Την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014 στις 19.30
στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά (Φίλωνος 29)
πραγματοποιήθηκε συναυλία και ποιητική βραδιά
που διοργάνωσε
η «ΚΥΨΕΛΗ ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗ»
σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά.
Τραγούδησαν lieder και άριες του λυρικού ρεπερτορίου
οι λυρικές καλλιτέχνιδες:
1) Ζερβάνου Λυδία
2) Κανελάκη Χριστίνα
3) Κιοσέογλου Μαρίζα
4) Κόκιου Μαίρη
5) Παπαγεωργίου Ελισάβετ-Νεφέλη
6) Στριφτόμπολα Μαριλένα
7) Χαμάντνε Παυλίνα
8) Χιώτη Εβίτα
Στο πιάνο
Σουλαδάκης Σπύρος
Απήγγειλαν ποιήματα
Δημητρακάκη Χρυσούλα
Χαλκιαδάκη Εύα
Φωτάκης Σταύρος
Δείτε την παρουσίαση :
Η Μαριλένα Στριφτόμπολα.
Η υψίφωνος Μαριλένα Στριφτόμπολα
γεννήθηκε στην Αθήνα και έλαβε το δίπλωμα
μονωδίας στην τάξη της Μάρθας Αράπη, με
Άριστα παμψηφεί, Α΄ βραβείο και Αριστείο
Εξαιρετικής Επίδοσης, καθώς και το
Αρμονία με άριστα. Την Καλλιτεχνική
Περίοδο 2013-14 συμπράττει με την Εθνική
Λυρική Σκηνή στις παραστάσεις Προσοχή!
Ο Πρίγκιπας Λερώνει του Ν. Κυπουργού και
Macbeth του G. Verdi. Φοιτά στο τμήμα
Μουσικών Σπουδών του Εθνικού και
Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
και παράλληλα ολοκληρώνει τις σπουδές της
στο πιάνο.
Η Μαριλένα Στριφτόμπολα
εκτέλεσε με μοναδικό τρόπο το
“Ach, ich liebte…” (Die Entfuhrung aus dem Serail)
W. A. Mozart.
ΗΜαρίζαΚιοσέογλου, στο“Piangero la sorte mia…”
(Giulio Cesare) G. F. Handel.
Η Μαρίζα Κιοσέογλου μεγάλωσε στη Σαλαμίνα και η πρώτη της επαφή με τη
μουσική ήταν μέσω της κλασσικής κιθάρας και του φλάουτου. Είναι
τελειόφοιτος στην τάξη Μονωδίας της σοπράνο Μάρθας Αράπη. Έχει
συμμετάσχει ανά διαστήματα σε συναυλίες και σεμινάρια, και έχει συμπράξει
με τις «Όπερες των Ζητιάνων» ως μέλος της χορωδίας Libro Coro.
Η Παυλίνα Χαμάντνε γεννήθηκε στην Αθήνα το
1992 και σε ηλικία 4 ετών πήρε τα πρώτα
μαθήματα πιάνου στο Εθνικό Ωδείο. Είναι
απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Ιλίου και
φοιτήτρια του Τμήματος Μουσικών Σπουδών
του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 2010 απέσπασε 3ο βραβείο και χάλκινο
μετάλλιο στο διεθνή διαγωνισμό πιάνου “The
Muse Junior” στη Σαντορίνη. Τον Ιούνιο 2012
πήρε το Δίπλωμα Πιάνου με άριστα παμψηφεί
και Α΄ Βραβείο (τάξη Dr Alexei Miroshnikov).
Είναι τελειόφοιτη της τάξης μονωδίας της κας
Μάρθας Αράπη. Έχει ηχογραφήσει ζωντανά για
το Γ΄ Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας.
Η Παυλίνα Χαμάντνε μας μάγεψε με το
κομμάτι“A chi mi dice mai…” (Don
Giovanni) W. A. Mozart.
Η Εβίτα Χιώτη.
Η Εβίτα Χιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα.
Κατέχει δίπλωμα Μονωδίας με άριστα
παμψηφεί και Α΄ βραβείο και έχει κάνει
σπουδές βιολιού και υποκριτικής. Έχει
συμπράξει με τη Συμμετοχική Όπερα του Ίδρ. Θεοχαράκη, την ομάδα
λυρικών τραγουδιστών «Oper (O)», τους Opera Chaotique, και τις
«Όπερες των Ζητιάνων», είναι μέλος του φωνητικού συνόλου «Eklipsis»,
και έχει ερμηνεύσει το ρόλο της Zerlina (Don Giovanni) με τη Φιλαρμονική
Ορχήστρα Λουτρακίου. Τους τελευταίους μήνες μελετάει τακτικά με την κα
Μάρθα Αράπη. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής
Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπουδάζει στο μεταπτυχιακό
πρόγραμμα «Κοινωνιοβιολογία, Νευροεπιστήμες και Εκπαίδευση».
