Επικήδειος λόγος για τον ΝΙΚΟ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΛΕΚΚΑ
Από τον Γιώργη Αριστοτ. Λέκκα
Είναι φορές που διερωτώμαι, ειλικρινά, γιατί κάποιοι άνθρωποι ενώ, φαινομενικά, δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό στη ζωή τους, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβανόμαστε όλοι, εν τούτοις είναι τόσο πολύ συμπαθείς και αγαπητοί σ’ ολάκερο τον κόσμο που τους περιβάλλει. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήσουν κι εσύ, φίλε, πρωτοξάδελφε και συνομήλικε Νίκο.
Ίσως από μικρός να είχες άλλη αντίληψη για τις αληθινές αξίες της ζωής και να τις εκτιμούσες πολύ περισσότερο από εμάς τους υπόλοιπους. Αξίες πανάρχαιες και ακατάλυτες που δεν σχετίζονται με πτυχία και αξιώματα, ούτε με δόξες και πλούτη. Έχουν να κάνουν με τον ανθρωπισμό, τον αλτρουισμό, τη σεμνότητα, τον σεβασμό και την ταπεινότητα. Είναι γνωστό πως δεν σε συγκινούσαν ιδιαίτερα οι σπουδές. Εγκατέλειψες νωρίς το Γυμνάσιο και κατέφυγες στο πολεμικό ναυτικό. Ήταν τότε που πολλοί συγχωριανοί μας και όχι μόνον συγχωριανοί στράφηκαν προς τα ναυτικά, όπως τα λέγαμε. Όμως και αυτά σύντομα τα εγκατέλειψες. Ίσως γιατί δεν σου άρεσε η ιδέα πως ήταν δυνατόν κάποια στιγμή να υποχρεωθείς να πολεμάς συνανθρώπους μας. Ίσως πάλι γιατί σ’ έπνιγε η μονοτονία της θάλασσας. Και τότε επέστρεψες στο χωριό μας, τον Φουρφουρά Αμαρίου. Εκεί που κοντά-κοντά και οι δυο γεννηθήκαμε μέσα στην κατοχή. Εκεί άρχισες να ξαναβρίσκεις τον εαυτόν σου. Δούλεψες σκληρά στην περιουσία των γονιών σου, έγινες μεροκαματιάρης σε περιουσίες συγχωριανών μας και μυλωνάς στο συνεταιριστικό ελαιοτριβείο του χωριού μας. Εκεί συνδέθηκες και με την μετέπειτα αξιότιμη σύζυγό σου, την Πόπη Χαραλ.Τυράκη, με την οποία αξιωθήκατε μιας έντιμης και πολύ αγαπητής σε όλους μας οικογένειας.
Αλλά και στη βιομηχανία στην οποία αργότερα προσλήφθηκες στην Αθήνα ήσουν πάντα υπόδειγμα εργατικότητας, συνέπειας κι εντιμότητας. Είχες έρθει κι εσύ παρασυρμένος από το ρεύμα της αστυφιλίας. Όμως, η αγάπη σου για το χωριό μας ήταν πάντα μεγάλη. Συχνά το επισκεπτόσουνα και με πάθος καταγινόσουνα με τις αγροτικές και τις άλλες δουλειές του χωριού. Κι όχι μόνο με τις δικές σου μα και με άλλων χωριανών και μη χωριανών, για τις οποίες σου ζητούσαν βοήθεια. Πολλές φορές, μάλιστα και χωρίς να σου τη ζητήσουν. Και βέβαια χωρίς αμοιβή. Ήταν χαρά σου να βοηθάς τον καθένα. Ήσουν ένας παθιασμένος αλτρουιστής.
Ήσουν, όμως, ξεχωριστός και πολύ αγαπητός και στην παρέα. Συμμετείχες ενεργά και με πάθος στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας, του Συλλόγου Φουρφουριανών Αττικής. Δημιουργούσες παντού και πάντα ατμόσφαιρα κεφιού και ξεφάντωσης, με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο. Με τα χαμόγελά σου, τους αστεϊσμούς σου, τα κεράσματά σου και γενικά με τον τρόπο της συμπεριφοράς σου, που πάντα χαρακτηρίζονταν από έναν γνήσιο αυθορμητισμό. Σε όλη σου τη ζωή ήσουν ένα ξεχωριστό άτομο. Ένα άτομο που πίστευε και στο Θεό και στον άνθρωπο. Στον άνθρωπο όπως εσύ τον φανταζόσουνα κι όπως ήθελες να ‘ναι. ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία τα γράμματα. Γιατί τέτοιος ήσουν εσύ, αγαπημένε μας Νίκο και τέτοιο θα σε θυμόμαστε πάντα. Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.
