Γράφει η : Αλεξάνδρα Χαροκόπου – Καρατζά
Πάντα έλεγε: «Η πατρίδα μας χρειάζεται» και ήταν έτοιμος να προσφέρει. Ακόμη και το 1974 κατά την εισβολή στην Κύπρο,
στεναχωριόταν γιατί δεν είχε την σωματική δύναμη να πολεμήσει. Γιατί την ψυχική την είχε και με το παραπάνω, μέχρι που μας
έφυγε για πάντα την 16/6/1985. Δεν ίσχυε πια αυτό που έλεγε, ετοιμοθάνατος λόγω του τραυματισμού του, μεταφερμένος από την
Μ.Ασία στο λιμάνι του Πειραιά, προσβεβλημένος από τέτανο: «ότι διάολο κι αν λέτε, εγώ δεν ποθαίνω».
Γεννήθηκε το 1896 από τον Γεώργιο και την Αμαλία Χαροκόπου στην Παντάνασσα, της αγωνιστομάνας επαρχίας Αμαρίου.
Κατατάχθηκε την 24/10/1916 στο 1ο Κρητών, για διετή θητεία. Το 1917 προήχθη σε Δεκανέα.
Συμμετείχε στην εκστρατεία των συμμάχων στην Ουκρανία το 1919 και προήχθη σε Λοχία.
Πολέμησε στην Μ. Ασία (Εσκί Σεχίρ, Αλμυρά Έρημο, Σαγγάριο) και τραυματίστηκε τρείς φορές, με σοβαρότερο τον τραυματισμό του
στις επιχειρήσεις της 13/8/1921, με βλήμα στους πνεύμονες, όπου και έμεινε σε όλη την διάρκεια της ζωής του, προκαλώντας του
συχνές αιμοπτύσεις.
Του απονεμήθηκε Πολεμικός Σταυρός Γ΄ τάξεως.
Προβιβάσθηκε στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού το 1922.
Παρά τη βαρύτατη αναπηρία του έλαβε μέρος στη Μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο (Κόρακα Καμάρα, Περιβόλια ) αγωνιστής μέλος
της Ε.Ο.Ε Ρεθύμνης και ύστερα από την πτώση του νησιού, ως ομαδάρχης στην Εθνική Ανταρτική Οργάνωση Χρ. Τζιφάκη.
Φυλακίστηκε από τους γερμανούς, καταδικάστηκε δις σε θάνατο και δραπέτευσε βοηθούμενος από την οργάνωση.
Το 1944 είχε τοποθετηθεί ως αξιωματικός του Φρουραρχείου Ρεθύμνης και απολύθηκε την 31/5/1945.
Του απονεμήθηκε μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης το 1957, για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του.
Στις εκθέσεις τους ο Διοικητής ενόπλων τμημάτων Ρεθύμνης Γ. Βάμβουκας και ο Στρατιωτικός Διοικητής Ρεθύμνης και αρχηγός της
κατά των γερμανών αντιστάσεως στο Ν.Ρεθύμνης Χρ. Τζιφάκης έγραφαν: «Γεννημένος διά να αγαπά την ελευθερία.
Παρά το επικίνδυνο τραύμα του αεικίνητος, παρηκολούθη κατά πόδας τούς γερμανούς, παρά τους προφανείς κινδύνους ούς διέτρεχε,
ώστε ήτο εις θέσιν ανά πάσαν στιγμήν να παρέχει πληροφορίας εις την Διοίκησην υψίστης σημασίας. Χαρακτήρ σπάνιος
με Διοικητική και πολεμική ικανότητα αρίστη, επιβλητικός και σοβαρός, ανιδιοτελής και τίμιος, με αίσθημα φιλοπατρίας
ανεπτυγμένο και ερριζωμένο πολύ βαθιά στην καρδιά του.»
Ο στρατάρχης Alexander ανώτατος Διοικητής των συμμάχων στο μέτωπο της Μεσογείου του απένειμε πιστοποιητικό, σε ένδειξη
ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για τη βοήθεια που έδωσε στους ναύτες, στρατιώτες και αεροπόρους της Βρεττανικής κοινοπολιτείας για
να δραπετεύσουν ή να αποφύγουν τη σύλληψη από τον εχθρό.
Παντρεύτηκε με την Ελένη Αλεξ. Προκοπάκη το 1934, που ανέπτυξε αξιόλογη κοινωνική δράση την περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Μας έφυγε την 15/5/1999.
Εζησαν στην Πατσό Αμαρίου και στο Ρέθυμνο.
Απέκτησαν πέντε παιδιά τα Αμαλία, Γεώργιο, Χρυσή, Σοφία και Αλεξάνδρα.
Σημειώνω ότι συγκέντρωσα πληροφορίες – θύμισες από τα αδέλφια μου, ακουμπώντας και στα έγγραφα της εποχής.
Ο θησαυρός της προσωπικότητάς του είναι κρυμμένος στην καρδιά μου κι όλο κακίζω τον εαυτό μου που δεν τρύγισα περισσότερα
από τον πλούτο του.
Πειραιάς 10/7/2013
Αλεξάνδρα Χαροκόπου – Καρατζά
Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά τον Στρατηγό Αντώνιο Μυτιληνάκη για την πολύτιμη βοήθεια και τις υποδείξεις του.
