Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή αυτή, που η πορεία τους δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλους σταθμούς ή δεν σηματοδοτείται από γεγονότα, που αντηχούν στην κοινωνία, τα οποία συνήθως συνοδεύονται με κάποιους τρόπους επικοινωνιακής ανάδειξης.
Είναι αυτοί, που αθόρυβα παρακολουθούν τα γεγονότα από το λιμάνι, χωρίς μεγάλα ταξίδια, ξακουστούς προορισμούς, και καταγράφουν τη ζωή από το παράθυρο της βιοπάλης, συσσωρεύοντας πείρα και σοφία.
Στην παραπάνω κατηγορία θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον Αντώνη Σαββάκη θείο μας και κάτοικο Πατσού, για τον οποίο ο Θεός επέλεξε η αναχώρηση για το τελευταίο ταξίδι στις 29/6/2015 να είναι αθόρυβο, όπως και η διαδρομή του. Αναχώρηση, που έγινε χωρίς καν ο ίδιος να αισθανθεί, παρότι την είχε διαισθανθεί.
Μέχρι δε προ ολίγων ημερών, επιβεβαίωνε τη δυνατή κράση του η ενασχόληση του με τις Αγροτικές Εργασίες, στην αγαπημένη του περιοχή Ευγορίτης.
Με τη διορατικότητα, την αποφασιστικότητα του έμπειρου και του τολμηρού, εγκατέλειψε το χωριό της Πατσου σε ηλικία 20 χρονών περίπου και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προς αναζήτηση τύχης με μοναδικό εφόδιο τις λίγες γραμματικές γνώσεις του και την πίστη του στο σκοπό βελτίωσης της ζωής του.
Η τύχη τον συνάντησε γιατί την δελέασε η εντιμότητα η εργατικότητα, η ηθική, η σεμνότητα, οι οικογενειακές αρχές και καταβολές.
Με αυτά τα προσόντα συνηθισμένα για τότε αλλά σπάνια για σήμερα, δραστηριοποιήθηκε δημιουργώντας και αποκτώντας τα απαιτούμενα για αξιοπρεπή ζωή, δημιούργησε οικογένεια ζηλευτή, γιατί και εδώ η τύχη του χάρισε εκλεκτή σύζυγο, πιστή σύντροφο, συνεργάσιμο άνθρωπο υποδειγματική μάνα, που φρόντισαν και πέτυχαν από κοινού να είναι τα παιδιά και τα εγγόνια τους προικισμένα με αξιοζήλευτα χαρίσματα ανατροφής και γενικότερης παρουσίας στην κοινωνία. Χαρίσματα που αναπέμπουν σε γονείς, γνώστες της σωστής διαπαιδαγώγησης.
Στο στενό οικογενειακό κύκλο έδωσε χωρίς να του το ζητήσουν .
Πρόσφερε χωρίς ιδιοτέλεια, δόλο, σκοπιμότητα, απολαμβάνοντας την ικανοποίηση, ότι συμμετείχε στο καλό ,ότι βοηθάει στην ανάγκη, ότι τον εμπιστεύονται σαν συγγενή, φίλο, συνεργάτη.
Όπου ζητήθηκε η γνώμη του, η κρίση του, και η εμπειρία, του ελάχιστα απέκλινε από το ορθό, το λογικό, την καθαρή σκέψη.
Ευχάριστος και ευγενικός συνομιλητής, πρόθυμος και φιλόξενος, και από τους πρώτους στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα, με κάθε συνέπεια.
Η προσφορά του χωρίς φειδώ ,ανταποκρίθηκε δε, με κάθε ζήλο και στα καθήκοντα του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου επί 25/ετια περίπου διαθέτοντας και από το υστέρημα του χρόνου του πρωτοστατώντας στην ανοικοδόμηση του Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου μαζί με τα αδέλφια του.
Όσο σημαντική η προσφορά του, τόσο σημαντική και η απώλεια, που επιβεβαιώνεται με την αισθητή απουσία του από την εκκλησία, την κοινωνία του χωριού και κυρίως από την οικογένεια του.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα για τον αγαπημένο θείο, που θα του άξιζαν. Όμως πιστεύω έστω και με ατελή τρόπο ζωγράφισα και την διαδρομή, και το διαβάτη.
Διαβάτη και περαστικό αυτού του κόσμου, που τον αναζητούμε όλοι ως έμπιστο συγγενή ως ακούραστο εργάτη της οικογένειας, ως φίλο πραγματικό και σταθερό έως του απόλυτου βαθμού.
Προσωπικά τον ευχαριστώ, για ότι μας πρόσφερε, για όσα ενδιαφέρθηκε, για την στήριξη του στις δύσκολες περιόδους και δυσάρεστες στιγμές, χωρίς να απουσιάζει από τις ευχάριστες.
Με όλα όσα όμορφα και στερεά αισθήματα οικοδομήσαμε, προσευχόμαστε όλοι, όσοι τον ζήσαμε.
Αιωνία η μνήμη του
Κ.Ν.Σαββάκης
