(Εκφωνήθηκε την 09/11/2015 κατά την Εξόδιο Ακολουθία
εις την Ι. Μονή Αγ. Αρτεμίου Κορυδαλλού)
Του Βασιλείου Κων/ντή Σχίζα
«Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι εν αναπαύσει έσται».
Η μεταστάσα Γερόντισσα Ησυχία μοναχή, το γένος Προβατάκη. Ήταν Καθηγουμένη (1984-2015) στην Ι. Μονή Αγ. Αρτεμίου Κορυδαλλού. Καταγόταν από το χωριό Χριστός Λασιθίου. Μετέστη εν Κυρίω την 06/11/2015.
Θρηνούμε, θρήνον μέγα για την απώλεια της προκειμένης κοιμωμένης μακαριστής Οσιωτάτης Ησυχίας μοναχής, κατά κόσμον Παρασκευής το γένος Προβατάκη, αλλά και επιχαίρομε χαράν ελπίδος, διότι η αθάνατος ψυχή της αγάλλεται εις την αιωνιότητα μεταξύ των Αγγέλων παρά τω Ζωοδότη Χριστώ.
«Ου ράστον αρρήτων επέων πύλας εξευρείν».Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν διέξοδοι πύλες
για ό, τι δεν μπορεί να ειπωθεί για την μακαριστή Γερόντισσα Ησυχία.
Το πρώτο φως του κόσμου είδε το 1932 στο χωριό Χριστός το οποίο βρίσκεται στα νότια πρανή του
όρους Δίκτη, πάνω από την Ιεράπετρα στο νομό Λασιθίου της Κρήτης.
Γονείς της ήσαν οι ενάρετοι, φιλόπονοι εργάτες της γης, Μιχαήλ και η Μαρία, οι οποίοι ως αγνοί Κρητικοί, με ελληνοχριστιανικά βιώματα, δημιούργησαν μεγάλη οικογένεια, με οχτώ παιδιά.
Το Νικόλαο (ο οποίος έφυγε σε μικρή ηλικία από την επίγεια ζωή), τον Γεώργιο ο οποίος, πιστός στις πατρώες αρχές και παραδόσεις, παρέμεινε στο γενέθλιο τόπο να συντηρεί τα οικογενειακά
αγροκτήματα τα οποία έχουν περισσότερο αξίες μνήμης και συνδέουν τη οικογένεια με τον τόπο
όπου όλοι γεννήθηκαν.
Επίσης τον Θωμά, γνωστό καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή για τα ουράνια δώματα όπου οι σκηνές των Δικαίων, ενώ κατέλειπε πλούσιο πνευματικό έργο, και τον δρ. Θεοχάρη, συγγραφέα κατά το πλείστον θεολογικών και ιστορικών της Ορθοδοξίας πονημάτων, αποβλεπόντων στο να ορθοτομείται ο Λόγος του Θεού.
Επίσης μεταξύ των οχτώ αδελφών είναι η Δέσποινα, η Κατερίνα, η Ουρανία, η Καλλιόπη (Πόπη) η οποία εκδήμησεκαι είναι μεταξύ των Αγγέλων και η Παρασκευή προκειμένη κοιμωμένη η οποία αργότερα ως μοναχή έλαβε το όνομα Ησυχία.
Παράλληλα με τις εγκύκλιες σπουδές της η Παρασκευή βοηθούσε την πολυμελή οικογένειά της στις αγροτικές ενασχολήσεις της, όπως εκείνα τα δύσκολα χρόνια όλοι οι συγχωριανοί της επιδίδονταν
σε παρόμοιες εργασίες, και ακολουθούσε την οικογένεια στις μετακινήσεις της στο μετόχι τους, στο πευκόφυτο, εξαίσιου κάλλους οροπέδιο Σελάκανο των Λασιθιώτικων Βουνών.
Σε ηλικία 18 ετών, αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρική οικογένεια και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον Τριαδικό Θεό. Το 1947 ακολούθησε το αγγελικό σχήμα τού μοναχισμού και αφού εκάρη μοναχή έλαβε το όνομα Ησυχία, στην Ι. Μονή Αγίου Αρτεμίου, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα. Από το 1984 διακόνησε το μοναστήρι της ως Καθηγουμένη.
Έκτοτε υπηρέτησε αδιαλείπτως το μοναχικό ιδεώδες, και ούτω πως καλλιέργησε και γαλβάνισε την ψυχή της στην ενταύθα Ιερά Μονή, το πνευματικό αυτό ψυχουργείο της Ορθοδοξίας του Κορυδαλλού,
το οποίο προετοιμάζει την κάθε ασκήτρια μοναχή και την ενδυναμώνει για την Θέωση!