Ο Σταύρος Φωτάκης γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου Ρεθύμνου. Υποστράτηγος της Ελληνικής
Αστυνομίας ε.α. Συγγραφέας και εκδότης τριών
βιβλίων, με «Έπαινο» της Ακαδημίας Αθηνών στο ένα.
Συγγραφέας τριών επιπλέον υπό έκδοση βιβλίων, με
ισάριθμους «Επαίνους» της Ακαδημίας Αθηνών.
Αρθρογράφος και Στιχουργός, με πολλά Βραβεία,
Επαίνους και Διακρίσεις. Διετέλεσε Πρόεδρος σε πολλούς
πολιτιστικούς φορείς. Ερευνητής και εκφραστής του
Ριζίτικου τραγουδιού, έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες
εκδηλώσεις πολιτιστικών Συλλόγων, αλλά και σε
πνευματικούς φορείς όπως: το Κέντρο Λαογραφίας της
Ακαδημίας Αθηνών, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κέντρον
Δικανικών Μελετών, κ.α.
Το πρώτο ποίημα-στιχούργημα έχει καθαρά αλληγορική
σημασία και τίτλο :
Ξεπετασάρικο πουλί.
Κάψα καταμεσήμερο, που δε ντη νταγιαντίζω,
θύμισες του παλιού καιρού άρχιξα να σκαλίζω.
Εδίψασα κι ήπια νερό από 'να κουτσουνάρι
κι εσίμωσέ μου 'να πουλί μα 'ταν' ξεπετασάρι.
Ερέχτηκά το κι ήθελα ποτές να μην το χάσω
και μια φωλιά ψιμυθευτή και για τσι δυο να σάσω.
Ομορφοστέλιωσά τηνε, δεν είχενε ψεγάδι,
ήλιος να μπαίνει το πρωί και το φεγγάρι βράδι.
Με το συργούλιο το πουλί δεν άργησε κι εμπήκε,
εις τη φωλιά, σιγά-σιγά τσι πεθυμιές του βρήκε.
Άρχιξα να του κουβαλώ και του πουλιού το γάλα
κι εστέλιωνα στον ύπνο μου ονείρατα μεγάλα.
Και του διπλοπαράγγερνα ποτές μην αλλαργέρνει
και με το 'λιοβασίλεμα οπίσω να γιαγέρνει.
Κλαδί-κλαδί κι απόσιγα να χαμοπεταρίζει,
όπου θωρεί κι άλλα πουλιά κι εκείνο να καθίζει.
Και να μην πχαίνει 'μοναχό σε ποταμούς και ρυάκια,
γιατί θα του χιμίξουνε σκάρες μα και γεράκια.
Μούδε να βγαίνει το πρωί κελαϊδιστά στσι στράτες,
γιατί θα το μαθιάσουνε ξαθές κι ανοιχτομάτες.
Ποτέ του μη θαρρεύγεται στων αλλωνώ(ν) τα χάδια,
γιατί πληγώνουν' την καρδιά κι αφήνουνε σημάδια.
Μα το πουλί δε 'γροίκησε τα του 'χα μιλημένα,
όσα κι ανέ τ' ορμήνευγα επήγανε χαμένα.
Όσο κι αν το κανάκιζα, ωσάν τα δυό μου μάθια
επήγε κι εμπερδεύτηκε σε βάτους κι ασπαλάθια.
Εμπέρδεψενε το πουλί κι επέσαν' τα φτερά του
εξέχασενε τσ' ορμηνιές κι έχασεν' τα νερά του.
Δίχως φτερά 'ναι δύσκολο για να ξαναπετάξει,
μούδε να μπει σ' άλλη φωλιά, ψηλά πάλι να φτάξει.
Εξεσμιλώθηκ' η φωλιά 'πού 'στέλιωσα με κόπο,
'πόμεινα πάλι 'μοναχός στσι γλώσσες των αθρώπω(ν).
Ξεπετασάρικο πουλί δε θα ξαναφωλέψω,
για δεν αντέχω την καρδιά να την ξαναμπερδέψω.
