Αποχαιρετισμός στο Λευτέρη Αντωνάκη

Οδυνηρή και μαύρη μέρα η σημερινή που φεύγει από κοντά μας ένας νέος , ένα καμάρι της οικογένειας του και του χωριού μας.

Ο αποχαιρετισμός σε περιστάσεις όπως την τωρινή είναι συνήθως απολογισμός και επιβράβευση μιας πλήρους ζωής. Όμως, όταν φεύγει ένα παλικάρι 35 χρονώ; Ποια χρόνια; Ποια ζωή; Στην περίπτωση όμως του Λευτέρη ,παρά τα ελάχιστα χρόνια που έμεινε κοντά μας έδειξε τον εαυτό του, το χαρακτήρα του ,τα χαρίσματα του , και ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΑΛΑΜΑ κατά κοινή και απόλυτη ομολογία.

 Γεννήθηκε και έζησε τα λίγα χρόνια της ζωής του στο Φούρφορά και ό,τι έγινε, έγινα από την οικογένειά του και το περιβάλλον του χωριού μας. Πράος, καλόκαρδος, με υπομονή άκουγε και κουβέδιαζε πάντοτε. Μόνιμα γλυκομίλητος και διαλλακτικός. Της συμφιλίωσης και ποτέ τον άκρων. Ποτέ εριστικός. Πρόθυμος και δραστήριος, ήταν πάντοτε διαθέσιμος και συμμετείχε με ευχαρίστηση σε κάθε δραστηριότητα είτε ατόμου είτε φορέα.

Παρά το νεαρό της ηλικίας του με την εργατικότητα, την προθυμία του, μα κυρίως και πάνω απ’όλα με την ΤΙΜΙΌΤΗΤΑ του είχε καταξιωθεί και ήταν περιζήτητος επαγγελματίες στην περιοχή μας.

 Στις μέρες που ζούμε αυτά τα χαρίσματα ,αυτός ο χαρακτήρας, νέοι ως ο Λευτέρης τελικά, δεν είναι αυτονόητα τα πράγματα.

 Με τη συνέπεια και την υπευθυνότητα του είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της περιοχής μας και όσοι συνεργάζονταν μαζί του αισθάνονταν απόλυτη σιγουριά. Δεν είναι τυχαίο, ούτε τις στιγμής που όλοι, όλοι ανεξαιρέτως, μιλάνε για το καλό παιδί, το χρυσό παιδί και όσα καλόλογα μπορεί να βρει κάποιος.

 Την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου ο Λευτέρης την κέρδισε στη λίγη ζωή που του δόθηκε.

Είχε ζημωθεί στην κοινωνία μας και τους ανθρώπους της, νέους και μεγαλύτερους , γι’αυτό και το φευγιό του δεν χωνεύεται εύκολα, γι’αυτό και ο πόνος είναι μεγάλος.

 Το να πούμε στους γονείς και τα αδέλφια του να είναι περήφανοι για το γιο και αδελφό τους ταιριάζει τούτη την ώρα, όμως δεν ξέρω πόσο μπορεί να παγουδιάνει τον πόνο τους.

Στέφανε και Πηνελόπη στον πόνο σας συμμετέχει όλη η περιοχή και μακάρι αυτό να γλυκαίνει, λίγο έστω, το φαρμάκι που πίνετε.

Νεκτάριε και Στέφανε στα πρόσωπά σας θα ζει ο Λευτέρης και από ό,τι φαίνεται του μοιάζεται και θα τιμήσετε τη μνήμη του. Λευτέρη , στον ανθό της νιότης σου κόπηκε η ζωή σου.

Μεγάλος πόνος. Αδιανόητη απώλεια και ας μου επιτραπεί ανθρώπινα να πω μεγάλη αδικία. Όμως ήσουν τέτοιος νέος που το χρυσάφι σου θα λάμπει πάντα.

Εύχομαι ο Αρχάγγελος , ο στρατάρχης Μιχαήλ , το περιβόλι του οποίου φρόντιζες πρόθυμα τα τελευταία χρόνια, να σε έχει δίπλα του στις βόλτες του να μας βλέπετε από ψηλά.

Μαζί με εμάς παρακάλεσε την Παναγία και τον Άη Γιώργη που μόνιμα επισκεπτόσουν να δίδει κουράγιο και δύναμη στην οικογένειά σου.

Λευτέρη , κι εμείς οι μεγάλοι , μα κυρίως οι νέοι του Φουρφορά , και όχι μόνο, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Πάντα θα σ’ έχουμε στο νου μας με τα καλύτερα και καλοσυνάτο.

Χριστός Ανέστη παιδί μας, φίλε μας , δικέ μας Λευτέρη.