3/7/2023
Επικήδειος λόγος
Του Μανώλη Γ. Ψαρουδάκη
Η ανθρώπινη απώλεια πάντα πονά. Υπάρχουν όμως ορισμένες απώλειες που νιώθεις ότι χάνεις κομμάτι σου. Μια τέτοια βιώνουμε σήμερα εμείς που σε γνωρίσαμε, εμείς που σε ζήσαμε.
Γεωργία Γεωργίου Φωτάκη Λιόκαλου
Η Γεωργία ήταν κόρη του Φουτογιώργη και της Αργυρώς του Μπολανάκη.
Γεννημένη σε μια δύσκολη περίοδο για τον τόπο αυτό που στην Ιστορία περιγράφεται ως μεταπολεμική Ελλάδα μετακατοχική περίοδο. Σ’ ένα χωριό ζωντανό, δημιουργικό, με μεγάλες αντιθέσεις αλλά και αλληλεγγύη και που επέτρεπε τα όνειρα των παιδιών του να επιτευχθούν.
Θα μου επιτρέψετε να περιγράψω τον τόπο και το χώρο. Το σπίτι της με το δικό μας το χώριζε ένας τοίχος και δυο ταράτσες. Ήταν το ένα προέκταση του άλλου.
Η Γεωργία μαθήτρια της ΣΤ΄ Γυμνασίου Θηλέων Ρεθύμνου με ποδιά κρατώντας με από το χέρι με πήγε στους Τέσσερις Μάρτυρες στη βάπτιση του αδερφού μου. Μια σκηνή που δεν έχω ξεχάσει και ήμουν 4 χρονών.
Αργότερα για να ανταποδώσω την αγάπη που μου πρόσφεραν ανέλαβα «γραμματικός» γράφοντας και διαβάζοντας τα γράμματα από τη μητέρα της προς Αθήνα και διαβάζοντας τα δικά της από Αθήνα.
Ήταν τέτοια η εμπιστοσύνη, τέτοια η σχέση.
Σπούδασε στην Αθήνα αυτό που οι σημερινοί λένε Τηλεπικοινωνίες – σύγχρονες τεχνολογίες. Μ’ αυτό το εφόδιο προσλαμβάνεται στην «Ολυμπιακή Αεροπορία» και υπηρέτησε στο εμβληματικό κτίριο για μας τους μεγαλύτερους της Λεωφόρου Συγγρού.
Παντρεύτηκε με το Γιώργο Λιόκαλο από τη Γρα Λυγιά της Ιεράπετρας, υπάλληλο ΟΤΕ πριν 50 χρόνια περίπου.
Στα μάτια μας ένα ζευγάρι ΠΡΩΤΥΠΟ. Απέκτησαν δύο γιους, το Γιάννη και το Μιχάλη, μία περίοδο που δεν υπήρχαν βρεφικοί – βρεφονηπιακοί σταθμοί ούτε στην Αθήνα, χωρίς παππουδογιαγιάδες. Τους μεγάλωσαν δουλεύοντας βάρδιες πρωί βράδυ. Αυτό βέβαια είχε το ευχάριστο ότι έδωσαν και οι δυο από τα χαρίσματά τους γι’ αυτό έγιναν άξια παιδιά, άνθρωποι και σπουδαίοι επιστήμονες.
Όλοι θυμόμαστε τις επισκέψεις της στο χωριό τις γιορτές, τα καλοκαίρια.
Δεν πρέπει να παραλείψω την έννοια που είχε για όλους ξεκινώντας από τα αδέρφια της. Παρακινεί την Ελένη να ανέβει στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή και νοιάζεται για το Μιχάλη και τις δραστηριότητες που με επιτυχία είχε στο χωριό μας.
Αν θέλαμε επιγραμματικά να τη χαρακτηρίσουμε θα λέγαμε:
«Ανοικτή αγκαλιά – Μεγάλο χαμόγελο – Καλό λόγο και αγάπη για όλους»
Με αυτόν τον τρόπο υπηρέτησε το σύλλογο Αποδουλιανών της Αθήνας και στην Ομοσπονδία Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου για πολλά χρόνια και φρόντισε να έλθουν κοντά περισσότεροι χωριανοί γιατί είχε τον τρόπο, είχε το χάρισμα… είτε σε συναντήσεις στο χωριό είτε … σε υποδέχονταν στο σπίτι της αρχικά στην οδό Ζίνη στο Κουκάκι για δεις με χαρά τα μωρά της, στο Χολαργό αργότερα για να δεις την πρόοδό τους ή στην Ιεράπετρα στη συνταξιοδότησή της.
Πρόσφερε την αγάπη απλόχερα αυτή που θα μας λείψει. Κρίμα τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαμε ούτε να την εισπράξουμε ούτε να τη δώσουμε και ήταν άδικο.
Στο Γιώργο άξιο σύζυγο πρέπει να δώσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φροντίδα, την υπομονή αλλά και τη δυνατότητα που του δόθηκε να δείξει την ποιότητά του. Με τον τρόπο αυτό δικαιώνεται η επιλογή της να τον διαλέξει για σύντροφο και συνοδοιπόρο στη ζωή. Ήταν ακριβώς όπως τον περιέγραφε από την πρώτη φορά στα γράμματά της. «Είχε διαγωγή, ΑΝΘΡΩΠΙΑ».
Συλλυπητήρια στο Γιάννη και το Μιχάλη, στα αδέρφια, τα ανίψια, τους συγγενείς, τους φίλους που ταξίδεψαν πολλοί από μακριά για τον τελευταίο αποχαιρετισμό.
Αποχαιρετούμε σήμερα μια σύγχρονη γυναίκα, μια σπουδαία Μάνα, μια Άξια Αδερφή, μια πολύτιμη χωριανή, μια ξεχωριστή φίλη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει σε λίγο.
Χαιρετισμούς στο μπάρμπα Γιώργο και τη θεία Αργυρώ. Να μου προσέχεις τον Κωστή.
Καλό ταξίδι.
Μα είναι κρίμα!
