ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Σαράντα μέρες πέρασαν από το θάνατο σου,
η σκέψη μας καθημερινά βρίσκεται στο πλευρό σου.
Τετάρτη ξημερώματα εις τις 7 Φλεβάρη,
ο χάρος αποφάσισε Γιωργάκη να σε πάρει.
Απρόσμενα και ύπουλα την ώρα που κοιμόσουν,
ήλθε και πήρε την ζωή και άφησε τον καημό σου.
Στην σιγαλιά της χαραυγής ο σπαραγμός της μάνας,
προάγγελος μετέπειτα της νεκρικής καμπάνας.
Ο θάνατος σου ξαφνικός αβάσταχτος ο πόνος,
Στην μάνα, στον πατέρα σου, γιατί δεν ήσουν μόνος.
Τα αδέλφια σου, οι συγγενείς θρηνούνε τον χαμό σου,
Οι χωριανοί και οι φίλοι σου, κλαίνε τον θάνατο σου.
Τα χρόνια τριάντα οκτώ, εις τον ανθό της νιότης,
τα όνειρα σου έσβησε ο χάρος ο προδότης.
Από μικρός στα βάσανα το πρόβλημα σου ζούσες,
πάντα σαν άντρας το έβλεπες και το περιφρονούσες.
Βάσανα πόνους τράβηξες, γιατρούς και χειρουργεία
και τα αντιμετώπιζες πάντα με ψυχραιμία.
Το πνεύμα ανήσυχο, ήξερες ιστορία,
δεν σε ανταγωνιζότανε κανείς στην γεωγραφία.
Μια συντροφιά ευχάριστη ήτανε η μορφή σου
και όλοι απορούσαμε με την υπομονή σου.
Το καλοκαίρι στο χωριό, πάντα χαρά σκορπούσες,
με όλους καλαμπούριζες και γλυκοτραγουδούσες.
Στην αγκαλιά της Παναγιάς κοιμήσου παλληκάρι,
Κανένας χάρος δεν μπορεί για να σε ξαναπάρει.
Τώρα εις τον παράδεισο, πούν η αρχή του τέλους,
αιώνια θα τραγουδάς Γιώργο με τους αγγέλους.
Με τους αγγέλους συντροφιά αιώνια θα ζήσεις
και ότι σου στέρησε η ζωή εκεί να αποκτήσεις.
Παρηγοριά στους φίλους σου, αδέλφια και γονείς σου
και σε όσους σε αγαπούσαμε θα μένει η μορφή σου.
Στην μάνα, τον πατέρα σου, ένα στιχάκι μόνο,
ποτέ δεν κλείνει η πληγή απ΄του παιδιού τον πόνο.
Δώσε τους Παναγιά μου, λίγο κουράγιο μόνο
και συ έχασες το σπλάχνο σου και ξέρεις από πόνο.
Με μια γλυκιά ανάμνηση και με μεγάλο πόνο,
όλοι θα σε αγκαλιάζουμε, ποτέ δεν θάσαι μόνος.
Εις την αιωνιότητα νάχεις καλό ταξίδι,
η όψη σου να δίνει φως στου Άδη το σκοτείδι.
Γονείς, αδέλφια, συγγενείς, πάντα θα σε αγαπούμε
και την ανάσταση νεκρών, πάντα θα καρτερούμε.
Στην νέα κατοικία σου, όλοι βαριοκοιμούνται,
δεν υποφέρουν, δεν μιλούν και πράμα δεν θυμούνται.
Τα ζηγαρδέλια στον Χριστό, φέτος δεν κελαηδούνε,
γιατί χάσαν το ταίρι τους, την μνήμη του πενθούνε.
Άνοιξη μπήκε, εποχή που λαχταρούνε όλοι,
μα το καλύτερο δενδρί λείπει απ΄το περβόλι.
Μέρες, βδομάδες, εποχές περνούνε και τα χρόνια,
η μνήμη σου, στην σκέψη μας θα βρίσκεται αιώνια.
Καλή Ανάπαυση κοπέλι μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ-ΦΩΦΩ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ
