Αναδημοσίευση από : rethemnosnews.gr
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: emmakoum@otenet.gr
http://soixantedix.blogspot.com/
Δεν είναι κακό. Ευλογία είναι. Να γεράσεις, να δεις παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Να προλάβεις να δεις το γιο σου γαμπρό, πατέρα και παππού. Να καμαρώνεις στα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές ολόκληρη την οικογένεια που δημιούργησες. Να μιλάς και ο λόγος σου να ακούγεται, η κάθε συλλαβή της κάθε σου κουβέντας να πιάνει τόπο. Να έχεις ζήσει σαν παιδί, να έχεις γλεντήσει σαν νέος, να έχεις δημιουργήσει στην παραγωγική σου ηλικία. Και να αποσυρθείς κάποια στιγμή χωρίς να χάσεις τον ενθουσιασμό σου, δίχως να μισήσεις το καταλάγιασμα των παθών σου και να θυμάσαι με αγάπη κάθε στιγμή του βίου σου.
Να περνούν όλα από τα μάτια σου μπροστά σαν μια ταινία, σαν ένα όνειρο. Να μη φοβάσαι να ωριμάσεις, να μην κάνεις εχθρό σου το χρόνο, να μάθεις να μετράς τα όριά σου και να μην παραλείπεις να συγχωρείς τους νεότερους που τρέχουν ασταμάτητα και χωρίς πολλή σκέψη. Να είσαι νηφάλιος, λιγομίλητος, γλυκός και σεβαστός στους απογόνους σου. Και να φροντίσεις όταν θα πλησιάσει εκείνη η ώρα του μεγάλου ταξιδιού, να έχεις έναν οβολό στις τσέπες σου για να τον δώσεις ως ναύλο στον πορθμέα του Άδη, τον Χάροντα. Κι έτσι κύριος και περήφανος, όρθιος και όχι λαθρεπιβάτης, να περάσεις από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη. Μικρή θα φαντάζει εκείνη την ώρα η ζωή κι η πείρα σου μεγάλη.
Να αφήσεις τις πλαστικές, τα τραβήγματα του δέρματος, τις σιλικόνες και τα Botox. Δεν έχεις ανάγκη εσύ από τέτοια, ο χρόνος σου έχει φερθεί με σεβασμό, η ομορφιά σου είναι φυσική, πηγάζει από μέσα σου και κάθε φορά που θυμώνεις γίνεσαι αξιολάτρευτη. Εδώ δεν τραγουδά κανείς, κανένας δεν χορεύει, μην ψάχνεις δεν θα βρεις κανέναν -εκτός ίσως από δυο τρεις-να νοιάζονται. Μην τις ζηλεύεις εκείνες τις ντίβες με τα τραβηγμένα στόματα, με τα πρησμένα μάγουλα, με τα παράξενα σαρκώδη χείλη. Μη μισήσεις τα χρόνια που έζησες, μην μπεις στη σύγκριση με τις παλιές σου συμμαθήτριες, μην κάνεις το λάθος να πετάξεις στο πορτραίτο που κρύβεις στο πατάρι τις ρυτίδες σου. Αυτοί που σε αγαπάνε πραγματικά σε βρίσκουν κάθε φορά που σε συναντούν πιο όμορφη, πιο ελκυστική, πιο ατόφια. Μην τους προδώσεις, δεν το αξίζουν, πίστεψέ με. Η φθορά που σε τρομάζει δεν μπορεί να σταματήσει, τα φρένα της μοιάζουν σπασμένα, μα αν μασκαρευτείς θα αρχίσει να γελάει μαζί σου. Διαγενομένου του χρόνου θα σκάνε στα γέλια ακόμα και τα κάδρα στους τοίχους σου. Μην δώσεις στο χρόνο την ικανοποίηση της νίκης. Σκέψου μόνο πως ο Χάροντας που άδικα φοβάσαι, είναι γιός του Ερέβους και της Νύχτας, δεν είναι κόρη της Αξιοπρέπειας και του Ήλιου, όπως εσύ.
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ακίνητα πρόσωπα, πάντα με τρόμαζαν οι αγέλαστοι άνθρωποι, μου προκαλούσαν από παιδί φόβο οι λευκά αγαλμάτινοι, οι παγωμένα μαρμάρινοι, οι τρομακτικά κοκαλωμένοι. Δεν τα μπορώ τα βαμπίρ, για κάποιο λόγο έχω πιστέψει πως πίνουν ανθρώπινο αίμα για να μην γεράσουν. Δεν θα έλεγα ποτέ σε κάποιον «εσύ ξανάνιωσες», δεν θα γινόμουν κόλακας για κάτι αναπόφευκτο και αμείλικτο που δεν εξαρτάται από μένα. Θέλω μόνο καθαρά βλέμματα, μετρημένα λόγια και χαρούμενους ανθρώπους που δεν άφησαν το μυαλό τους να γεράσει, που αυτοσαρκάζονται, που δεν ντρέπονται επειδή έζησαν λίγο παραπάνω. Χορτάσαμε με τους αεράτους, τους δυναμικούς, τους αιώνιους έφηβους. Με εκείνους που ποθούν την αληθινή αγάπη και πάντα τους ξεφεύγει, επειδή δε γνωρίζουν πως ο έρωτας δε φαίνεται στα σωστά και στη δύναμη, αλλά στα λάθη που κάνεις και στην αδυναμία που δείχνεις εξαιτίας του. Και δυστυχώς ελάχιστοι από εμάς έχουν τη δύναμη να είναι αδύναμοι…