Απρίλης 2004
Το δεύτερο ποίημα-στιχούργημα έχει κοινωνικό
περιεχόμενο και τίτλο :
Σήμερο γάμος γίνεται….
Σήμερο γάμος γίνεται, με του Χριστού τη βούλα
και κοπελιά βαφτίζεται, περίσσα ομορφούλα.
Σήμερο γάμος γίνεται, στη Ρούγα την Απάνω
κι ένα ποτήρι, σίγουρα, θα πιούμε παραπάνω.
Σήμερο γάμος γίνεται, σε Καπετανοχώρι,
'πού 'χει ριζίτες εκλεχτούς και στο χορό μαστόροι.
Χρόνους πολλούς δεν είδαμε βάφτιση, μούδε γάμο,
Θέ μου, μπορείς και κάμε τσι, σαν του γιαλού την άμμο.
Να ιδούμενε το σάκιασμα κι άπλωμα στα προυκάδια,
ν' ακούσομενε παστικά κι άλλα πολλά παινάδια.
Προίκα τση νύφης στου γαμπρού να πάν' οι προυκολόοι,
για να τη ιδούν' οι φίλοι ντου, μα κι ούλο τζη το σόϊ.
Πόρτα και πόρτα, το χωργιό ο καλεστής να πιάσει,
να 'χει το νου ντου, σάϊκα, κιανένα μην ξεχάσει.
Να ιδούμε, πώς στολίζουνε οι κοπελιές τη νύφη,
μαμουντιγιέδες στο λαιμό ολόχρουσους, μασίφι.
Και του γαμπρού τ' αστραφτερό γαμπριάτικο κουστούμι,
να τονε κάμουν' όμορφο, γλυκιό σαν το λουκούμι.
Με μαντινάδες διαλεχτές, λύρες και μαντολίνα,
έτσα να την ποβγάλουνε την κοπελιά ντελίνα.
Ω! Τέσσερίς μου Μάρτυρες, η χάρη Σας μεγάλη,
στον πέργιαυλό Σας τσι χορούς να ξαναϊδούμε πάλι.
Να ιδούμε νύφης το χορό και τ' άσπρο το μαντήλι,
να το ξεσυνορίζουνται οι συγγενείς κι οι φίλοι.
Να ιδούμε νύφη, το χορό, στη 'μπρός μεργιά να σέρνει
και με τα χρυσοπότηρα τον κόσμο να τρατέρνει.
Να καταστένουνε σφαχτά και τάβλες να στρωθούνε,
τσι γαμηλιώτες οι 'δικοί να περιποιηθούνε.
Τση στράτας τα ριζίτικα, τση τάβλας τα τραγούδια,
να πούμε και να φάμενε του γάμου τα καλούδια.
Οι κούπες να γεμίζουνε, ν' αδειάζουν' τα βαρέλια,
ευκές να κάμουνε, πολλά, οι νιόπαντροι κοπέλια.
Γαμπρέ, τη νύφη ν' αγαπάς, ωσάν τα δυό σου μάθια
κι εσύ νυφούλα το γαμπρό να σάξετε παλάθια.
Ευκή μεγάλη δίδω σας, απ' τη καρδιά μου βγαίνει,
ολοχρονίς το δέντρο σας ν' αθεί, να καρποδένει.
Να χαίρεστε την κόρη σας και να τ' αξιωθείτε,
να τηνε καμαρώσετε έτσιδα 'που ποθείτε.
Αύγουστος 2008
Η Εύα Χαλκιαδάκη γεννήθηκε στο Ρέθυμνο. Πτυχιούχος Α.Σ.Ο.Ε.Ε, είναι Γ. Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης
Λογοτεχνών και μέλος Λογοτεχνικών και Πολιτιστικών
Συλλόγων, Κρητικών και μη. Συμμετέχει σε Κριτικές Επιτροπές
Λογοτεχνικών Διαγωνισμών, και το 2010, 11 και 13 ήταν
Λογοτεχνική Πρόεδρος των Πανελληνίων Ποιητικών Αγώνων
Δελφών. Ποιήματα της έχουν βραβευθεί σε Διαγωνισμούς στην
Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Έχουν εκδοθεί τρεις βραβευμένες
ποιητικές συλλογές της, 14 είναι ανέκδοτες, ενώ το 2010 εξέδωσε τη
συλλογή «Κρήτη μου…» από την οποία ο Μπάμπης
Πραγματευτάκης μελοποίησε στίχους, και ο Νεκτάριος Χατζηδάκης
16 δίστιχα, που μαζί με 2 δικά του αποτέλεσαν το τραγούδι του
Πεντοζάλη της 7ης Αυγούστου 2010 και 11 για τη φιλία των λαών.
