαλος, ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ, που κοιμάται στο ΑΚΡΩΤΗΡΙ.
Αφού ευχαριστήσω και πάλι, από καρδιάς, για την τιμή που μου έγινε και για την προσοχή σας, επιτρέψατέ μου να αφιερώσω στο Φουρφουρά, με τους γνήσιους, φιλόξενους, φιλοπάτριδες και φιλοπρόοδους ανθρώπους, δυο λόγια, από ψυχής:
“Τιμή μεγάλη αισθάνομαι, τα μάτια μου δακρύσαν,
γιατί πατώ, σε χώματα, που ήρωες πατήσαν…”
Βασίλειος Κωνσταντίνου Αποστολάκης
Αξ/κός ΕΛ.ΑΣ. ε.α, Εφ. Αξ/κός (ΠΒ)
