«Βράζουν» οι άνθρωποι και στην ενδοχώρα για τις πρωθυπουργικές υποσχέσεις που έδωσαν… εξουσία καθώς, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι «ήταν αέρας για να πάρουν καρέκλα». Μα ο παλαιός ξεχωριστός μάστορας της Αμπαδιάς, ίσως και ο τελευταίος στο είδος του, στα 82 του χρόνια, δεν άντεξε και τον «καίει» σαν τη φωτιά που λύγιζε τόσα χρόνια τα σίδερα, η στάση που κράτησε ο Αλέξης Τσίπρας απέναντι στους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν: «Μα δεν είχε το θάρρος να πει τουλάχιστον μια «συγνώμη» σε όλους αυτούς που πίστεψαν στην ελπίδα που μας έδινε;». Γι αυτό και από τότε έως και σήμερα  νιώθει «εμπαιγμό τις ελπίδες που πρόσφερε» και την θηλιά να του… πνίγει τη ζωή και να τη φτάνει σε αδιέξοδα χωρίς ούτε και οι ίδιος να γνωρίζει «ποια θα είναι η επόμενη μέρα».

«Θα περίμενα μια συγνώμη από τον Τσίπρα. Η συγνώμη είναι αντριά…», θα πει

Ο παραδοσιακός χαλκιάς των Κουρουτών, σε ένα χωριουδάκι στις πρόποδες του Ψηλορείτη, ο Γιώργης Σαρρής, ο γνωστός, ευρύτερα, ως ο χαλκιάς της Αμπαδιάς, χρόνια τώρα άφησε το φυσερό και το αμόνι στο… αρχαίο εργαστήρι που του κληροδότησε ο πατέρας του, σφάλιξε και τις πόρτες στην πιάτσα και μένει ακριβώς με την ίδια… φορεσιά «αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή» που εγκαταστάθηκε ο γεννήτοράς του. Ούτε τα εργαλεία μετακίνησε μα ούτε και την τέχνη που παρέλαβε! Όμως, και που να την δώσει όταν και τούτη η ασχολία της Κρήτης πέρασε στην αποθήκη της μνήμης;

ΟΡΦΑΝΕΨΕ Η ΠΙΑΤΣΑ

Οι Κουρούτες, αμιγώς κτηνοτροφικό χωριό με επιφανείς τους Πλατύρραχους πάνω στα όρη που τροφοδοτούσαν με ψυχή τον αντιστασιακό αγώνα στα χρόνια της κατοχής, δείχνουν σήμερα να έχουν χάσει την αίγλη τους. Έμειναν, μπορεί και εβδομήντα άνθρωποι, αλλά ερήμωσαν και οι ψυχές δεν εμφανίζονται παρά πού και πού κι όταν υπάρχει λόγος! Το χαρκιδιό έκλεισε και έμεινε μόνο για να προσδιορίζει τη λειτουργία του, η μαυρίλα από την κάπνα στο τσιμέντο του μαγαζιού. Εκεί… πολεμούσε τόσα χρόνια με τη φωτιά και το σιδερικό «από 12 χρονών κοπέλι» ο Σαρρής μαστορεύοντας το αλέτρι του ζευγά και κάθε αγροτικό εργαλείο που είχε σχέση με το σίδερο και τη γη…

Η πιάτσα στις Κουρούτες. Έκλεισαν και το χαρκιδιό και το παντοπωλείο και το καφενείο. Ψυχή στο δρόμο

Δίπλα-δίπλα δυο άλλα μαγαζιά της πιάτσας του Πέτρου Στεφανάκη, το ένα παντοπωλείο και το άλλο καφενείο… ορφάνεψαν τα τελευταία χρόνια και έμειναν με τις πινακίδες στις προσόψεις τους! Σήμερα οι απόγονοι των δυο επαγγελματιών που τους έδωσαν ψωμί και τους μεγάλωσαν, «πέταξαν» προς άλλες κατευθύνσεις ακολουθώντας τη δική πιο μαλακή και άνετη ζωή… Μα και αυτούς στις πόλεις, τους «τσαλακώνουν» τα μέτρα των εντολοδόχων…

«Σβήσαμε» λέει με πόνο ο κ. Σαρρής ένας από τους γενναίους των Κουρουτών. Συνήθισε πια την εικόνα του μοναχικού χωριού, και όταν πια αναζητά μια διαφορετικότητα στο καθημερινό του, θα φύγει και θα φτάσει στην κοντινή Νίθαυρη με τους πιο πολλούς ανθρώπους. Εκεί η παρέα θα διώξει την πλήξη και θα βρει γνωστούς και φίλους, θα μιλήσει μαζί τους και θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια με τη ρακή.

«Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ… ΦΑΡΜΑΚΑ»

«Μου έλεγαν οι δικοί μου άνθρωποι», θα πει, «να μην πιστέψω σε όσα έλεγε και μας υποσχότανε ο πρωθυπουργός, μα δεν τους άκουσα, όπως και οι πολλοί που τον ψηφίσαμε. Την πρώτη φορά, λέω την αλήθεια, τον ψήφισα μα τη δεύτερη τα καλοσκέφτηκα και άλλαξα γνώμη φτάνοντας στην κάλπη. Και εντάξει παραπλανήθηκα με όσα μας έλεγε, λέω «νέος άνθρωπος είναι θα τα καταφέρει», αλλά… Και αφού είδε πως είναι τόσο δύσκολα, εγώ σαν ψηφοφόρος του θα περίμενα να βγει και να ζητήσει συγνώμη γιατί εμείς λέμε στα χωριά μας πως η συγνώμη είναι αντριά. Αλλά δεν το έκανε! Η καρέκλα είναι γλυκιά…»
Η σύνταξή του έφτασε σήμερα «να πηγαίνει στα φάρμακα» και οι τσέπες του, πριν φύγει ο μήνας, να είναι άδειες! «Μου έκοψαν και δεν μου άφησαν ένα ευρώ να δώσει χαρτζιλίκι στα τέσσερα εγγονάκια που έχω. Πού μας πήγε και πού θα μας πάει ακόμη ρωτούμε στα χωριά που απομείναμε εμείς οι μεγάλοι;»