ΜΥΡΟΣ Κ. ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ - Ο ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΑΣ - Ομοσπονδία Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου

ΜΥΡΟΣ Κ. ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ – Ο ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΑΣ

Στα ενενήντα έξη του χρόνια 14-7-1924 13-5-2020 μας άφησε χρόνους και ο Μύρος του ΝερατζόΚωστα ο Αγροφύλακας.

Όσο και αν θεωρούνται φυσιολογικές οι αποβιώσεις ανθρώπων σε αυτή την ηλικία, την απώλεια τους την εισπράττουμε ως αλλοίωση της ταυτότητας του τόπου, ως θραύση ενός κρίκου διασύνδεσης με την ιστορία του. Η σύντομη αυτή νεκρολογία και η παράθεση των φωτογραφιών ας είναι μικρή συμβολή στην μερική «θεραπεία» αυτών των στερήσεων

Ο βίος του Μύρου – όπως και των συνομήλικων του- συνδέεται με ιστορικά γεγονότα γενικού και ειδικού ενδιαφέροντος που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα του τόπου μας . Η γερμανική κατοχή και ο εμφύλιος που ακολούθησε στον οποίο είχαν άμεση συμμετοχή έχει φορτίσει τη μνήμη τους με ανεξίτηλες τραυματικές εμπειρίες.

Από την κατοχή θα αναφέρω ένα γεγονός, με ήρωα τον ίδιο, μια παράτολμη ενέργεια που διηγούνται πολλοί αυτόπτες μάρτυρες παρόντες στα καταναγκαστικά έργα στο Τυμπάκι. Ένα βάναυσο γερμανό υπαξιωματικό που τον «βαπτίσαν» Μαρία γιατί είχε χοντρά χείλη και τους θύμιζε μια χωριανή τους, ο Μύρος αποφάσισε να τον «τιμωρήσει». Έφτιαξε ένα μασουράκι και το γέμισε ψίρες από τον εαυτό του και τη παρέα του. Ένα πρωί στην παράταξη καθώς η «Μαρία» τον προσπέρασε του φύσηξε το μασουράκι στο σβέρκο. Η αφήγηση της πράξης μεταγενέστερα μπορεί να εισπράττεται σαν ευτράπελο γεγονός, στην πραγματικότητα με δεδομένες τις τότε συνθήκες αποτελούσε παράτολμη πράξη.

Στις δημόσιες αφηγήσεις του Μύρου και άλλων από τον εμφύλιο, δεν έχω διακρίνει καμιά έκφραση μίσους για τον αντίπαλο, περισσότερο χαρακτηρίζονται από την έκφραση αποτροπιασμού για τις φρικαλεότητες που εβίωσαν και βέβαια το καθημερινό αντίκρισμα της όψης του θανάτου. Ο Μύρος έχει ισχυριστεί πως αρνήθηκε ή βρήκε τρόπο να αποφύγει τη συμμετοχή του σε εκτέλεση αιχμαλώτων, -κάποιοι το αμφισβητούν. Είτε σε πραγματικό γεγονός αφορά η αφήγηση είτε όχι, εκφράζει την θέση και την κρίση του για συγκεκριμένα αποτρόπαια γεγονότα που ήταν μάρτυρας.

Δεν ήταν εύκολος στις σχέσεις του, δεν επεδίωκε να είναι αρεστός σε όλους ούτε εκείνου του άρεσαν όλοι. Απεχθανόταν και ειρωνευόταν τα πολλά χωρίς χειροπιαστό περιεχόμενο λόγια που αποκαλούσε «λέλες».

Εντάχθηκε στο σώμα της Αγροφυλακής, ο τελευταίος Κουρουθιανός αγροφύλακας. Η ιδιότητα του αυτή τον κατέστησε ζωντανό αρχείο κτηματολογίου και έγκυρο μάρτυρα οριοθέτησης ιδιοκτησιών που δυστυχώς θα μας λείπει. Η καθημερινή περιπλάνηση του στους αγρούς τον προίκισε με εμπειρίες και χρήσιμες γνώσεις με κυριότερη εκείνη του κεντρίσματος. Οι δύο μεγάλες αμυγδαλιές στον κήπο του σπιτιού μου, τον Μύρο θα μου θυμίζουν.

Νυμφεύτηκε την Ανθούλα του Σαρδομανώλη με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Όλγα και την Κωστή Εβίωσε σχετικά νωρίς την απώλεια της Ανθούλας και την πιο επώδυνη απώλεια του γιού του Κωστή που έμελε να φορτίζει τα στερνά του βίου του..

Η οικογένεια του κατοίκησε στο σπίτι ενός ιστορικού προσώπου του Στεφανομανώλη. Στην πρόθεση μου να περιγράψω τα χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής κατοικίας που διατηρεί πολλά από τα αυθεντικά στοιχεία του και να τα καταγράψω σε φωτογραφική αποτύπωση, ο Μύρος μου παρείχε με ευχαρίστηση όλες τις διευκολύνσεις και τις πληροφορίες . Με την ευκαιρία να εκφράσω την ελπίδα πως η αντιμετώπιση αυτού του σπιτιού από τους κληρονόμους θα είναι ανάλογη της ιστορικής σημασίας του..

Στην κόρη του Όλγα την νύφη του Μαρία και όλα τα εγγόνια του εύχομαι να ζουν και να τον θυμούνται.

Αντώνης Νουκάκης

-Μια σειρά από φωτογραφίες δικές μου και του αρχείου του Συλλόγου Κουρουθιανών Αθήνας

εικονογραφούν φάσεις από τον βίο του Μύρου και την Κουρουθιανή ιστορία.

Δημοτικό σχολείο Κουρουτών 1930-31. Ο Μύρος πρωτάκι οκλαδόν τρίτος από αριστερά.