του Νικολάου Κ. Μαρκαντώνη
Στο Μετόχι, τις ΕΛΕΝΕΣ Αμαρίου, τα πέτρινα χρόνια της κατοχής δεν έφεραν μονάχα συμφορές – φτώχεια, φόβο, αρρώστια, θάνατο. Κάποια στιγμή, δυο νέοι, μακρινοί (ξυλοκόποι) έφτασαν θέλοντας -όπως φάνηκε- να μείνουν και να ριζώσουν στο χωριό! Να μοιραστούν με τους ντόπιους, τα βάσανα και τις ελάχιστες μικροχαρές που έμοιαζαν μεγάλες, τα χρόνια εκείνα της δυστυχίας. Κι οι δύο παντρεύτηκαν στο χωριό, απόκτησαν παιδιά, φίλους και συγγενείς. Ενσωματώθηκαν στη μικρή κοινωνία και πάλεψαν, είναι αλήθεια, να αναστήσουν πολυμελείς οικογένειες, αφήνοντας στο τέλος αγαθή φήμη.
Ο Ευάγγελος Καραμπέτης, γνήσιος νησιώτης, από την Ικαρία, θα μετακινηθεί αργότερα στην Αθήνα, όπως έπραξαν και άλλοι χωριανοί, αφήνοντας πίσω το χωριό, για την αναζήτηση καλύτερης «τύχης».
Ο Ιωάννης Σιδηρόπουλος –αντίθετα- διάλεξε να γίνει μέλος της κοινότητας. Ζυμώθηκε μαζί της, πρόσφερε και προσφέρθηκε. Από το μακρινό και μαρτυρικό Κιλκίς, έχοντας ρίζες του Πόντου έφερε μέσα του κάτι από την ευγένεια και τον πολιτισμό των αλησμόνητων «χαμένων» πατρίδων. Με φρόνημα ορθόδοξο μπόρεσε να σταθεί αρωγός στην Ενορία και στο ψαλτήρι. Σε εποχές ανάγκης, όταν ο άμισθος ιερέας και η οικογένειά του ζούσαν με «εισφορές» των ενοριτών, ο Ιωάννης, πρώτος στην Ομάδα, κουβαλούσε τα προσφερόμενα, (λάδι, κρασί, δημητριακά κ.ά.). Ένα μικρό πανηγύρι στηνόταν τα Θεοφάνεια, σε κάθε σπίτι, με τον Εφημέριο και τον Ιωάννη, συμψάλλοντας το, «εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου Σου Κύριε…». Όλα τα δώρα, γεωργικής και οικιακής παραγωγής, φορτωνόταν για την ιερατική κατοικία.
Στο πολλαπλό έργο της Ενορίας η συνεργασία και συμπαράσταση της Χρυσής Σιδηροπούλου συζύγου του Ιωάννη, ήταν συνεχής και αδιάπτωτη μέχρι τέλους. Μια προσφορά αγάπης προς την Εκκλησία που συνεχίζουν τα παιδιά τους ανακουφίζοντας μόνιμα την Ενορία!
Ένα έργο δύσκολα επιτελούμενο από τον π. Σεβαστιανό και την πρεσβυτέρα, εδώ και πολλά χρόνια, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Σε εποχή αδυναμίας όχι τόσο οικονομικής –αν συγκριθεί με την κατοχή- όσο από τη δραματική αραίωση των Ενοριτών, η οικογένεια Σιδηροπούλου αποδεικνύεται άξια μνήμης! Κι εδώ, η αλήθεια των λέξεων «ΕΥΧΑΙ ΓΟΝΕΩΝ» έχει νόημα και στόχο. Δύο λέξεις, ένας υπαινιγμός, ένας κανόνας αδιάψευστος, με εκκλησιολογικό και διαπαιδαγωγικό βάθος. Ο ακριβής αγιογραφικός όρος, «ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων», υιοθετήθηκε νωρίς από την ελληνική παιδεία, πέρασε στις επιστήμες αγωγής και την Ορθόδοξη παράδοση. Το γεγονός ότι, οι ευχές καρποφορούν εφόσον πηγάζουν από την καθαρή καρδιά, ευσέβεια και αγάπη των γονέων, εξυπακούεται! Είναι αλήθεια που καρποφόρησε στα παιδιά του μακαριστού Ιωάννη και της Χρυσής Σιδηροπούλου. Ανάμεσά τους ο Κώστας, ανώτερος υπάλληλος τον Ο.Τ.Ε., δεν παύει να στηρίζει τη Μητρόπολη, προπάντων όμως τη μικρή Ενορία του χωριού μας. Με παρουσία και συμπαράσταση, ηθική και υλική, επιστηρίζει την προσπάθεια του εφημερίου, για ανάδειξη, στα πλαίσια του πολιτισμού, της τοπικής παράδοσης. Σεμνός και αθόρυβος, όπως και οι αδελφές του, δεν επιδιώκουν την προβολή ούτε αρέσκονται στον έπαινο!