Έργο της έχει δημοσιευτεί σε ανθολογίες, εφημερίδες, περιοδικά,
ημερολόγια, στο διαδίκτυο, και στη «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της
Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Χάρη Πάτση.
ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Ο… Συνωστισμός*
(Όπως αναφέρεται στο απαράδεκτο βιβλίο της
Έκτης Δημοτικού –που τελικά αποσύρθηκε-
ο χαλασμός στη Σμύρνη)
Εγώ της Σμύρνης δεν τις είδα τις φωτιές.
Με εφιάλτες δε μεγάλωσα γι' αυτές.
Κι' από χαμένες δεν κατάγομαι πατρίδες.
Όμως της ιστορίας ξεφυλλίζω τις σελίδες.
Με δέος την καταστροφή αντικρίζω.
Με πνίγει η αγανάκτηση, δακρύζω.
Κι' αν η αντίσταση του στίχου χρέος είναι,
πέννα! Στο χέρι μου …ψυχής συνέχεια, μείνε.
«Συνωστισμός» ο χαλασμός, ποτέ δε λέγεται.
Και των παιδιών μας οι ψυχές
Σμύρνη που καίγεται.
Εγώ της Σμύρνης δεν τις είδα τις φωτιές.
Με εφιάλτες δεν μεγάλωσα γι' αυτές.
Γιαγιάδες ή παππούδες δε μου μίλησαν.
Πριν γεννηθώ είχαν φύγει δε με φίλησαν.
Μα ήταν στη γειτονιά κάποιες γριούλες
(σε –όγλου τέλειωναν, θαρρώ, τα ονόματά τους)
που όλο μιλούσαν για τα βάσανά τους.
Και για «συνωστισμό» δεν άκουσα να λένε.
Τις έβλεπα ολημερίς να κλαίνε.
Σκαμμένα πρόσωπα… Μαύρα μαντήλια…
Ποτάαααμια δάκρυα… Σφιγμένα χείλια.
Ήταν στη γειτονιά κάποιες γριούλες,
(σε –όγλου, σίγουρα, τα ονόματα τους)
μόνες. Χαμένα, ή σκοτωμένα τα παιδιά τους.
Κι' ανατολίτικο σαν άκουγαν τραγούδι,
σε κάποια γλάστρα μόλις φύτρωνε λουλούδι
τα μάτια τους θολώνανε… κι' η πίκρα
μόνιμη συντροφιά τους. Μέρα νύχτα.
Εγώ της Σμύρνης δεν είδα τις φωτιές.
Και τις χαμένες τις πατρίδες δεν τις έζησα.
Μα καθρεφτίζονταν στα γέρικα τα μάτια
ψυχών καθρέφτες, που γενήκανε κομμάτια.
Εγώ δεν έζησα στην πόλη ή στ' Αϊδίνι,
και μες στου χαλασμού δε βρέθηκα τη δίνη.
Του Βόσπορου δεν είδα την Αρχόντισσα
κι' ούτε τη Μαύρη Θάλασσα τη γνώρισα.
Μαύρες καρδιές ίσαμε τώρα όμως βλέπω,
σ' όποιο Μνημόσυνο Χαμένης Δόξας τρέχω.
Εγώ του Ρωμανού δεν έχω δει την Πύλη.
Μα ψιθυρίζουνε συχνά τα δυό μου χείλη:
Θέ μου! Ας ήταν η Αγιά Σοφιά και πάλι
δική Σου Εκκλησιά, μάνας αγκάλη.
Από τη συλλογή «ΚΡΗΤΗ ΜΟΥ…»
* Αριστείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό
με θέμα «Αλησμόνητες Πατρίδες»
του λογοτεχνικού
Ομίλου «Ξάστερον»
λογ. Περιοδικού «Κελαινώ»
Η όμορφη Παυλίνα Χαμάντνε ερμηνεύει
με την υπέροχη φωνή της, το “Standchen”.
Η σοπράνο Μαίρη Κόκιου στο “Nacht und Traume”
του F. Schubert.
