ΝΕΑ ΑΝΩΜΕΡΙΑΝΩΝ ΑΘΗΝΑΣ 8/12/2016

                                                                               ΑΘΗΝΑ 07-12-2016

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Στις 07/09/2016 η Αριστέα Καπαρού του Βασίλη και της Μαρίας και ο Κωνσταντίνος Δαμιανός απέκτησαν το δεύτερο παιδί τους κοριτσάκι.
Στις 28/09/2016 η Μαρία Μαθιούδακη του Πανάγου και της Ευτυχία και ο Χάρης Δελήμπασης απέκτησαν το τρίτο τους παιδί,αγόρακι.

Στις 29/09/2016 ο Εμμανουήλ Φέλιος του Σωτήρη και της Χρυσούλας και η Χαρά Αγγελοπούλου, απέκτησαν το πρώτο του παιδί, κοριτσάκι.
Στις 19/11/2016 ο Κωνσταντίνος Χατζηδάκης του Αποστόλη και της Ζωής και η Στέλλα Παπαγιαννάκη απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, κοριτσάκι.

Στις 21/11/2016 ο Γεώργιος Τζίτζικας του Αντωνίου και της Άννας και η Ανδρονίκη Μαυράκη απέκτησαν το πρώτο τους παιδάκι αγοράκι.

Στους ευτυχείς γονείς , γιαγιάδες και παππούδες ο Σύλλογος μας εύχεται να τους ζήσουν και να τα καμαρώσουν όπως επιθυμούν.

ΓΑΜΟΙ

Στις 23/09/2016 ο Αλέξανδρος Μαρκουλάκης του Γεωργίου και της Χρυσούλας και η Αναστασία Μπακάρα  παντρεύτηκαν στον Ιερό  Ναό Αγίου Γεωργίου στο Κτήμα <<Φαιστός Παλλάς>> όπου ακολούθησε και το γλέντι.
 

Ο Σύλλογος μας εύχεται στους νιόπαντρους  να ζήσουν ευτυχισμένοι.

ΠΕΝΘΗ

Στις 10/09/2016 έφυγε από τη ζωή η Ελένη Μπούτζουκα χήρα Αγησίλαου, σε ηλικία 91 ετών.

Στις 11/09/2016 απεβίωσε στην Αθήνα και κηδεύτηκε στο Άνω Μέρος ο Γιάννης Κουγιτάκης ( Καλεσογιάννης) σε ηλικία 85 ετών. Όλοι έχουμε να θυμηθούμε το πόσο δεινός χορευτής, μερακλής και γλεντιστής ήταν.Αγαπούσε τους συγχωριανούς του , το τόπο του αλλά και αγαπήθηκε από όλους. Υπήρξε Ιδρυτικό Μέλος του Συλλόγου μας και μέλος του Δ.Σ.  Η προσφορά του ήταν μεγάλη και πάντα συμμετείχε και μας τιμούσε, μαζί με την σύζυγο του Ελένη  σε όλες τις εκδηλώσεις μας.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας συγχωριανέ και φίλε.

Στις 07/11/2016 απεβίωσε και κηδεύτηκε στο Ρέθυμνο η Αντωνία Διαμαντάκη ,χήρα Διαμαντογιάνη, σε ηλικία 80 ετών.

Στις 14/11/2016 απεβίωσε στην Αθήνα και κηδεύτηκε στο Άνω Μέρος ο Νίκος Γ. Κυριακάκης σε ηλικία 45 ετών.Με πόνο ψυχής   τον αποχαιρετίσαμε.Έφυγε  νέος σε ηλικία 45 ετών χωρίς να προλάβει  να προσφέρει πολλά ακόμη, στη κοινωνία και στην οικογένεια του. Η αφοσίωση του στην οικογένεια  και στους φίλους του ήταν απεριόριστη.Θα τον θυμόμαστε για το ήθος την αξιοπρέπεια την ευγένεια και την ντομπροσύνη του.Πάντα είχε  μια μεγάλη αγκαλιά για τους ανθρώπους.Οι λέξεις συμμερίζομαι, συμπάσχω και προσφέρω ήταν οι αξίες του.

Καλό ταξίδι Νίκο.

Ο Σύλλογος μας εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους των εκλιπόντων.

Λίγα λόγια για τον ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ ( Καλεσογιάννη).

Λίγα λόγια αγάπης & ευγνωμοσύνης για τον "ΠΑΤΕΡΑ" –  "ΘΕΙΟ"  και "ΑΔΕΛΦΟ"  Γιάννη Κουγιτάκη (Καλεσογιάννη), που έφυγε πρόσφατα από τη μάταιη τούτη ζωή.Ο άρχοντας Καλεσογιάννης γλεντζές και άριστος χορευτής όπως τον ξέραμε όλοι μας, γεννήθηκε το 1930, στο Ανω Μέρος Αμαρίου, από τους γονείς Κυριακή και Μανώλη Κουγιτάκη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Ανω Μέρους και το 8τάξιο Γυμνάσιο  Ρεθύμνου, με πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματά του.

Η μαύρη Γερμανική Κατοχή τον βρήκε σε μικρή ηλικία και μάλιστα τα Γερμανικά Στρατεύματα Κατοχής τον άφησαν ορφανό, αφού μαζί με άλλους 58 ¨Ηρωες – Αντιστασιακούς Άνω-Μεριανούς συγχωριανούς μας, τουφέκισαν τον πατέρα του Μανώλη. "Ηρωϊκά" ο Γιάννης μας, αντιστάθηκε με υπερηφάνεια, όπως και όλα τα θύματα του χωριού μας, στην ορφάνια και στη φτώχεια και επέζησε αξιοπρεπώς. Σε ηλικία 19 ετών κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων όπου και υπηρέτησε με ζήλο και ενθουσιασμό. Υπήρξε δε ένας από τους τρεις διακεκριμένους τροχονόμους Αττικής (Οι άλλοι 2 ήταν οι Μιχάλης Προκόπης & Γιάννης Σκαλίδας).

Ή μεγάλη χαρά oλων όσων τον γνώριζαν, ήταν να τον έχουν στη παρέα τους, στη συντροφιά τους, στο χορό τους.  Μαζί με την εξαιρετική σύζυγο του, Ελένη ήταν η ψυχή της παρέας και με τα σπάνια χαρίσματα τους, που ήταν το χιούμορ, το τραγούδι, ο χορός, τα καλαμπούρια (Κρητικές ιστορίες), και τις διηγήσεις – εξιστορήσεις των διαφόρων χορευτάδων του χωριού μας.

Ο Γιάννης Κουγιτάκης (Καλεσογιάννης), αγαπήθηκε πάρα πολύ από τους φίλους – συναδέλφους & συγχωριανούς μας, όπως και απο εμένα τον ανηψιό του Μιχάλη, γιό της αδελφής του Μαρίας. Nιώθω υπερηφάνεια και συγκίνηση, στοιχεία απολύτως συναισθηματικά, τα οποία μου επιβάλλουν να προσπαθήσω να ακολουθήσω στο  υπόλοιπο της ζωής, την καλοσύνη και τον ανθρώπινο χαρακτήρα του.Επιπλέον, θέλω με το παρόν, να εκφράσω την βαθειά ευγνωμοσύνη μου καθως και της οικογένειας μου, τόσο σε εκείνον όσο και στη  σύζυγό του Ελένη, που με όρισαν έμπρακτα και συναισθηματικά παιδί τους, και σου υπόσχομαι Θείε Γιάννη, ότι θα σε θυμάμαι και θα ζεις στη καρδιά μου για πάντα, και ότι θα συμπαρίσταμαι με όλες μου τις δυνάμεις στην αγαπημένη μας, σύζυγό σου και θεία μου, Ελένη. Εύχομαι ο Θεός να σου δώσει τη θέση  που τόσο σου αξίζει στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

 Με αγάπη μνήμης και ευγνωμοσύνη

Ο Ανηψιός Σου

ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΜΜ.ΠΑΤΡΙΚΑΛΑΚΗΣ

ΔΩΡΕΑ

Δωρεά (αντί στεφάνου),εις  μνήμην του  Ιδρυτικού Μέλους  του Συλλόγου μας  Γιάννη Κουγιτάκη ( Καλεσογιάννη).

Ο Σύλλογος << Η Καλόειδενα>> πρόσφερε το ποσό των 50 ευρώ στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με καρκίνο  <<ΕΛΠΙΔΑ>>.  

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ ΣΤΑ Α.Ε.Ι.-Τ.Ε.Ι.

(συμπληρωματικό)

Αβραάμ Κυριακίδης του Αργύρη και της Γεωργίας Σταυρουλάκη(Φιλοσοφική Κομοτηνής).
 

Δανάη Λινοξυλάκη του Στέφανου και της Ελένης (Σ.Τ.Υ.Α.Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας).
 

Κοσμάς Λινοξυλάκης του Στέφανου και της Μαρριέτας (Τμήμα οικονομικών του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο).     

Αγάπη Μουστρή του Κωνσταντίνου και της Αικατερίνης Μαρκομανώλη (εισήχθη 2^η στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθήνας).

Μαρία Τζίτζικα του Εμμανουήλ και της Ελένης (Πανεπιστήμιο Κρήτης Σχολή Θετικών και Τεχνολογικών Επιστημών Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών).

Ομιλία της συγχωριανής μας εκπαιδευτικούΚαλλιόπης  Παττακού- Σαριδάκη,στο ετήσιο μνημόσυνο των Ηρώων Αμαριωτών στο Αμαριώτικο Σπίτι.

