Γράφει ο Στέφανος Αντωνακάκης
Ο Φουρφουράς Αμαρίου στερήθηκε αδόκητα στις 21-12-2011 ένα ακόμα τέκνο του, τον αείμνηστο Μιχάλη Ιερωνυμάκη που προδομένος από την καρδιά του ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων σε ηλικία 57 χρόνων.
Ο συμμαθητής , γείτονας και παιδικός φίλος Μιχάλης σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ΑΣΟΕ και ήταν ανώτερος υπάλληλος στα ΕΛΤΑ και Πρόεδρος της Ένωσης Ταχυδρομικών Υπαλλήλων Ελλάδος με πλούσια δράση και προσφορά. Υπήρξε ακόμα Πρόεδρος στο Σύλλογο των Φουρφουριανών Αθήνας και μέλος σε πολλά Διοικητικά Συμβούλια και με τις ιδέες του βοήθησε στο πολιτιστικό έργο.
Έφυγε στα πιο δημιουργικά χρόνια, νεότατος και δεν πρόλαβε να πάρει τη σύνταξή του , να χαρεί τα παιδιά του , τα εγγόνια και γενικά την οικογένειά του.
Όπως έγραψε στο ιντερνέτ για το Μιχάλη ένας ανώνυμος:
«Μια σταγόνα σιωπής αντηχεί
Μετά παύει και σιγεί
Και ύστερα η ηχώ ξανασιωπά
εξασθενεί και φεύγει….»
Κανένας πόνος της ζωής δεν είναι τόσο βαθύς, που να μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της.
Ένας συνάδελφος του έγραψε:
«Καλό ταξίδι ευσυνείδητε συνάδελφε Μιχάλη»
Ένας άλλος συνάδελφος του στον επικήδειο λόγο ξεκίνησε με τους στίχους:
Η ανθρωπιά είναι ένα δεντρί που όλο αίμα τρέχει,
Θεέ μου και πως την νταγιαντά εκείνος που την έχει.
Αυτοί οι στίχοι χαρακτηρίζουν όλη την πορεία του αγαπημένου φίλου , που τον Αύγουστο του 1972 βρεθήκαμε για δύο μήνες περίπου στο μετόχι Ρίζικα να μένουμε στο δικό μας σπίτι, να μαγειρεύουμε και να κοιμόμαστε στα άχυρα . Κάθε πρωί ο ένας έβγαζε τα άχυρα από την πλάτη του άλλου για να μαζέψουμε λίγα χρήματα για τις σπουδές μας ,ανοίγοντας λάκκους για δενδρύλλια ελιάς στα παιδιά του Λαδομηνά από τις Κουρούτες . Εγώ μαγείρευα και ο Μιχάλης έπλενε τα πιάτα και τα καθάριζε με αγκαραθές, αντί για απορρυπαντικό και του έκανε εντύπωση πως καθάριζαν .Φανταστείτε τι τρώγαμε και πως περνούσαμε, περιμένοντας να βγουν τα αποτελέσματα για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις που είχαμε δώσει . Η δύσκολη στιγμή
ήρθε στις αρχές του Οκτώβρη που έφτασε με το γάιδαρο στο Ρίζικα ο μακαρίτης ο πατέρας μου και μας είπε πως πέρασα εγώ στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου και ο Μιχάλης δεν είχε περάσει αυτή τη χρονιά . Εγώ δεν μπορούσα να χαρώ για την επιτυχία, γιατί στεναχωριόμουν για το φίλο μου. Έτσι τελείωσε με ανάμεικτα συναισθήματα αυτή η εμπειρία μιας δύσκολης αλλά αγνής εποχής.
Αγαπητέ φίλε Μιχάλη καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα και ο Θεός ας δώσει παρηγοριά στους γονείς σου, στον αδελφό σου, στη σύζυγό σου, στα παιδιά σου, στα εγγόνια και σε όλους τους συγγενείς και φίλους.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ
