Αγαπημένη μας θεία
Σε αποχαιρετούμε σήμερα, και μας αποχαιρετάς για τελευταία φορά.
Αναχωρείς πλήρης ημερών για την άλλη ζωή την οποία καλά είχες μελετήσει και αποδεχτεί.
Συμβαίνει αγαπητή θεία στη ζωή λόγω της βιωτικής μέριμνας και των εγκόσμιων υπολογισμών όλων μας όταν φεύγει από τη ζωή ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπός μας πλήρης ημερών να θεωρείται δεδομένη ή ήσσονος σημασίας, αυτή η αναχώρηση.
Όμως η σε μεγάλη ηλικία αναχώρηση έχει και μακρύ βιογραφικό. Έχει διάρκεια. Έχει διανυθεί μακρύς δρόμος. Συνήθως δύσβατος, δυσανάβατος αν όχι και Γολγοθάς.
Σε αυτή σου τη διαδρομή θα σταθώ για λίγο από όσο μπορώ να γνωρίζω, να θυμάμαι και να είμαι σε θέση να αξιολογήσω. Δεν θα την αντιγράψω αλλά θα πω λίγα από τα μηνύματα που μας αφήνεις, φεύγοντας.
Υπήρξες σύζυγος, μάνα, αδελφή, συγγενής, κάτοικος του χωριού μας.
Ξεκινώντας με τον αγαπημένο σου σύντροφο και σύζυγο αποκτήσατε τρία παιδιά.
Η ανατροφή τους, η αποκατάστασή τους, η μέριμνα να μη λείψει ό,τιδήποτε ήταν μέλημά σας.
Η αναπηρία του θείου καλύφθηκε από τη δική σου εργατικότητα, δραστηριότητα, πρωτοβουλία. Όλα αυτά, ήταν ο επιστηριγμός της οικογένειας χωρίς να λυπάσαι δυνάμεις, με ακαταπόνητη θέληση, διαρκή αγώνα για τις βιωτικές ανάγκες μιας οικογένειας. Συνεργαζόμενη με το σύζυγό σου έχοντας συνεχώς κοινούς σκοπούς και στόχους.
Η ζωή όμως ήθελε να αναδείξεις την δύναμη της ελπίδας, της πίστης στο Θεό, της μακροθυμίας στα απρόβλεπτα, την υπομονή στα μοιραία. Όλα αυτά είναι γνωρίσματα της Μάνας.
Της μάνας που δουλεύει, που φροντίζει αλλά και που καλείται να σηκώσει το σταυρό που λέγεται ανάπηρο εκ γενετής παιδί.
Όμως και αυτό το δέχθηκες διότι θεωρούσες ότι ήταν θέλημα Θεού να σε δοκιμάσει ως άνθρωπο που πιστεύει σ’ Αυτόν, ως άνθρωπο που δε θα γογγύσει, ως άνθρωπο που ελπίζει, ως μάνα που πιστεύει ότι θα το δει να περπατήσει, ως ο γονέας που δοκιμάζεται.
Η ελπίδα αυτή ενίσχυσε την πίστη σου, περισσώς με τα τάματά σου στο Θεό, στους Αγίους.
Ανακαινίσατε την Αγία Παρασκευή με το σύζυγό σου και θείο μας.
Όλα τα παραπάνω τα επιβεβαίωνε και η ανελλειπής παρουσία σου στην εκκλησία και η μυστική σου προσευχή.
Άντεξες το θάνατο του παιδιού σου, του συζύγου σου, των αδελφών σου, των γονέων σου και πολλών στενών σου προσώπων. Και άντεξες γιατί οι δυνάμεις, η ψυχή ενδυναμώνετο με τις δοκιμασίες.
Χάρηκες και με τις χαρές της ζωής.
Καμάρωσες τα υπόλοιπα παιδιά σου, σε επιβράβευσε η πρόοδος των εγγονών σου, εβάστασες στην αγκαλιά σου δισέγγονο.
Κι όλη αυτή η στοργή που έδωσες σ’ αυτά, σε περιέβαλλε ως την τελευταία σου στιγμή, φροντίζοντάς σε με τον πλέον υποδειγματικό τρόπο παιδιών προς γονέα.
Αγάπησες τη ζωή. Φιλοσόφησες το θάνατο ως νομοτέλεια. Τον αντιμετώπισες έως τέλους με λογική, ψυχραιμία, θάρρος και συμβιβασμό ως θέλημα Θεού προνοώντας και προετοιμαζόμενη και γι’ αυτό.
Μακροθυμία και συγχώρεση όλα όσα σε στεναχώρησαν με τη μόνιμη ευχή σου « ο Θεός να φωτίζει το καθένα για το καλύτερο».
Πολλά θα μπορούσα να απαριθμήσω ακόμα.
Αυτά τα λίγα μπορούν να αποτελέσουν δίδαγμα και παράδειγμα σε σένα που ήσουν κοντά μας, συγγενής, γείτονας αλλά και ο διπλανός φίλος.
Άλλωστε ο χρόνος ως σοφός διδάσκαλος μπορεί να δείξει κι άλλα, από όσα θετικά ήσουν οπλισμένη ως άνθρωπος.
Έτσι λοιπόν Αγαπητή θεία πέρασαν 90 χρόνια ζωής, με εργατικότητα, με εντιμότητα, με θέληση, με πίστη, με θάρρος, με στοργή, με υπομονή ως κυρίαρχο των άλλων και ως χάρισμα και αρετή.
Κάποτε ρώτησαν ένα άνθρωπο:
Ποιος είναι ο ωραιότερος ήχος στη ζωή.
Και απάντησε: Το τρίξιμο της καγκελόπορτας όταν μπαίνει αυτός που αγαπάς.
Η καγκελόπορτά σου θεία, δεν θα ξανατρίξει ως προμήνυμα της επίσκεψής σου στο σπίτι μας.
Όμως θα ηχεί για πάντα η αγάπη σου.
Θα είναι ζωντανή η συμπαράστασή σου στη μητέρα μου στο θάνατο του πατέρα μου.
Θα είναι καθημερινή σκέψη και προσευχή το κουράγιο σου προς όλους στην οικογένεια.
Και άξια θαυμασμού η οξυδέρκεια της σκέψης σου μέχρι και την ημέρα του θανάτου σου.
Αυτά θα θυμόμαστε, με αυτά θα σε φέρνομε στις συζητήσεις και με την ίδια αγάπη σε αποχαιρετούμε σήμερα.
Καλό ταξίδι.
Σαββάκης Ν Κωνσταντίνος