Η Μαίρη Κόκιου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Σε ηλικία
12 ετών ξεκίνησε μαθήματα κλασικής κιθάρας και συνέχισε με
ανώτερα θεωρητικά, ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην
αρμονία. Φοίτησε στο London College of Music, όπου διδάχτηκε
κλασικό τραγούδι και συνέχισε τα μαθήματα μονωδίας στο ωδείο
Athenaeum. Από τον Μάρτιο του 2012 μελετά συστηματικά με τη
σοπράνο Μάρθα Αράπη, με στόχο την ολοκλήρωση ενός κύκλου
σπουδών για το δίπλωμα μονωδίας στο Ωδείο Μουσικοί
Ορίζοντες.
Η Χρυσούλα Β. Δημητρακάκη, Ποιήτρια στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα, γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από το Ρέθυμνο και το
Ατσιπόπουλo.
Με σπουδές στο 'London Centre of Management' Διοίκηση Ανθρώπινου
Δυναμικού και μεταπτυχιακές σπουδές MBA στο 'Teesside University'
Αγγλίας, είναι Διευθυντικό Στέλεχος σε Όμιλο επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα
είναι εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού και δρομέας μακρινών αποστάσεων.
Της έχει απονεμηθεί το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας της Ακαδημίας M.
Madhusudan Ινδίας, ο τίτλος Διδάκτωρος της Λογοτεχνίας από το Διεθνές
Κέντρο Ποίησης USA και Κίνας και από το King College του Cambridge
Αγγλίας έχει συμπεριληφθεί στους λογοτέχνες του 21ου αιώνα
Έχει βραβευθεί με το Διεθνές Βραβείο Ποίησης “Giovanni Gronchi' και το
Βραβείο 'Nosside International Poetry' Ιταλίας, για ποιητές που γράφουν σε
δύο γλώσσες.
Της έχει απονεμηθεί το 'Χρυσό Μετάλλιο Βεργίνας' από τον Πολιτιστικό
Σύλλογο Δήμου Σαλαμίνας και τιμητική διάκριση από τον Όμιλο
Βρακοφόρων Κρήτης και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ατσιποπούλου. Έχει
βραβευθεί από την Unesco Πειραιά και Νήσων και από την Ένωση Ελλήνων
Λογοτεχνών.
Η ποίησή της έχει μεταφρασθεί στα Αγγλικά, Ισπανικά, Σανσκριτικά και
Κινέζικα και το Παγκόσμιο Ανθολόγιο Ποίησης 'Heaven” το 2009 ήταν
αφιερωμένο στην ποίησή της.
Δοκίμια, ποίηση και άρθρα της δημοσιεύονται Διεθνή και Ελληνικά
λογοτεχνικά περιοδικά καθώς, σε ανθολογίες ποιήσης και εφημερίδες. ενώ
είναι τακτικός συνεργάτης, στην «Κρητική Επιθεώρηση» Ρεθύμνου και την
«Ελληνική γνώμη» Dusseldorf Γερμανίας.
Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας
Φιλοσοφίας, της Ένωσης Δημοσιογράφων Κρητικού Τύπου, της Διεθνές
Forum Literature and a Culture of Peace, τηςΑμερικάνικηςΑκαδημίας
Ποιητών και του Παγκόσμιου Society Ποιητών. Είναι μητέρα της Ευαγγελίας
και Λευτέρη Νίττη.
Από το βιβλίο της Χρυσούλας Δημητρακάκη
«Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια» εκδόσεις Ιωλκός 2011
ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ
Όταν παλεύεις να καθυποτάξεις το σώμα στη σκέψη,
την στιγμή που και τα δύο έχουν αποπροσανατολισθεί
και στην μεγάλη απέλπιδα,
που καμιά πηγή δεν θα βρίσκεται να σε τροφοδοτήσει,
δεν αγκιστρώνεσαι αρρωστημένα σε κανένα
και δεν μισείς κανένα από εκείνους που σε εγκατέλειψαν.
Όταν επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου
αυτά που έλεγες στους άλλους
και κλείνεις τα αυτιά, στις συμβουλές εκείνων
που δεν έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με σένα.
Η ωραία Κρητικιά Χρυσούλα Δημητρακάκη
απαγγέλει ποίημά της.
Όταν έχεις την βεβαιότητα ότι αδικείσαι παράφορα
και κρατάς γερά αντίσταση στην θεωρία
που θα προσαρμόσεις για να έχεις κάθε δίκιο με το μέρος σου.
Όταν δεν γυρίζεις την πλάτη σου στον πόνο,
αλλά και δεν τον αφήσεις να σε κυριεύσει
Όταν στα πικρά λόγια που σου μεταφέρουν, δεν ενδίδεις
αλλά ούτε και αλυσοδένεσαι μυστικά.
