Με λίγη καθυστέρηση, αλλά με πολλή θλίψη γράφω τούτα τα λίγα λόγια, για το φευγιό ενός ακόμη εκλεχτού μέλους από τον Άϊ Γιάννη Αμαρίου, του Ζαχαρία, της μεγάλης, παλιάς και ιστορικής οικογένειας των Μαυρογιάννηδων,. Και τούτος ο αναχωρητής άφησε έντονη τη σφραγίδα του στο χωριό μας, από τη πάνω μπάντα ίσαμε την κάτω μπάντα. Ο Ζαχάρης, όπως συνήθως τον ξέραμε, γόνος πολυμελούς, φτωχής, εργατικής και έντιμης οικογένειας, του Μυράκη και της Ελπινίκης. Συνανατραφήκαμε με τη μπότα της Γερμανικής κατοχής, απολαύσαμε τα δεινά του πολέμου, με μια χούφτα ελιές κι ένα ντάκο στη χέρα, μα επιζήσαμε και δημιουργήσαμε. Ο Ζαχάρης μπήκε από μικρός στη δουλειά, πήγε σε Σχολή κι έμαθε τέχνη και την έμαθε καλά και έγινε πολυτεχνίτης (μπετά, χτίρια, υδραυλικά, ηλεχτρικά). Ό,τι του ζητούσες δεν το έβαζε κάτω και ποτέ δεν έλεγε όχι, δεν μπορώ ή δεν το κάνω. Πρόθυμος να εξυπηρετήσει όλους, γι αυτό και πρόκοψε με την εργατικότητα και την εντιμότητά του. Χουβαρντάς, της παρέας, πρόσχαρος και ανοιχτόκαρδος με το βρισκούμενο στο σπιτικό του. Ξενιτεύτηκε για καλύτερη τύχη και γύρισε πίσω στηλοβάτης στην οικογένειά του. Βρήκε νωρίς σχετικά το ταίρι του, την συντρόφισσα της ζωής του, τη Βαγγελιώ, άξια και εργατική, με την οποία δημιουργήσανε μια θαυμάσια και αξιοζήλευτη οικογένεια, το Μύρο, το Νίκο και την Ελπίδα. Με το μεροκάματό του τα σπούδαξε και γίνανε άριστοι επιστήμονες και συγχρόνως τους δίδαξε την αγάπη μεταξύ τους και σ’ όλο τον κόσμο, την οποία βλέπομε στα πρόσωπά τους. Δυστυχώς όμως κάποια προβλήματα υγείας τον ταλαιπωρούσανε τα τελευταία χρόνια, ώσπου ξαφνικά και πρόωρα αρχές του Μάρτη του στερήσανε το δικαίωμα, να αποθαυμάζει και τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Όσα και να γράψω για το Ζαχάρη θα είναι λίγα, γι αυτό θα σταματήσω και θα του πω. Ζαχάρη, Καλή Ανάπαψη.
Σταύρος Φωτάκης
