Αναδημοσίευση από : madeincreta.gr
«Τον πυροβόλησα στο πρινάρι και έπεσε νεκρός χάμω…»
Σήμερα πια στα χωριά της ρίζας του Ψηλορείτη, στο Αμάρι, εκεί που λίγες δεκαετίες πριν οι αγριόγατοι είχαν καταντήσει μάστιγα για τη κτηνοτροφία της περιοχής αλλά και για τα κάθε είδους θηράματα, όλο και κάποιοι από τους παλαιούς κτηνοτρόφους και γεωργούς έχουν να θυμούνται! Ωστόσο, αν και το είδος τείνει προς εξαφάνιση τα τελευταία χρόνια για πολλούς και ποικίλους λόγους στους τόπους που… ευημερούσε, ορισμένοι κάτοικοι το διακωμωδούν: «Χαθήκανε στσι άγριγιους τόπους του Ψηλορείτη γιατί γινήκανε πολλοί στσι πόλεις και στα χωριά! Ψόματα;»
Ο Κώστας Κατσούγκρης από τη Βισταγή, ως παλαιός αγροφύλακας αλλά και δεινός κυνηγός, έβαλε για χρόνια πολλά τη ζωή του στη φύλαξη των αγροτικών περιουσιών και γνώρισε το ιερό βουνό σαν το σπίτι του! Και όταν πια στα πρώτα χρόνια του ’70 οι βοσκοί στα χωριά της ευρύτερης περιοχής είχαν φτάσει στο… αμήν και βοούσαν για «τον αγριόγατο που κατασπαράσσει τα γεννητούρια, αρνιά και ρίφια, και τους καταστρέφει το βιός», βάλθηκαν όλοι να τον εντοπίσουν και να τον εξολοθρεύσουν «για να σωθούν».
«ΕΙΧΕ ΚΕΦΑΛΙ ΜΩΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ…»
Κώστας Κατσούγκρης: «Ο αγριόγατος ήταν βεργάτος, λαγουδερός, ίσαμε είκοσι κιλά…»
Σε μια βόλτα, για κυνήγι του λαγού, λοιπόν, τον Οκτώβριο του ’72 ή του ’73, ο ίδιος και δυο ακόμη συγχωριανοί του ο Γιώργος ο Αδύναμος και ο Γιώργος Βουμβουράκης, βρέθηκαν στην τοποθεσία «Κερατέ» της Βισταγής στους πρόποδες. «Δίπλα στο υπόστεγο του Κωστή του Παπαδάκη και πάνω», αφηγείται, «είχε το υπόστεγό του ο Σοφοκλής ο Ξανθός που του τρώγανε τα αρνιά. Σε μια στιγμή ακούμε να γαβγίζουν οι σκύλοι και κατάλαβα ότι κάτι μυρίστηκαν και το κυνηγούν. Μου λέει ο Αδύναμος να δω τι είναι, και αντιλαμβάνομαι σε ένα πρινάρι να έχει ανεβεί ο αγριόγατος και οι σκύλοι να γαβγίζουν σαν να ήταν λυσσασμένοι και να τον περιμένουν αποκάτω. Σήκωσα το δίκαννο, τον σκόπευσα, πυροβόλησα και έπεσε νεκρός χάμω. Τα σκάγια τον βρήκαν στο κεφάλι και έμεινε στον τόπο…»
Το άγριο θηλαστικό, παρατήρησε στη θέα του ο κ. Κατσούγκρης, έμοιαζε με γάτα-θηρίο: «Ήταν βεργάτος, λαγουδερός στην προβιά του, είχε μάκρος πάνω από μισό μέτρο, τα πόδια του ήταν χοντρά σε πάχος σαν το μπράτσο μου, είχε κεφάλι σαν μωρού παιδιού, φουντωτή μεγάλη ουρά, ζύγιζε παραπάνω από είκοσι κιλά και για να τον μεταφέρω τραβώντας τον από το πόδι ως τον κεντρικό δρόμο που πάει στο χωριό, έκανα δυο στάσεις. Τον άφησα εκεί για να τον βλέπει ο κόσμος και να βεβαιωθεί πως αυτό το ζώο έτρωγε τα αρνιά του Ξανθού. Από τότε ο άνθρωπος δεν είδε πνιγμένα άλλα ζώα του. Ήταν καθαρή ράτσα αγριόγατου και από τότε δεν την ξαναείδα στην περιοχή μας…»
Ο Γιώργος Θωμαδάκης θεωρεί ότι πιθανόν να υπάρχουν και σήμερα αγριόγατοι στον Ψηλορείτη
ΑΠΟ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ
Ο Γιώργος Θωμαδάκης θεωρεί ότι πιθανόν να υπάρχουν και σήμερα αγριόγατοι στον Ψηλορείτη. Και αν σήμερα δεν αναφέρονται πια κρούσματα πνιγμού ή κατασπάραξης νεογέννητων με αγριόγατους στους πρόποδες του Ψηλορείτη, ο Γιώργος Θωμαδάκης από το χωριό Καλογέρου εκτιμά ότι το είδος μπορεί να είναι υπό εξαφάνιση, όμως, «αγριόγατοι πιθανόν να υπάρχουν, οπωσδήποτε στη ρίζα των χωριών Νίθαυρη, Πλάτανος, Λοχριά, Καμάρες και αλλού». Πριν πέντε με έξι χρόνια, πάντως, ο ίδιος είδε δυο μικρά στη θέση «Κουταλάς», ανάμεσα στη Βισταγή και του Καλογέρου, και εκείνη την περίοδο ο Κώστας Θωμαδάκης «στο υπόστεγό του στην τοποθεσία «Βρομόντα» του χωριού σκότωσε ένα που του έτρωγε τα γουρούνια…»
Όμως, τα τελευταία χρόνια στον Ψηλορείτη και στις κατοικίες που είχε καθιερώσει από την αρχή για να επιζήσει το άγριο αιλουροειδές, όπως τα γκρεμνά στα Πλατάνια, σπανίως θα εμφανιστεί. Τα θηράματα έχουν ελαχιστοποιηθεί και αιτία δεν είναι κατ’ ανάγκη ο αφανισμός τους από τον αγριόγατο. Ενδεχομένως, μιας άλλης μπασταρδεμένης ράτσας του θηλαστικού να παρουσιάζεται σε περιοχές και να προέρχεται από τη διασταύρωση αγριόγατου και οικόσιτης γάτας που ελλείψει τροφής στα ρημαγμένα χωριά να καταφεύγει στα βουνά αναζητώντας την επιβίωσή της. «Τίποτα δεν αποκλείεται», λένε κάτοικοι…
