Επικήδειος
Αγαπητή μας εξαδέλφη Ευθυμία.
Άφωνους μας άφησε το θλιβερό άγγελμα του αιφνιδίου θανάτου σου, μετά από μία σύντομη ,επώδυνη και μαρτυρική δοκιμασία την οποία υπέστη η υγεία σου.
Ήταν τόσος σύντομος ο χρόνος της ασθένειάς σου ,που δεν πρόλαβαν να σε επισκεφτούν και να σου πουν ένα παρηγορητικό λόγο ,όλοι αυτοί που σε αγαπούν και θα σε σκέφτονται πάντα.
Γι αυτό προσήλθαμε όλοι εδώ σήμερα ,για να αναπέμψομε δεήσεις προς το Πανάγαθο Θεό και δημιουργό μας, να σε αναπαύσει « σε χώρα ζώντων και εν σκηναίς δικαίων»
Η Ευθυμία αγαπητοί συγγενείς και φίλοι ,γεννήθηκε το 1950 στο χωριό Πατσός Ρεθύμνου και είναι η τελευταία από τα 7 παιδιά του Δημητρίου Παττακού και της Αιμιλίας Αγγελιδάκη.Κατάγεται από μεγάλη και ηρωϊκή οικογένεια που πρόσφερε πολλά στη Πατρίδα.
Ο παππούς της Στυλιανός Παττακός συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους και ήταν ένας από τους πρώτους 11 στρατιωτικούς που εισήλθε στη Θεσσαλονίκη το πρωϊ της 26 Οκτωβρίου 1912 .Για την ενέργειά του αυτή ,προήχθη επ,ανδραγαθεία στο βαθμό του Υπολοχαγού. Αργότερα στη Μάχη της Κρήτης ,ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στη Μάχη του Λατζημά ,όπου μετά από σκληρό αγώνα κατά των Γερμανών αλεξιπτωτιστών έπεσε νεκρός.
Ο πατέρας της Δημήτρης υπηρετούσε το 1940 στην Vη Μεραρχία Κρητών και έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο κατά τον οποίο συνελήφθη αιχμάλωτος και επί 26 ημέρες ήταν αγνοούμενος. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει και μετά από μεγάλη περιπέτεια να επιστρέψει στη Κρήτη και να λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση .
Αλλά και η γιαγιά της Ευθυμίας Ανδρονίκη ,σύζυγος του Στέλλιου, βρήκε μαρτυρικό θάνατο ,όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο σπίτι της στο χωριό και αναζητώντας το γυιό της Δημήτρη την ξυλοκόπησαν για να μαρτυρήσει και την επομένη απεβίωσε.
Η Ευθυμία μεγάλωσε στη Πατσό και τελείωσε τις Γυμνασιακές της σπουδές στο Ρέθυμνο. Ήταν άριστη μαθήτρια όπως όλα της τα αδέλφια, και εισήλθε κατόπιν εξετάσεων στη κλασική φιλολογία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη.
Μετά την αποφοίτησή της ασχολήθηκε με την ιδιωτική εκπαίδευση και αργότερα δημιούργησε δική της ατομική επιχείρηση την οποία διατηρούσε μέχρι πρόσφατα. Παντρεύτηκε και από το γάμο της απέκτησε δύο γυιούς :τον Σπύρο και τον Αλέξανδρο.
Διέμενε μονίμως στην Αθήνα ,δεν χάθηκε όμως στις μυλόπετρες της νέας εποχής ,δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να χαθεί στις συμπληγάδες της εφήμερης μόδας ,της εύκολης αναρρίχησης ,της απάτης και των εκπτώσεων που μας περιβάλουν. Δούλεψε μόνη για να αναθρέψει τα παιδιά της ,συνάντησε δυσκολίες ,αλλά πάντα έβγαινε νικήτρια.
Οι αιώνιες Κρητικές αξίες ,που εκφράζονται με τη τιμή ,το φιλότιμο, τη φιλοξενία ,συνιστούσαν το ψυχικό και συναισθηματικό κρηπίδωμα της προσωπικότητάς της. Όπως ήταν και η πατρική της ρίζα,
Είχε τακτικές επαφές με το χωριό για να αναβαπτίζεται στο παιδικό και συγγενικό της περιβάλλον. Αυτή ήταν η Ευθυμία. Γλυκύτατη , με αγάπη για τον άνθρωπο και τους φίλους της. Της άρεσε πάντα να δίνει ,έστω και από το υστέρημά της για να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο. Ο δίκαιος παντοδύναμος θεός , πιστεύω να της το ανταποδώσει
Τελειώνοντας εύχομαι να είναι γλυκός και ανάλαφρος ο αιώνιος ύπνος σου.
Στα πολυαγαπημένα σου παιδιά ,αλλά ιδιαιτέρως στον αδελφό σου το Γιώργο που έμεινε πίσω μόνος από όλη την οικογένεια και σε υπεραγαπούσε και όλο ανησυχούσε για σένα, ο θεός να είναι απλόχερος στο βάλσαμο παρηγοριάς του μισεμού σου .
Αντώνιος Μυτιληνάκης Αντιστράτηγος ε.α.
Παρασκευή 11 Αυγ 2017
