« Χάροντα, κάνεις αδικιές πολλές, στον Άη Γιάννη,
ύπουλα παίζεις μαχαιργιές, σταμάτα ’δά και φτάνει.»
Κάθε φορά που τελειώνω ένα παρόμοιο γραφτό, παρακαλώ το Θεό να είναι το τελευταίο και του λέω πως, δεν θέλω να ξαναμπώ σε τέθοια θλιβερή διαδικασία. Δεν υπάρχει πιο άσκημη στιγμή από τούτη στη ζωή μας και είναι, πολύ άχαρο και δύσκολο, να τηνε περιγράψεις. Είναι πράγματι, θλιβερό και άχαρο, να αποχαιρετάς για πάντα, με δυο κουβέντες, ένα χωργιανό, συγγενή, φίλο, ένα νέο δικό σου άθρωπο.
Λίγες λέξεις, για το σημερινό αναχωρητή σ’ άλλους τόπους, το Γιώργη Καπαρό, τον Αστυνόμο, όπως συνήθιζα να τον αποκαλώ, από τον Άη Γιάννη Αμαρίου. Το Γιώργη, του Μανώλη και της Αλεξάντρας, ένα διαλεχτό Αηγιαννιώτη, που αποχαιρετούμε σήμερο, πρόωρα και ξαφνικά, σε ηλικία μόλις πενηντατριώ(ν) χρονώ(ν). Δυστυχώς, ο Χάροντας κάνει κουμάντο και διαλέγει, όποιο θέλει και όποτε θέλει. Έτσι, πριν δυο μέρες, το βράδυ της πρώτης του Απρίλη-μαγάρι να ήτανε πρωταπριλιάτικο ψέμα-κυκλοφόρησε το θλιβερό μαντάτο.
Παιδί πενταμελούς οικογένειας, γεννήθηκε κι ο Γιώργης σε δύσκολες εποχές, μα οι γονέοι του, τίμιοι κι εργατικοί, εκάμανε ό,τι μπορούσανε, για να τονε αναθρέψουνε και να τονε πέψουνε στο Σκολειό να μάθει γράμματα. Τέλειωσε τη Μέση Εκπαίδευση στο Ρέθεμνος, δούλεψε σε εργατικές δουλειές και μεροκάματα, μα η ζωή ήτανε δύσκολη, γι αυτό αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα.
Κατατάχτηκε στο Σώμα της τέως Αστυνομίας Πόλεων, το έτος 1983, στο οποίο υπηρετούσα κι εγώ και πάντα ένοιωθα τη χαρά της επαγγελματικής αποκατάστασής του. Υπήρξε υποδειγματικός στη σταδιοδρομία του, μέχρι που αποστρατεύτηκε, πριν λίγα χρόνια, για να βρίσκεται περισσότερο χρόνο κοντά στη γυναίκα του Δέσποινα και στα δυο παιδιά του, Αλεξάντρα και Νίκο. Σεμνός, ήπιος, ειλικρινής, μερακλής, συμμετείχε πάντα στα κοινά των αποδήμων και του χωριού.
Δυστυχώς, η μοίρα του έπαιξε άσκημο παιχνίδι και τονε στέρησε πρόωρα και αναπάντεχα, από τους γονέους του, τ’ αδέρφια του Τασούλα, Ελένη και Αντώνη, την οικογένειά του και όλους εμάς, που σήμερα με πολλή θλίψη του λέμε καλοστραθιά. Πολλή σκληρή δοκιμασία για τους γονέους του, που χάσανε μετά τον πρωτογιό τους, Νίκο το Γεωπόνο, άδικα και πρόωρα κι αυτόν και το δεύτερο γιό τους.
Μανώλη και Αλεξάντρα, Τασούλα, Ελένη και Αντώνη, κουράγιο και σ’ αυτή τη πίκρα.
Δέσποινα, Αλεξάντρα και Νίκο, να είστε υπερήφανοι για το σύζυγο και πατέρα.
Γιώργη, άμε στο καλό.
Απρίλης 2014 Σταύρος Φωτάκης