Όταν στις διεκδικήσεις, αποφασίσεις την ταπείνωση
από τον πόλεμο που σε παροτρύνουν οι άλλοι
και δεν φανατιστείς από την ίδια σου την αντίσταση
για να ηρωποιηθείς στα μάτια σου.
Όταν επαναλαμβάνεις τα λόγια που σε άγγιξαν,
χωρίς να νοιώθεις ντροπή που επαναλαμβάνεις
τα λόγια άλλων
και κάνεις υποθέσεις, χωρίς να υποχρεώνεις τους άλλους
να αποδεχθούνε τα δικά σου 'αν'.
Όταν δεν ονομάσεις την ράθυμη βολή σου, ωριμότητα
και την μέτρια ζωή σου, μεγαλούργημα.
Όταν οι επιλογές σου,
δεν απαιτούν να χωρίσεις το σώμα από την ψυχή,
για να σκέπτεσαι αλλιώς και να ζεις αλλιώς
Όταν αντέχεις ένα κενό δωμάτιο, όπως αντέχεις
ένα ασφυκτικά γεμάτο,
έχεις φτάσει στη γη που ανθίζουν τα μανουσάκια
όχι για να ζήσεις την μέτρια ζωή,
αλλά για να πλημμυρίσει η ψυχή σου ευωδιά
και από εκεί να κάνεις τα μεγάλα σου άλματα.
Η όμορφη δικηγόρος
Κατερίνα Σακελλαρίου
ετοιμάζει τον μπουφέ.
Καταπληκτική η απόδοση του
“Pace, pace mio Dio…” (La Forza
del Destino) τουG. Verdi, από την
Χριστίνα Κανελάκη.
Η Χριστίνα Κανελάκη γεννήθηκε στα Χανιά. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική σπουδάζοντας πιάνο (ανωτέρα σχολή). Είναι φοιτήτρια της σχολής Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι διπλωματούχος της σχολής μονωδίας του Ωδείου Μουσικοί Ορίζοντες με
καθηγήτρια την σοπράνο Μάρθα Αράπη. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις με την ομάδα “Angels of Town”.
Είναι μέλος του φωνητικού συνόλου Eclipsis και έχει συμπράξει με τις «Όπερες των Ζητιάνων» ως μέλος της χορωδίας
Libro Coro.
Ο Σταύρος Φωτάκης με δυνατή σταθερή
φωνή διαβάζει το ποίημα του.
Το τελευταίο ποίημα-στιχούργημα,
έχει πολιτισμικό χαρακτήρα και τίτλο:
Έλα να στέσομε χορό.
Έλα να στέσομε χορό στου στιβανιού τη μύτη,
μ'ένα σκοπό πεντοζαλιού απ'τον Πλανήτη Κρήτη.
Έλα να στέσομε χορό μ'ελιόκλαδο στη χέρα,
να το φυτέψομε μαζί τ'Αυγούστου μιαν ημέρα.
Έλα να στέσομε χορό σ'ολάκερη την Κρήτη,
να πέψομεν' το μήνυμα τσ'Ειρήνης στον Πλανήτη.
Έλα να στέσομε χορό δίχως να μείνει απ'όξω,
κιανένα χρώμα αθρώπινο σαν το ουράνιο τόξο.
Έλα να στέσομε χορό πιασμένοι χέρι-χέρι,
για να πετάξει στα ψηλά τσ'Ειρήνης περιστέρι.
Έλα να στέσομε χορό,να σφίξομε τα χέρια,
για να φεγγοβολήσουνε στον ουρανό τ'αστέρια.
Έλα να στέσομε χορό να σφιχταγκαλιαστούμε,
λόγια τσ'αγάπης,τση φιλιάς και τση πρεπειάς να πούμε.
Έλα να στέσομε χορό που τσι ψυχές μερώνει,
σβήνει τα μίση στσι καρδιές και τσι λαούς ενώνει.
Έλα να στέσομε χορό ούλοι οι λαοί του κόσμου,
να πλημυρίσουν ευωδιές του γιασεμιού και δυόσμου.
Έλα να στέσομε χορό με των Θεών την κρίση,
να πέψομε μηνύματα σ'Ανατολή και Δύση.
Απρίλης 2010
Ο Γεώργιος Τρανταλίδης καλεί στο βήμα
τον Διευθυντή της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά
Μιχάλη Τσεκούρα.
Η Ελισάβετ-Νεφέλη Παπαγεωργίου στο
“Quando men vo…” (La Boheme) του G. Puccini.
