Στον καπετάνιο Γιώργο Πορτάλιο
20/08/2021
Μαύρα μαντάτα ήρθανε σήμερα από την Χώρα,
Γιώργο Πορτάλιο μίσεψες νωρίς και πριν την ώρα.
Αύγουστο στις δέκα εννιά μολόγεμο φεγγάρι,
ο Χάρος αποφάσισε Γιώργο για να σε πάρει.
Ο Χάρος ο αδέκαστος δεν κάνει, διακρίσεις,
τα όνειρα που έκανες δεν σ’ άφησε να ζήσεις.
Ο Ρεθεμνιώτης ο αγνός κεράκια θα σ’ ανάβει,
ήσουνα εσύ που έφερες στο Ρέθυμνο καράβι.
Μπροστάρης ήσουν πάντοτε γι’ αυτό και σ’ αγαπούσαν,
εσύ καράβια έφερες κι άλλοι τα ξεπουλούσαν.
Αμοναχός σου πάλεψες σε άνισους αγώνες,
ενάντια σε έντιμους, γνωστούς απατεώνες.
Ονόματα δεν θα σας πω, δεν σας ενδιαφέρουν,
γι’ αυτούς που αναφέρομαι πολύ καλά το ξέρουν.
Σεμνός, ανιδιοτελής, γνήσιος, δημαιράτης,
Έπεσες θύμα, άτιμης εμπορικής απάτης.
Γόνος περήφανης γενιάς του Πορταλομανώλη,
οπλαρχηγού του Αμαρίου που τον τιμούσαν όλοι.
Τίμησες τους προγόνους σου, σαν γνήσιος Πορτάλιος,
στις θάλασσες και στην ζωή, ήσουνα καπετάνιος.
Φουρτούνες κι αν σε βρήκανε και συμφορά μεγάλη,
σαν καπετάνιος σήκωσες και πάλι το κεφάλι.
Τον αδελφό σου έχασες τον Μάρκο το καμάρι,
το Ρέθυμνο εβούρκωσε και πλάνταξε το αμάρι.
Τις συμφορές τις άντεξε, πήρες ξανά κουράγιο,
με την ελπίδα στην ζωή, σε σένα και τον άγιο.
Στο Βένι συναντιόμαστε στον Άγιο Αντώνη,
που να ‘ξερα πως κάποτε και η ζωή τελειώνει.
Πολύ νωρίς κι απρόσμενα σε θέρησε ο Χάρος,
κανένα δεν αδίκησες, ποτέ δεν ήσουν βάρος.
Καμάρωνες τα σπλάχνα σου, τα δυο σου παλληκάρια,
την σύζυγό σου, την καλή και έπαιρνες κουράγια.
Ένα στιχάκι ταπεινό και για την αδελφή σου,
θα ζει με την αγάπη σου και την ανάμνησή σου.
Τους συγγενείς αγάπαγες, τον κόσμο βοηθούσες,
τον ξένο πόνο έκανες δικό σου και πονούσες.
Στο Ρέθυμνο στις συμφορές έτρεχες πρώτος πάντα,
δεν πήρες τίποτα ποτέ και πρόσφερες τα πάντα.
Οι συγγενείς, οι φίλοι σου, πάντα θα σε θυμούνται,
οι καθαροί οι άνθρωποι ποτέ δεν λησμονούνται.
Εύχομαι στον Παράδεισο, να ‘χεις καλή παρέα,
τον Μάρκο μας και τους γονείς και να περνάτε ωραία.
Το χώμα που σε σκέπασε ανάλαφρο κι αφράτο,
από την ζωή, στον θάνατο σαν όνειρο φευγάτο.
Ένα κενό απέραντο, άφησες στη ζωή μας,
μα θα υπάρχεις, πάντοτε βαθιά μες στην ψυχή μας.
Τώρα στον Λεμονόκηπο, πουλιά δεν κελαϊδούνε,
τον άρχοντα τους χάσανε, την μνήμη του πενθούνε.
Εμείς το καντηλάκι σου θ’ ανάβουμε με λάδι,
να δίνει φως παρηγοριάς, στου άδη το σκοτάδι.
Μην σε τρομάζει ο θάνατος, του κάτω κόσμου τόποι,
εκεί σε περιμένουνε πολλοί δικοί σου ανθρώποι.
Εις την ζωή σου πάλεψες, φουρτούνες, καταιγίδες,
σαν καπετάνιος άντεξες και έδινες ελπίδες.
Τώρα σε μας αιώνια, η μνήμη σου θα μείνει,
εις της ζωής τα βάσανα, κουράγιο να μας δίνεις.
Ένα συγγνώμη ύστερο τώρα είναι ευκαιρία,
γι’ αυτούς που ξεπουλήσανε πλοία κι εταιρία.
Με αυτά τα λόγια, πάλεψα στίχους να σχηματίσω,
μια ανθοδέσμη τα ‘κανα να σ’ αποχαιρετήσω.
Καλό σου ταξίδι Καπετάν Γιώργη
Χατζηδάκης Γιάννης