Επαμεινώνδα μας, πολυαγαπημένε αδερφέ μας.
Ένας αβάσταχτος θρήνος είναι το γρήγορο φεύγα σου από αυτή τη ζωή. Πολύς ο πόνος ,καυτό το δάκρυ ,ματώνει την καρδιά. Εσένα αδερφέ μας έτυχε ο κλήρος να σύρεις πρώτος από μας το χορό, σαν πρωτοχορευτής που ήσουν, για το αντάμωμα με τους γονείς μας.
Δεν ξέρουμε αδερφέ μας ,πώς θα αντέξουμε την απουσία σου αυτή αν και στον αποχωρισμό μας στο πρόσωπό σου ήταν ζωγραφισμένη η ηρεμία η γαλήνη και η ανακούφιση.
Κουράστηκες αδερφέ μας να υποφέρεις τόσο καιρό επίμονα και καρτερικά με τη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια που μπορούσε να έχει ασθενής με το πρόβλημά σου, χωρίς να χάνεις την ελπίδα σου, αλλά να αναζητάς μια ελάχιστη ανάσα για να ζεις και να καμαρώνεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Υπομονετικά έκρυβες την αβάσταχτη πάλη σου με το οξυγόνο της ζωής. Δεν ήθελες επουδενί να μεταδώσεις, να κουράσεις και να ταλαιπωρήσεις κανένα δικό σου άνθρωπο.
Αδερφέ μας, θα μείνεις το παράδειγμα της αξιοπρέπειας ,της πρεπειάς ,του αξεπέραστου φιλότιμου, της προσφοράς, της θυσίας, της ψυχικής μεγαλοσύνης, της κρητικής λεβεντιάς και της φιλοξενίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο τα βαφτιστήρια σου φτάνουν την εκατοντάδα. Με όλες τις στερήσεις και τη φτώχεια που βίωσες απλόχερα έδινες τα πάντα σε όλους. Το φιλόξενο πνεύμα σου δεν είχε όρια. Το σπίτι σου φιλικά και εγκάρδια, καλωσόριζε ακούραστα τους πάντες με στρωμένο πάντα το τραπέζι για όλους.
Άλλωστε αυτό φάνηκε στην πληθώρα των φίλων σου που ήρθαν για το τελευταίο αντίο και τους ευχαριστούμε βαθιά.
Ήξερες καλέ μας αδερφέ ,με το τραγούδι, το λεβέντικο χορό ,την όμορφη παρέα σου να χαρίζεις πραγματική φιλία και όμορφες στιγμές.
Αλλά και ο αγώνας ,η αγωνία ,η σκέψη και η λαχτάρα σου για τα λατρευτά παιδιά σου τους τέσσερις λεβέντες και την μονάκριβη κόρη σου ήταν αδιάκοπα ως την τελευταία πνοή σου .Πάσχιζες γι ’αυτά ξεπερνώντας τις δυνάμεις σου, ,παρακαλώντας για την υγεία, την προκοπή ,την ευλογία και τη μεταξύ τους αγάπη και στήριξη. Έτσι γέμισες πολυαγαπημένε αδερφέ, το βουργιάλι της ψυχής τους με τις αξίες που κι εσύ κουβαλούσες σ ’όλη σου τη ζωή.
Ένα πράγμα μας παρηγορεί ότι ο Μεγάλος Θεός θα σου χαρίσει την παραδείσια ευλογημένη ζωή, για να σβήσει τα παράπονα και τις αντιξοότητες της βασανισμένης σου ζωής. Αλλά και η αγκαλιά των γονιών μας θα είναι ορθάνοιχτη να σε αγκαλιάσει, να σου απαλύνει τον πόνο και να σου ανακουφίσει την ανάσα που τόσο σου έλειψαν σ’ αυτήν τη ζωή.
Καλέ μας Επαμεινώνδα, και τα έξι σου αδέρφια σου, σε αποχαιρετούμε με μεγάλη οδύνη και με ανείπωτο σπαραγμό. Η λεβέντικη, αψεγάδιαστη, ζωγραφισμένη με περίσσια τέχνη θωριά σου, το γλυκό χαμόγελο και τα πονεμένα μάτια σου θα’ ναι οι συνοδοιπόροι μας σ ’όλη μας τη ζήση.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΔΕΡΦΙ ΜΑΣ……..
Τ ’αδέρφια σου
Μαρία Καμηλάκη Μανογιαννάκη