Η Ελισάβετ-Νεφέλη Παπαγεωργίου σπούδασε κλασικό τραγούδι στο Ωδείο Μουσικοί Ορίζοντες με την σοπράνο Μάρθα Αράπη, απ' όπου αποφοίτησε το 2013, με βαθμό άριστα παμψηφεί και Α΄ Βραβείο. Έχει
συμπράξει σε πολυάριθμα ρεσιτάλ και έχει εμφανιστεί με την ομάδα όπερας «Oper(O)». Αυτή τη στιγμή φοιτά
στο opera studio της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Είναι πτυχιούχος πιάνου, με σπουδές στην Schola Cuntorum de Paris,
και αρμονίας της μουσικής, καθώς και απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Σπύρος Σουλαδάκης μας
χαϊδεύει τρυφερά τα αυτιά
με τους ήχους του πιάνου
του και η Εβίτα Χιώτη με
τη παρουσία της και τη
φωνή της μας μαγεύει.
Ο Σουλαδάκης (πιανίστας,καθηγητής μουσικής) δίνει πολυάριθμες
συναυλίες πιάνου και μουσικής δωματίου
στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει εμφανιστεί
μεταξύ άλλων στο Λονδίνο (Wigmore Hall,
National Gallery, κ.α.), στη Ρώμη, στο Παρίσι, στο
Μιλάνο, στη Βαϊμάρη, στο Μέγαρο Μουσικής
Αθηνών, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, στη Ρόδο,
στην Κύπρο, κ.α. Είναι απόφοιτος του Πειραϊκού
Συνδέσμου στην τάξη της Μαρίνας Κουτούβαλη και
τουRoyal College of Music, London, UK στηντάξη
του John Blakely. Κατέχει πτυχία Αρμονίας,
Αντίστιξης και Φούγκας. Έχει διακριθεί στην
Ελλάδα και στη Μ. Βρετανία σε διαγωνισμούς
πιάνου και πιανιστικής συνοδείας, και έχει
συμμετάσχει σε σεμινάρια των Ρ.Β. Skoda, K. & J.
Ganev, και A. Raichev.
Η Εβίτα Χιώτη μας
ταξίδεψε με το “Ah
tardai troppo… o luce
di wuest' anima…”
(Linda di Chamounix)
του G Donizetti.
Εύα Χαλκιαδάκη-
Παπαδημητρίου Μέλος της
Παγκρήτιας και Γενική
Γραμματέας της Πανελλήνιας
Ένωσης Λογοτεχνών.
Το Κρητικό Μαχαίρι
Πρέπει… πως στσ' Ιδης τη σπηλιά ο Ήφαιστος –για έτη-
δασκάλευε ν-τα' ακόλουθους του Νεφεληγερέτη.
Γροικούσαν οι πολεμιστές, και κάνα γ-καϊρέτι,
μα' χαν ανάψει κι' οι φωθιές εις τα ζερβά στο μπέτη.
Στ' αμόνι απάνω τση ψυχής, δουλεύανε οι Κουρήτες.
Και το μαχαίρι σάξανε… να πολεμούν οι Κρήτες!
Κι' ειν-τα' αντρειωμένου σύντροφος ζωσμένο, ή στο χέρι,
σύμβολο αδούλωτης ψυχής το Κρητικό μαχαίρι !
Μ' απου μαζί (ν)του το βαστά και δε ν-το λέει η ψυχή ν-του
ουδέ κροσσάτο στένεται πάνω στη γ-κεφαλή ν-του.
Από το βιβλίο της Χρυσούλας Δημητρακάκη
«Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά»
εκδόσεις Ιωλκός 2009
Βουερό το θρόισμα
Βουερό το θρόισμα του δρυγιά,
μα πρέπει ν' ακούς τον άνεμο
όταν μεταφέρει τους ψίθυρους του αιώνιου κύκλου.
Δυνατό το θεμέλιο της γης,
μα πρέπει να προχωρήσεις βαθιά,
ώσπου να βρεις ένα τόπο να σταθείς.
Ακλόνητο το ηλιοκαμένο χαράκι,
γεμάτο απειροελάχιστες κουκίδες,
μα χρειάζεται να σκύψεις χαμηλά,
για να τις ανακαλύψεις.
Συχνά η αλήθεια δεν είναι αυτό που βλέπουμε,
μα αυτό που βρίσκεται μέσα μας.
