Μίσεψες κάστρο τσ’ ανθρωπιά, παρηγοριά στον πόνο
μας άφησες ανάμνηση την καλοσύνη μόνο.
Αυτόν τον στίχο διάλεξα να σ’ αποχαιρετήσω
σαν φίλος και συγχωριανός Γιώργο να σε τιμήσω.
Το πέρασμά σου στη ζωή έντιμο και ωραίο
δούλεψες, δημιούργησες μα ήρθε το μοιραίο.
Ο Χάρος ο αδέκαστος δεν κάνει διακρίσεις
τα όσα δημιούργησες δεν σ’ άφησε να ζήσεις.
Τα αγαθά του κόπου σου απλόχερα σκορπούσες
τον ξένο πόνο έκανες δικό σου και πονούσες.
Στις εκδηλώσεις του χωριού έτρεχες πρώτα πάντα
ποτέ δεν πήρες τίποτα και πρόσφερες τα πάντα.
Έκανες τόσα στο χωριό που δεν απαριθμούσες
ευγνώμονες οι χωριανοί πάντα θα σε θυμούνται.
Εκεί που αναπαύεσαι έχεις καιρό να ψάξεις
την ιστορία του χωριού που ήθελες να γράψεις.
Ο σεβασμός στην μνήμη σου μπορεί να βοηθήσει
την πεθυμιά σου κάποιος μας να πραγματοποιήσει.
Παρηγοριά στ’ αδέλφια σου γυναίκα και παιδιά σου
εγγόνια και στους χωριανούς μένει η αρχοντιά σου.
Το χώμα που σε σκέπασε ναν’ ελαφρύ κι αφράτο
απ’ τη ζωή στον θάνατο σαν όνειρο φευγάτο.
Την κουρασμένη σου καρδιά σταμάτησε στο χρόνο
γιατί ‘τανε ευαίσθητη στων αλλονών τον πόνο.
Έφυγες που δεν θα ‘πρεπε ποτέ σου να πεθάνεις
γιατί ‘χες μάθει στη ζωή μόνο καλά να κάνεις.
Με την ευχή της Παναγιάς που τόσο αγαπούσες
στην υστεροφημία σου που πάντα πεθυμούσες.
Τώρα σαν υστερόγραφο μια προσευχή ας γίνει
να ‘χεις καλό παράδεισο και αιώνια μνήμη.
Τρεις Ιερονυμάκηδες Γιώργηδες μες τον χρόνο
και χωριανοί και συγγενείς κάνουν βαρύ τον πόνο.
Καλή ανάπαυση Άρχοντα
Γιάννης Χατζηδάκης \lsdsemihi