Επορεύθη απαρέγκλιτα το δρόμο της άσκησης, της προσφοράς και της θυσίας.
Με την αδιάλειπτη ζωντανή προσευχή, την αγρυπνία, την υπακοή, και τη νηστεία έζησε τον Θείο έρωτα!
Έλαβε άριστες κατευθύνσεις και καλλιέργησε τις γνώσεις της με στοιχεία εκκλησιαστικής και θρησκευτικής παιδείας από τον θείο της, αδελφό τής μητέρας της Ευσέβιο ο οποίος ήταν μοναχός στην Σταυροπηγιακή Ι. Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους στην οποία ήταν και Καθηγούμενος.
Ο Ευσέβιος Ξηροποταμινός, κατά κόσμον Εμμανουήλ Γ. Δασκαλάκης, γεννήθηκε στο χωριό Χριστός
το 1904. Ακολούθησε τον ιερομόναχο Αρτέμιο Νοδαράκη (Ξηροποταμινό), τον μετέπειτα ιδρυτή της
Ι. Μονής Αγίου Αρτεμίου Κορυδαλλού, ο οποίος εκοιμήθη εν Κυρίω το 1985.
Από το γένος της οικογένειας Προβατάκη, συγκεκριμένα εκ της μητρός του Μαρίας Προβατάκη ήταν
και ο μεγάλος Iεράρχης, Αγιοταφίτης, Μητροπολίτης Κιτίου, Μητροπολίτης Αθηνών, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Οικουμενικός Πατριάρχης, Μελέτιος Μεταξάκης (κατά κόσμον Εμμανουήλ Δασκαλάκης), που από το επάγγελμα τού μεταξουργού παππού του, οι ντόπιοι άλλαξαν το επώνυμό του σε Μεταξάκης.
Προστάτης, ευεργέτης και καθοδηγητής του Μελετίου ήταν ο θείος του παπά- Στέφανος Προβατάκης.
Η καταγωγή λοιπόν της μακαριστής Ησυχίας είναι από μεγάλη λευιτική οικογένεια!
Επίσης, υπογραμμίζεται ιδιαιτέρως, είχε ισχυρό παραστάτη τον ακάματο αδελφό της, γνώστη τού Εκκλησιαστικού και Μοναστικού Δικαίου, Θεοχάρη, Άρχοντα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Στην Μονή του Αγίου Αρτεμίου μετά τον ιδρυτή Γέροντα Αρτέμιο και την πρώτη ηγουμένη Μακρίνα,
την οποία διεδέχθη η μακαρία Χριστονύμφη, συνέχισε το κοπιώδες αλλά θεάρεστο έργο
των αοιδίμων προκατόχων της η Οσιωτάτη Καθηγουμένη Ησυχία μοναχή.
Απομακρυσμένη εκούσια από την έξωθεν τού μοναστηριού της κοινωνία, διήγαγε την κοινοβιακή
μυστικήμοναστική ζωή της υπό τον αυστηρό έλεγχο τής θύραθεν κοσμικής κοινωνίας αφού έλαχε
το ταπεινό ησυχαστήριό της να είναι μεταξύ σύγχρονων πανύψηλων κατοικημένων οικοδομημάτων.
Στο περιβάλλον αυτό η ηγουμένη Ησυχία, ως φλογερή χριστιανή διακόνησε το μοναστήρι της με προσήλωση στον Εσταυρωμένο, καθοδηγώντας επί τόσα έτη ηγουμενίας τις αδελφές της μοναχές
στην διά βίου άσκηση, την προσευχή, την πνευματική βελτίωσή τους και προσφορά τους στο συνάνθρωπο.
Δίκαια ετύχαινε τού απόλυτου σεβασμού τής γύρωθεν κοινωνίας και των πιστών προσκυνητών ή επισκεπτών απ’ όλα τα μέρη τής χώρας.
Αυτοί είναι μερικοί από τούς λόγους τής καταξίωσής της για τους οποίους η αθάνατη ψυχή
τής Οσιωτάτης μακαριστής μοναχής Ησυχίας αγάλλεται μεταξύ των Δικαίων.
«Πενθείν δε μετρίως τους προσήκοντας φίλους, ου γαρ τεθνάσιν, αλλά την αυτήν οδόν,
ην πάσιν ελθείν έστ' αναγκαίως έχον, προεληλύθασιν», έγραψε ο Αντιφάνης.
Δηλαδή, «πένθησε με μέτρο τους γνωστούς σου. Γιατί δεν έχουν πεθάνει,
αλλά τον ίδιο δρόμο που όλοι αναγκαστικά θα περάσουμε, αυτοί τον πήραν πρώτοι».
Για διευκόλυνση και ολοκλήρωση του θρηνητικού λόγου προσφεύγω στον σύγχρονο ελεγειακό ποιητή:
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρια της ζωής.
Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαίς, ο καημός σου όσος και νάναι
τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν
και πάνε στης λησμονιάς την κρυσταλλένια βρύση.
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
ά στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδύλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Η Γερόντισσα Ησυχία μετέστη νοερώς προς την ζωή. Ο θάνατος είναι μετάβασις.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της. Καλό Παράδεισο και κληρονομία της βασιλείας του Θεού.
……………+++++…………+++++
Σχόλια αναγνωστών του άρθρου:
Σταύρος Χριστοδουλάκης (christodoulakisst@gmail.com) 10/11/2015
Φίλτατε πνευματικέ μας Πατέρα κ. Θεοχάρη,
θα ήθελα να σας συλλυπηθώ για την κοίμηση της μακαριστής Οσιωτάτης Ησυχίας μοναχής, η οποία ευρίσκεται πλέον στην αγκάλη του Υψίστου. Η γερόντισσα αναπαύθηκε κοντά στην ημέρα, κατά την οποία τιμάται η Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων, οπότε ήδη ευρίσκεται σε καλά και προστατευτικά χέρια που την οδηγούν στην επέκεινα του μνήματος ζωή.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της.
Εκ βάθους καρδίας εύχομαι, κατά την συνήθη φράση των αγιορειτών μοναχών: Καλό Παράδεισο!
Μετά τιμής
Σταύρος Χριστοδουλάκης
…..++++….++++
Κώστα Ε. Παδουβάς, Αντιστράτηγος ε.α.- Συγγραφέας. (kpadouvas2@gmail.com) 12/11/2015
Γνώρισα από κοντά τη Γερόντισσα μακαριστή Οσιω τάτη ηγουμένη στη Μονή Αγίου Αρτεμίου Κορυδαλλού, με το μοναχικό όνομα Ησυχία και κατά κόσμον Παρασκευή αδελφή του πνευματικού φίλου μου Θεοχάρη Προβατάκη και διαπίστωσα ότι ο άμεμπτος βίος και το θεάρεστο έργο της εμπλουτίζονται και αναδεικνύονται εξ αιτίας των ιδιαίτερων χαρισμάτων της:
– Την διέκρινε η δημιουργική Πίστη στην Ορθοδοξία με ταυτόχρονη διατήρηση της φιλικής διάθεσης και της έμπνευσης εμπιστο¬σύνης στον οποιονδήποτε άνθρωπο συναντούσε, ανεξάρτητα από το γένος και την ηλικία του.
– Η ενεργητική διακονία της ως μοναχή επί πολλές δεκαετίες υπήρξε σταθερά ηγετική.
– Ουδέποτε επέτρεψε κλίμα υπεροχής της ιδίας είτε της Μονής παρά το ότι η προσφορά της μέσα και έξω από το γύρω περιβάλλον της ήταν αδιάλειπτη και υπερείχε ουσιαστικά.
Με άλλους λόγους είχε τα χαρίσματα της έμπειρης ηγετικής μορφής. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: Είχε περάσει όλα τα στάδια της υπερκόσμιας θεϊκής φιλοσοφίας του μοναχισμού, αποκτώντας την αυτοπεποίθηση και την άνεση μιας έμπειρης και σεβάσμιας μορφής που γνωρίζει τους τρόπους όχι μόνο να μην προσβάλλει ή απειλεί την ταυτότητα των άλλων, αλλά να τους κερδίζει με εκπληκτικό τρόπο τηρώντας τις ισορροπίες του ισοβαρούς και πειστικού απλού και κατανοητού
διαλόγου με υπόβαθρο την εμπειρία και ελάχιστα την επιστήμη.
Η ξεχωριστή φήμη της θα μείνει ανεξίτηλη έμπνευση και θα αποτελεί αιώνιο παράδειγμα καλοσύνης, γενναιοδωρίας, ευγένειας, ευπρέπειας και οικειότητας με τους άλλους.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που τη σκέπασε, με τις ευλογίες της
Εκκλησίας και την υπερηφάνεια μεγάλου πλήθους συγγενών,φίλων και γνωστών.
Αιωνία της η μνήμη