Κινούμενοι ουρανοί, κρύβουν το ενδεχόμενο δυνατής
βροχής, μα με ανοιγμένη τη δίοδο,
κρατάς τη δροσιά από τη μια σταγόνα βροχής,
και κοντά σε ό,τι ορίσει ενώ το περιμένεις
και σε ό,τι εφορμήσει χωρίς να είναι αναγκαίο,
ακουμπάς ισοπεδωμένος στην αχανή έρημο,
για να αναζητήσεις τρόπο διαφυγής.
Και ίσως βγαίνοντας απ' την απομόνωση
της απόλυτης προστασίας,
νοιώσεις τη λύτρωση της μεγάλης επιστροφής
και αγαπήσεις ό,τι είχες απορρίψει.
Δυνατό το βρουχητό της θάλασσας,
μα το ακούνε μόνο όσοι ταξιδεύουν.
Ριγμένα τα χαράκια,
σα μετεωρίτες από το Σύμπαν της Κοσμογονίας,
διαχέουν τη μαγική ακτινοβολία τους,
μα τη βλέπουν, όσοι τη νοιώθουν.
Αυτός ο κόσμος είναι πολύ μικρός για να φαίνονται όλα.
Υπάρχουν αυτά που έγιναν και πιο βαθιά, περιμένουν
αυτά που θα γίνουν.
Μέχρι να βρεις ένα τόπο να σταθείς.
Μέχρι ν' ακούσεις, το βουερό θρόισμα του δρυγιά.
Η Ελισάβετ-Νεφέλη Παπαγεωργίου στο “Les
filles de Cadix” τουL. Delibes
“Je veux vivre…” (Romeo et
Juliette) του Ch. Gounod από την
Μαριλένα Στριφτόμπολα.
“Me voila seule dans la nuit… Comme autre
fois…” (Les Pecheurs de Perles) του G. Bizet
με τη Λύδια Ζερβάνου.
Η Λύδια Ζερβάνου ασχολήθηκε με τη μουσική από μικρή ηλικία παίρνοντας μαθήματα πιάνου,
βιολοντσέλου και αργότερα τραγουδιού. Ως
βιολοντσελίστα συνεργάστηκε με πολυάριθμα
επαγγελματικά σύνολα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στο τραγούδι έχει συμπράξει με το Crane Opera
Ensemble, Potsdam, NY, USA, το ΤΜΣ του
Πανεπιστημίου Αθηνών, τις «Όπερες των Ζητιάνων», και
τη Neukollner Oper, Berlin, έχει εμφανιστεί στο Μέγαρο
Θεσσαλονίκης και στο Φεστιβάλ Αθηνών, και έχει δώσει
ρεσιτάλ στην Ελλάδα και την Αμερική. Την καλλιτεχνική
περίοδο 2013-14 συμπράττει με την Εθνική Λυρική
Σκηνή. Ξεκίνησε τραγούδι με τον Γιώργο Ζερβάνο και
συνεχίζει μέχρι σήμερα με την Μάρθα Αράπη. Έχει
αποφοιτήσει με διακρίσεις από το Crane School of Music
at SUNY Potsdam, USA, το Ωδείο Κλασσικής &
Σύγχρονης Μουσικής (τάξη Μ. Κισλίτσινα, τσέλο), το
Ωδείο Μουσικοί Ορίζοντες, και έχει συμμετάσχει σε
πολυάριθμα σεμινάρια. Είναι υπότροφος του ΙΚΥ και του
Ιδρύματος Ωνάσης. Το βιβλίο της Singing in Greek: A
Guide to Lyric Diction & Vocal Repertoire, θα εκδοθεί
διεθνώς μέσα στο 2014 από την Scarecrow Press.
Η βραδιά τελείωσε και οι πρωταγωνιστές παρατάσσονται.
Ο διοργανωτής της εκδήλωσης Γεώργιος Τρανταλίδης καλεί στη σκηνή τη δασκάλα Μάρθα Αράπη.
Η Ζωή Τρανταλίδη συνεχίζει και προσφέρει
αναμνηστικό δώρο (βιβλίο) στον ποιητή
Σταύρο Φωτάκη.
Η Δασκάλα Μάρθα Αράπη
με τον ποιητή Σταύρο Φωτάκη.
Ο Πρωτοδίκης Νικόλαος Τσιρώνης με τους Ρεθεμνιώτες ποιητές Χρυσούλα Δημητρακάκη και Σταύρο Φωτάκη.
Οι τρεις Ρεθυμνιώτες ποιητές:
Χρυσούλα Δημητρακάκη, Σταύρος Φωτάκης,
Εύα Χαλκιαδάκη.