22α Αυγούστου 1944,

Αντίποινα των Γερμανών Κατακτητών Κάψιμο των χωριών του Κέδρους

Το ξύπνημά  μας της 22ας Αυγούστου, ήρθε με τα γαυγίσματα των σκυλιών που προαισθάνονταν το κακό. Για αυτό, όταν στις 6.00πμ, οι Γερμανοί χτύπησαν τις πόρτες μας ουρλιάζοντας, να συγκεντρωθούμε  όλοι στο σχολείο, είχαν ήδη σκοτώσει ή πυροβολήσει τα περισσότερα για να πάψουν να αλυχτούν.

Βρισκόμουν στο χωριό λόγω θερινών διακοπών των Γυμνασίων. Όλες οι οικογένειες ξεκινήσαμε και φτάσαμε στο Σχολείο, όπου μάθαμε ότι θα κάψουν το χωριό. Εκεί  οι κατακτητές, χώρισαν στην μια αίθουσα τους νέους άνδρες και παιδιά άνω των 12 ετών, και στην άλλη τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Στην συνέχεια ένας Γερμανός αξιωματικός ονόματι  Luisγνωστός μου από τα μαθήματα Γερμανικών που μας έκανε στο Γυμνάσιο, μας έδωσε εντολή να γυρίσουμε στα σπίτια μας και να πάρουμε ότι μπορούμε να σηκώσαμε, γιατί τα σπίτια θα καταστραφούν. Η μητέρα μου σκέφτηκε και πήρε 1 σακί ψωμί και κουβέρτες. Πίσω στο σχολείο, έγινε διαχωρισμός των Ομήρων: εφήβων κοριτσιών και ηλικιωμένων. Στα 10 έφηβα κορίτσια ήμουν εγώ, η αδελφή μου Αρτεμισία Παττακού, οι ξαδέλφες μου Κακιώ Κυριακάκη, Αργυρή Μαθιουδάκη, Αγγέλα Μαθιουδάκη,  Ελένη Λεμονάκη και  Ευανθία Φραγκουδάκη, Μαρία Κουγιτάκη, ένα κορίτσι από τις Δρυγιές, και μια άγνωστη φιλοξενούμενη στον Καπαρό. Ξεκινήσαμε σε φάλαγγα, μπροστά εμείς και οι υπόλοιποι πίσω μας, φρουρούμενοι από  οπλισμένους Γερμανούς στρατιώτες, μέσα στο λιοπύρι, ξυπόλυτα παιδιά, εξαθλιωμένοι, χωρίς φαγητό με λίγο νερό που μας έφερναν κάπου κάπου.  Περάσαμε τις Δρυγιές, Βρύσες, Καρδάκι, και φτάσαμε στο Γερακάρι. Εκεί είδαμε τον πρώτο σκοτωμένο στην άκρη του δρόμου! Μετά προχωρήσαμε  στις Ελένες. Στη συνεχεία στρατοπεδεύσαμε σε ένα αμπέλι στον Μέρωνα, όπου κοιμηθήκαμε, τρόπος του λέγειν, αφού με τους φακούς έψαχναν κάποιον και μας ξυπνούσαν. Το πρωί, μας άφησαν να περιμένουμε να έλθουν τα αυτοκίνητα φορτηγά, με τα λάφυρα, από τους μαγατζέδες των σπιτιών μας  που πήραν πριν τα κάψουν.  Εμάς τους Ομήρους, μα έβαλαν πάνω από τα σακιά με τα στάρια και τα άλλα λεηλατημένα προϊόντας μας, με προορισμό το Ρέθυμνο. Τους υπόλοιπους τους άφησαν να πάνε όπου ήθελαν. Η οικογένεια μου πήγε στην Πατσό, μαζί με πολλούς άλλους Ανωμεριανούς Οι δικοί μου φιλοξενηθήκαν στην οικογένεια Προκοπάκη (στου Προκόπη), κλαίγοντας για την άγνωστη  τύχη μας.

Οι όμηροι  φτάσαμε την νύκτα στο Ρέθυμνο, και μάλιστα στο Φρούριο στην Φορτέτσα. Κοιμηθήκαμε σε βρεγμένο πλακόστρωτο. Την νύκτα ακούσαμε, τον πυροβολισμό της εκτέλεσης , κάτω από το κάστρο, του αδελφού του Παντελονόκωστα . Την επόμενη μας ξεχώρισαν. Τα 10 κορίτσια του Άνω Μέρους και τα 20 των Βρυσών μας έβαλαν στην εκκλησία του Κάστρου. Τα 50 κορίτσια  του Γερακαριού σε ένα άλλο ερείπιο, κατάλυμα, και τους μεγάλης ηλικίας ομήρους πάνω από 50ετών, τους άφησαν σε υπαίθριο χώρο. Στις 20 ημέρες, απελευθέρωσαν έμενα και την Κακιώ Κυριακάκη ως μικρότερες, ενώ οι υπόλοιποι έμειναν εκει 1 μήνα , μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου, το οποίο και τις/τους γλύτωσε. Οι πληροφορίες έλεγαν πως η τύχη μας θα ήταν: είτε η βύθιση,  όποιου  σκάφους μας επιβίβαζαν, στα ανοιχτά, για να μας πνίξουν, ή να καταλήξουμε στο Άουσβιτς!

