«Σήκω λεβέντη κρητικέ, σήκω να τραγουδήσεις,
μια μαντινάδα να μας πεις κι ας μην ξαναμιλήσεις.»
Την Κυριακή το πρωϊ με συγχώρεσες που σου είπα ότι δεν καταφέραμε να βρούμε τον επικήδειο που ο ίδιος μας είχες αφήσει να διαβάσουμε. Αποφάσισα τελευταία στιγμή να μην γράψω τίποτα γιατί θα ακουγόταν πολύ λίγο μπροστά στο μεγαλείο της καρδιάς σου, γιατί έγραφες πάντα από καρδιάς. Θα σου διαβάσω όμως τα λόγια που είπε η πολυαγαπημένη εγγονή σου Νικολέττα, η τελευταία από τα 5 εγγόνια που λάτρεψες, που εκτός από το όνομα πήρε και όλες σου τις χάρες και κυρίως το μεγαλείο της ψυχής σου, γιατί η επτάχρονη Νικόλ τα είπε από καρδιάς :
΄΄Η ζωή μου από σήμερα αλλάζει ριζικά. και ο παππούς από σήμερα ξεκινάει μια νέα ζωή. Μαμά εσύ έκανες τα πάντα για να ζήσει ο παππούς, μερικοί γιατροί όμως είναι ανεπαρκείς. Το σώμα κάποια στιγμή κουράζεται και φθείρεται. Αυτό θα το καταλάβεις και εσύ κάποτε. Ο παππούς από εκεί ψηλά μας αγαπάει το ίδιο, μας ενθαρρύνει και χαίρεται για το καλό που κάνουμε. Σου εύχομαι όταν ξαναγυρίσει στη γη να έρθει στην οικογένεια και να είναι ένα από τα εγγόνια, δικό σου ή της θείας. Εγώ θα το καταλάβω γιατί ο παππούς ήταν ξεχωριστός. Πρέπει να κρατήσουμε όλα τα θετικά του στοιχεία και την δύναμη του. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι στα γενέθλιά του 6 Δεκεμβρίου που έχουμε και οι δυο την γιορτή μας θα του κόψουμε τούρτα σαν να είναι εδώ. Εμείς δεν τον βλέπουμε όμως εκείνος είναι εδώ και μας καμαρώνει. Μας σεβάστηκε όλους. Το καλοκαίρι αυτό θέλω να με πας στην Κρήτη να δω το χωριό που μεγάλωσε ο παππούς, γιατί μέσα μου νοιώθω κρητικιά.’’
Πατέρα όποτε και να έφευγες θα ήταν νωρίς για μας. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ γιατί το αίμα έχει μνήμη.
Καλή Ανάσταση.
