Του Μανώλη Γ. Ψαρουδάκη
Αντιδημάρχου Αμαρίου
Το θέμα της στέγασης και οι τιμές των ενοικίων στην αγορά ακινήτων, και του Ρεθύμνου, αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» της οικονομικής κρίσης των πολιτικών σωτηρίας, που μας επιβλήθηκαν, αλλά και της εσωτερικής, Ελληνικής έμπνευσης, πολιτικής.
Κάποιοι νόμιζαν ότι η πτώση της οικοδομής αφορούσε στους εργάτες, τους τεχνίτες, τους μηχανικούς ή τα καταστήματα εμπορίου και προμήθειας πρώτων υλών.
Κάποιοι νόμιζαν ότι η επιβληθείσα αύξηση του ΦΠΑ στις πρώτες ύλες και τις υπηρεσίες θα έσωζε τις κρατικές σπατάλες.
Κάποιοι θεώρησαν ότι η υπερφορολόγηση των ακινήτων και των ενοικίων θα διασφάλιζε το ασφαλιστικό σύστημα.
Κάποιοι, εξυπνότεροι, θεώρησαν ότι η επιβολή εντός οριζόντιου, μεγάλου φόρου, στην ακίνητη περιουσία (ΕΝΦΙΑ) θα εξασφάλιζε μισθούς και συντάξεις.
Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι η εσωτερική υποτίμηση θα είχε αντίστοιχη μείωση στην αξία, αλλά και τα ενοίκια.
Η κατάρρευση της οικοδομής, πλέον της πενταετίας, σ’ όλη την Ελλάδα και η αντίληψη του Έλληνα επενδυτή – αποταμιευτή ότι στην οικοδομή υπάρχει πλέον συνεταίρος, το Κράτος, με μεγάλο ποσοστό κέρδους.
Όλα αυτά συντέλεσαν ώστε να επικρατήσει η απραξία, η μαύρη οικονομία και η έλλειψη διαθέσιμων ακινήτων.
Από την άλλη πλευρά, η ζωή πρέπει να προχωρήσει και να βρεθεί η περπατησιά για όλους μας. Σ’ αυτή την κατάσταση, σ’ αυτό το περιβάλλον, οι τομείς Τουρισμού και Εκπαίδευσης θεωρήθηκαν, όχι άδικα, οι ισχυρές σταθερές της τοπικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι η νεολαία, οι άνεργοι επέλεξαν, ως πρώτη επιλογή τις τουριστικές περιοχές με εκπαιδευτικά ιδρύματα (η Κρήτη, με τα σπουδαία εκπαιδευτικά ιδρύματα Πανεπιστήμιο – Πολυτεχνείο – ΤΕΙ – ΙΤΕ – ΜΑΙΧ) είτε συνδυάζοντας σπουδές με εργασία ή εργασία με μεταπτυχιακό ή εργασία με ποιοτική ζωή ή σπουδές και ζωή με περισσότερες ευκαιρίες.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είχε σαν αποτέλεσμα την τελευταία 20ετία το «πανέρμο Ρέθυμνο», του προηγούμενου αιώνα, να βρίσκεται στις πρώτες προτιμήσεις φοιτητών – νέων εργαζομένων επιστημόνων.
Σε αυτό το «κάδρο» προτείνω να δούμε το πρόβλημα της στέγασης που έχει ανακύψει έντονα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στο Ρέθυμνο, αλλά και τις υπόλοιπες πόλεις της Κρήτης:
Έλλειψη διαμερισμάτων, αύξηση τιμών, υποβάθμιση χώρων είναι η σκληρή πραγματικότητα, που σωστά αναζητά λύση, από διάφορες πλευρέ,ς για τους σπουδαστές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και τα νέα ζευγάρια.
Στο Δήμο Αμαρίου υπηρετούν φέτος πλέον των 30 εκπαιδευτικών, οι περισσότεροι, όχι μόνιμοι, δυστυχώς, και αν εξαιρέσουμε 3-4 άτομα, οι λοιποί δεν κατάγονται από την περιοχή ή δεν κατοικούν σ’ αυτήν.
Ο Δήμος μας, ο Δήμος Αμαρίου, πληροί τις προϋποθέσεις ισχύοντος νόμου, σύμφωνα με τις οποίες οι ορεινοί δήμοι με πληθυσμό έως 30000 κατοίκους των οποίων το 50 %των δημοτικών ή κοινοτικών τους ενοτήτων χαρακτηρίζονται ως ορεινές…. μπορούν να παρέχουν δωρεάν σίτιση και κατάλληλο κατάλυμα διαμονής σε υπάλληλους τους, ιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων και τους αναπληρωτές όλων των βαθμίδων και ασφαλώς εξαιρούνται οι κάτοικοι των περιοχών που έχουν κατοικία.
Ως Αντιδήμαρχος Αμαρίου, αρμόδιος και για θέματα παιδείας, θα μπορούσα να προτείνω, με εισήγησή μου, στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, να αναζητηθούν επαγγελματικοί χώροι (ξενοδοχεία, επιπλωμένες κατοικίες ή διαμερίσματα) που υπάρχουν στη περιοχή, ανάλογοι του αριθμού, του κόστους, των διαθεσίμων πόρων κλπ για τη στέγαση των δικαιούχων, με την προϋπόθεση εγκαίρως η συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερομένων να επιλέξει να κατοικίσει στην περιοχή.
Πιστεύω, επίσης, ότι και στους υπόλοιπους Δήμους Ανωγείων, Μυλοποτάμου, Αγ. Βασιλείου θα υπάρξει αντίστοιχος προβληματισμός. Περισσότεροι από 300 εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, την υγεία, αλλά και αλλού, θα μπορούσαν να εγκατασταθούν αξιοπρεπώς στην ενδοχώρα των νομών μας, με πολλαπλά, για όλους μας, οφέλη.
Οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν το υψηλό κόστος μετακίνησης, θα έχουν όφελος απ’ τη συμμετοχή των Δήμων και άλλων φορέων σε στέγαση και σίτιση, ανάλογα των δυνατοτήτων καθενός.
Θα ακολουθήσει το ζωντάνεμα της τοπικής μικροοικονομίας, αλλά το σπουδαιότερο, η κοινωνική συμβολή της εγκατάστασης τόσων εκπαιδευτικών στα χωριά μας, ασφαλώς θα είναι ανεκτίμητης αξίας.
Οι ξεκούραστοι εκπαιδευτικοί, η διαφορετική αίσθηση της μαθητικής κοινότητας, η προσαρμογή στις τοπικές συνθήκες, η γνωριμία με πρόσωπα και νοοτροπίες καλές ή κακές, θα βοηθήσουν πολλαπλά αμφότερους.
Ελπίζω σύντομα να υπάρξουν αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση και εμείς, απ’ όποια πλευρά κι αν βρισκόμαστε, να συμβάλλομε στην λύση του προβλήματος της στεγαστικής κρίσης.
