Ο μεγάλος φιλόσοφος και στοχαστής Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης λέει στον επικήδειο όπως το περιγράφει παραστατικά στον Αλέξη Ζορμά: Μα τι είναι επιτέλους οι συναθροίσεις των ανθρώπων ; Η Απάντηση είναι απλή .Είναι ένας σωρός από φύλλα που κάποια στιγμή σμίγουνε μα ξεραίνονται διασκορπούνται χωρίζουν φεύγουνε. Μόνο που όλα τα φύλλα είναι διαφορετικά με άλλο χρώμα άλλη λάμψη άλλο βάρος άλλη άξια. Σιγά σιγά ένα ένα φεύγει και τραβά τον δικό του δρόμο , όλα αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα ανάλογα μεγάλο η μικρό. Έτσι ακριβώς και οι άνθρωποι (…) έρχονται και φεύγουν όλοι κάποια στιγμή , αφήνουν όμως ανεξίτηλα τα ίχνη τους ανάλογα με το μέγεθος και την αξία τους .
Ο Χάρος έκατσε ψηλά και τραγουδά πανούργα λέει ο τραγουδιστής θλιβερά και παραπονεμένα .
Για δες κρίματα πούκανα και άδικα που τα κάνω , για δες όμορφους π΄άρπαξα για δες κορμιά που επήρα .
Αυτό το Σφακιανό ριζίτικο θα επιθυμούσα να αφιερώσουμε στον προκείμενο νεκρό Στυλιανό Ακουμιανάκη καθώς η εξωτερική εμφάνιση και η αγαλματένια ομορφιά και κορμοστασιά του όπως και ο εσωτερικός του κόσμος δεν έχει προηγούμενο συνδυασμένο βραβείο από ευψυχία και ανδρειοσύνη.
Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου το 1939 στην Ηρωική Πατσό Αμαρίου από τον Φίλιππο Ακουμιανάκη και Μαρία Δασκαλάκη. Και οι δυο τους καταγόταν από την αετοφωλιά του κέδρους το Γερακάρι και οι δυο τους φτωχοί αλλά ειλικρινείς εργατικοί και τίμιοι με εξαιρετική αγάπη για τον άνθρωπο και την πατρίδα .
Ο Φίλιππας για την ιστορία ήταν ο μοναδικός σύντροφος του Στυλιανού Παττακού στην μάχη της Κρήτης στα περιβόλια όπου βρήκε τραγικό θάνατο από τους Γερμανούς.
Έτσι ο Στέλιος ο Φιλιπποστελής , ο ωραίος Στέλιος που χαιρετάμε σήμερα μεγάλωσε με αρχές και ιδανικά κι από μικρός έδειξε τα πλούσια ψυχικά και σωματικά όπως αναφέραμε προσόντα και μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις φουρτούνες της ζωής. Τα μικρά σύνορα του χωριού δεν χωρούσαν τα όνειρα του και έτσι αποφάσισε να σταδιοδρομήσει σε μεγαλύτερα τύχει Το 1960-62 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ευόρκως και στη συνέχεια πανάξια και με όλους τους κανόνες κατετάγη στην Ελληνική Αστυνομία έως το 1990.
Επί 27 συναπτά έτη έδωσε την ικμάδα της ψυχής του στα διάφορα Αστυνομικά Τμήματα και στις κάθε λογής αποστολές.
Πάντα με απόλυτη υπευθυνότητα υπηρεσιακό ζήλο και αφοσίωση στο καθήκον . Ταυτόχρονα γνωρίστηκε με την εκλεκτή της καρδιάς του την Γαλήνη Κοκκίνη από τα Μπαρακίτικα της Αρχαίας Ολυμπίας με την οποία συνδέθηκαν με τα δεσμά του γάμου και δημιούργησε εξαιρετική οικογένεια με τα παιδιά του Φίλιππα και Μαρία. Τα οδήγησε επιτυχώς μέχρι σήμερα με τις συμβουλές και την αγάπη του να κατέχουν υψηλές θέσεις στην κοινωνία και του έδωσαν την ευτυχία με τα εγγόνια Αννούλα , Γαλήνη , Νεφέλη- Ειρήνη.
Έχοντας καταφέρει να έχει τα πάντα σε ισορροπία καθώς δημιούργησε αξιόλογη περιουσία αλλά και ηθικά και ψυχικά ατένιζε το μέλλον με αισιοδοξία και ηρεμία .
Όμως «άλλαι οι βουλαί» του κυρίου.
Αγαπημένε μας Στέλιο σε αποχαιρετούμε με οδύνη και πόνο γιατί ξέρουμε ότι χάνουμε δυστυχώς για πάντα τον φίλο τον Πατσώτη τον συγγενή τον αδελφό ένα καλόκαρδο γενναίο πανέμορφο και έξυπνο χωριανό . Για ένα να είσαι σίγουρος : Σου υποσχόμαστε ρητά ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα έχουμε την αγάπη σου και η αγάπη μας θα είναι αιωνία.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Παττακός Γεώργιος 14/6/2016