Η αδελφή μου και εγώ φύγαμε, γεμάτες Ψώρα, και Τυφοειδή Πυρετό.

Θα πρέπει να αναφέρω ότι , όταν οι γονείς μου έμαθαν ότι είμαστε στο Κάστρο, η μητέρα μου με τα δυο μικρά αγόρια αδέλφια μας Γιώργη 13 ετών και  Ιάκωβο 11 ετών , ήρθαν στην είσοδο του Κάστρου,  να μας δουν. Συμφωνήσαμε σαν σύνθημα ότι είμαστε ζωντανές να απλώναμε κάθε πρωί μια κόκκινη πατανία στα Τείχη.  

Μετά την απελευθέρωσή μας, γυρίσαμε όλοι στο χωριό, όπου βρήκαμε το σπίτι ερείπια, ανατιναγμένο με δυναμίτη, λεηλατημένο, και το σκυλάκι μας που είχαν τραυματίσει το πρωί εκείνο , είχε γυρίσει και ήταν νεκρό, στα θεμέλια.

Σημειωτέον ότι το ίδιο βράδυ της 22ας εξετέλεσαν τους άνδρες ακόμα και 12χρονα αγόρια, σε όλα τα χωριά. Δεν υπάρχουν τάφοι, αλλά  μόνο τα ονόματα τους,  στις στήλες των Ηρώων των χωρίων, με τα αποκαΐδια που βρέθηκαν , στο χωνευτήριο.

Η οικογένεια μου, πρόσφυγες χωρίς στέγη, πήγαμε στο Χορδάκι, όπου φιλοξενηθήκαμε, όπως όπως, στους αδελφούς του πατέρα μου Γιώργη και Μανώλη Παττακούς, μέχρι να φτιάξουμε κατάλυμα στο Άνω Μέρος.

 Το σπίτι ξαναχτίσθηκε αργότερα.

Άστεγοι, Όμηροι, και Πρόσφυγες ,ξαναρχίσαμε την ζωή μας από το μηδέν. Πάλι καλά που δεν είχαμε άμεσα οικογενειακούς νεκρούς.  

Καλλιόπη Παττακού του Θεοδώρου και της Αγάπης

Σύζυγος Θεοχάρη Σαριδάκη

ΕΚΔΡΟΜΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΩ ΜΕΡΟΥΣ

Για την ημερήσια εκδρομή  που πραγματοποιήθηκε στις 13/11/2016 τοΔ.Σ.του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Μέρους ευχαριστεί όλους τους συγχωριανούς μας που συμμετείχαν.

Ιδιαιτέρως ευχαριστεί το πρακτορείο <<ΙΑΚΩΒΟΣ TRAVEL>>του συγχωριανού μας Ιάκωβου Παττακού του Γεωργίου  για την παραχώρηση και φέτος, των λεωφορείων  δωρεάν στους συγχωριανούς μας.

ΕΥΧΕΣ

Ο Σύλλογος μας <<Η Καλόειδενα>> εύχεται στα μέλη και στους φίλους του,

Η Γέννηση του Χριστού να  είναι το προμήνυμα, η  καινούργια  χρονιά το 2017 να είναι  καλύτερη  διαφορετική, όμορφη, που θα αναστήσει το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων,και θα  ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές τους και ας χαρίσει σ’ αυτούς που αγωνίζονται την ζωή που τους αξίζει, με λιγότερα προβλήματα και περισσότερες φωτεινές εικόνες.

Επίσης σας  ευχαριστούμε όλους, γιατί σε μια δύσκολη για όλους εποχή η μεγάλη συμμετοχή  και η στήριξη σας  μας δίνει δύναμη και ικανοποίηση και δείχνει ότι έχουμε θέληση  να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε δυσκολία>>.

Καλή αρχή και καλή  δύναμη και επιτυχία στούς νέους μαθητές και φοιτητές μας .

Με το καλό να σμίγουμε,!!!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Φωτογραφίες και βίντεο απο τις  εκδηλώσεις μας έχουν αναρτηθεί στο facebook, προφίλ  ΑΝΩ ΜΕΡΟΣ.

Με εκτίμηση το Δ.Σ.