(Του Ζαχαρία Εμμ. Τσουπάκη)
Για δεκαέξι χρόνια Πρόεδρος κοινότητας (1960-1972&1978-1982) εκάθησα στο χωριό μας συνέχεια και έγινα η Νίθαυρη παράδειγμα σε όλο το νομό μας.
Όταν ανέλαβα Πρόεδρος το χωριό μας ήτανε σε άθλια κατάσταση. στενοί δρόμοι, κακά σκαλιά, προπαντός το πανοχώρι, με πέτρες μικρές και μεγάλες να μπορεί ο άνθρωπος να περπατεί.
Από το 1961 μέχρι το 1972 καθημερνώς κρατούσα βαρέ και κασμά και φουρνελάκια, χτυπούσα τα χαράκια να πλατύνω τα στενά δρομάκια του χωριού να περνούν σήμερα τα αγροτικά αμάξια από αυτούς που τότε ήτανε 8-10-12-14 χρονών και τώρα δεν θυμούνται , ούτε ρωτούν ποιος είχε φτιάξει τη Νίθαυρη που ήτανε σαν το κυπαρισσάκι. Αμαξωτούς γύρω γύρω σε όλο το χωριό, στρωμένα όλα τα σοκάκια με τσιμέντα, καθαριότητα αποχέτευσης κ.τ.λ. Στα 1962 μας ήρθε μια εγκύκλιος από τη Νομαρχία ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα Κοινοτικής Ανάπτυξης που διαθέτει χρήματα δωρεάν για να στρωθούν οι δρόμοι του χωριού με τσιμέντα, αλλά με προσωπική εργασία των κατοίκων. Κάλεσα συμβούλιο και ενημέρωσα τα μέλη, αλλά ο Χαρκιαδογιάννης , αντιπρόεδρος τότε σηκώνεται απάνω και λέει: «Εγώ δεν υπογράφω γιατί λένε ψέματα και θα μας χρεώσουν το χωριό κ.τ.λ.
Σηκώνεται ο Πέτρος Λαντζουράκης , σύμβουλος τότε και μου είπε: «Ζαχαρία να πας να βρεις το μηχανικό και να σου υποσχεθεί ότι θα είναι χαριστικά και εμείς θα σου υπογράψουμε.» -Όπως και έγινε- μας δώσανε αρχικά 40..000 δραχμές και κάμαμε την πρώτη διαπλάτυνση δρόμου, από του Αλεβιζάκη την πόρτα μέχρι τη σκάλα του χωριού, για να ρίξουμε τα πρώτα τσιμέντα. Δυστυχώς το βράδυ βρέχει και τα χάλασε όλα. Την άλλη μέρα ρίξαμε μέχρι του Χοτρού. Όταν πήγα και είπα στο μηχανικό για τους συμβούλους μου, μού είπε άμε να φέρεις συναλλαγματικές να σου τις υπογράψω. Το δε αύριο με παίρνει τηλέφωνο ο νομάρχης και μου λέει ότι έχει κατεβεί ο Διοικητής Κοινοτικής Ανάπτυξης για να δει εάν βάλαμε μπροστά τα έργα και αύριο βράδυ θα τον φέρει στη Νίθαυρη. Εγώ του είπα ότι έχουμε ρίξει τσιμέντο σε λίγο δρόμο γιατί η βροχή έκανε ζημιά. Βέβαια ο Νομάρχης μου είπε πως δεν πειράζει αυτό είναι αρκετό. Αγόρασα ένα μωρογούρουνο 16 οκάδες και ένα μαρτή 20 οκάδες και ετοιμάσαμε το τραπέζι. Το μωρογούρουνο το έψησε στο φούρνο του Μαρακού ο σύντεκνος μου ο Έκτορας Κουτεντές. Ήρθαν από το Ρέθυμνο 25 άτομα. Το μωρογούρουνο δεν το φάγανε, έμεινε τι ένα τέταρτο και το βάλαμε σε τσάντες και το πήρανε στο Ρέθυμνο. Δεν μου έφερε κανείς τίποτα παρά μόνο ο Μηνάς Βοσκάκης ένα πεντακοσάρι κρασί. Το τραπέζι αυτό μου στοίχησε 2500 δραχμές. Γυρίζοντας στο Ρέθυμνο μας έδωσαν ακόμα 20.000 δραχμές για την κοινοτική ανάπτυξη. Σύνολο 60.000 δραχμές που δεν πήρε κοινότητα στο νομό μας το 1962.
Στα δεκαέξι χρόνια το χωριό ήταν μια οικογένεια δεν τους άφηνα να μαλώνουν, να τρέχουν στα δικαστήρια, να κλέβουν. Ούτε κότα δεν κλέφτηκε αυτά τα χρόνια που ήμουν Πρόεδρος γι’ αυτό και το καυχιέμαι ακόμα και σήμερα στα 86 μου χρόνια. Τώρα βλέπω από το 1983 μέχρι σήμερα, το τι συμβαίνει. Γεννήθηκα στην επαρχία Αμαρίου προπαντός στην Αμπαδιά και δεν βρέθηκε κανείς να με βοηθήσει κ.τ.λ. Σήμερα είναι πάρα πολλές οι κλεψιές και οι κυβερνώντες δεν μας παρέχουν καμιά ασφάλεια. Αυτά είναι γνωστά σε όλους τους Έλληνες και θα πρέπει να γίνουν πολλά γιατί βουλιάζουμε….
