Φθινόπωρο 1960-Καρίνες
Πρωί-πρωϊ ο Παπαδοβασίλης με τα γαϊδούρια του άρχισε να φωνάζει έξω από το σπίτι του Χαράλαμπου Σχοινάκη στην μεσοχωριά , που τότε έσφυζε από ζωή.
Ενα πολύ όμορφο σπίτι με ιδιαίτερο ρυθμό στο οποίο τότε διέμενε ολη η οικογένεια του Σχοινάκη με την σύντροφο και συζυγο Πολυξένη και τα τρία παιδιά τους.
“Πάμε γιατί αργήσαμε και θα μας πάρει η μέρα” είπε ο Παπαδοβασίλης που ήταν καθισμένος στο σαμάρι του υποζηγίου
ανάμεσα με πριόνια και σφήνες.
ξεκίνησαν κάπως αργοπορημένα για την θέση “Κολέ” όπου είχαν ως αποστολή να Ξυλεύσουν (κόψουν) μία μεγάλη βελανιδιά.
Το εργαλείο κοπής ήταν ένα διπλό πριόνι και ο Λάμπης ως νεότερος διάλεξε την δύσκολη πλευρά.
Η κακιά η ώρα όμως παραμόνευε και η τεράστια βελανιδιά έπεσε λίγο πριν την ώρα της εγκλωβίζοντας κάτω από τον κορμό τον ατυχο νέο.
Αλόφρωνας ο Παπαδοβασίλης με όλη του την δύναμη προσπαθούσε μάταια να μετακινήσει το δέντρο , και όταν αυτό με την βοήθεια άλλων χωριανών έγινε εφικτό, διαπιστώθηκε ότι ο εγκλωβισμένος δεν μπορούσε να κινηθεί.Κινητοποιήθηκε όλο το χωριό αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα μέσα , να βοηθήσουν τον τραυματία και έτσι έμεινε ανάπηρος και στα δύο πόδια , καθηλωμένος στο αναπηρικό καρότσι…
Ο Χαράλαμπος Σχοινάκης γεννήθηκε στις Καρίνες το 1925 και σε ηλικία 17 ετών εντάχθηκε στο 44ο σύνταγμα του ΕΛ.ΑΣ με στρατιωτικό διοικητή τον συγχωριανό του καπ.Λεμονιά.
Ταχύς και σβέλτος ως άνεμος , λεβέντης και όμορφος αλλά και γενναίος , αναλάμβανε την πιό έμπιστη δουλειά.να μεταφέρει τα εμπιστευτικά μηνύματα του Καπ.Λεμονιά.
Ηταν αυτός που περνούσε με ταχύτητα του τηλέγραφου , τα μηνύματα μεταξύ των ομάδων των ανταρτών , στην μεγάλη νίκη των ανταρτών κατά των Ναζί , στους Ποταμούς το 1944 , όπου έλαμψε η μεγαλοφυία και αρετή του Καπ.Λεμονιά.
Μετά την απελευθέρωση παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια.
Η αναπηρία του δεν το εμπόδισε να είναι δραστήριος και αισιόδοξος , πάντα με το χωρατό και το χαμόγελο.
Στο καφεπαντοπωλείο του έξω από τον Τίμιο Σταυρό έγινε το γλέντι για τα εγκαίνια του ηλεκτρικού ρεύματος το 1972 , γλέντι στο οποίο έκανε τα πρωτα του καλλιτεχνικά βήματα ο Μανώλής Κακλής.
Αυτό όμως που τον χαραχτήριζε ήταν το μεράκι του για το κυνήγι.Η αναπηρία του δεν τον απογοήτευσε.
Εκπαίδευσε τον γαϊδαρο του να μην αντιδρά στους πυροβολισμούς και τα υπόλοιπα αναλάμβαναν τα σκυλιά του, αλλά και το Γιαννιό του που εκτελούσε χρέη “ανιχνευτή”
Ο Λάμπης ήταν άνθρωπος ριζοσπαστικός και προοδευτικός με ιδέ
ες , αντιλήψεις και απόψεις πολύ μπροστά από την εποχή του.
Αυτά του τα χαρακτηριστικά , οδήγησαν τον γνωστό Ενωματάρχη Σπηλίου , να προσπαθεί πολλές φορές μάταια να τον συνετίσει(Κατά την Χούντα)
Φυσικά κοντά του ήταν οι νέοι της εποχής γιατί πέραν των άλλων ήταν εχέμυθος με την κατάλληλη πάντα συμβουλή.
Αγαπούσε τα παιδιά του και τα γέμιζε δώρα αν και δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιος.
Δερμάτινη μπάλλα; Ναι , δώρο στον Γιάννη του, Ποδήλατο; Ναι…χαχαχα..Ο Γιάννης κοιμόταν… με αυτό και μάλλον τα παπούτσια που κατέστρεψε πατωντας κόντρα φρένο , κόστισαν παραπάνω από το ποδήλατο.
Είχε χιούμορ και ανεχόταν και έκανε “πλάκες”.
Ο Πατεροσπυρίδος , ο Πατεροκωνσταντής , ο Μπελιβανοκωστής , ο Καλόγερος και αργότερα ο Παρασκευάς , πήγαιναν στο καφενείο “γυρεύοντας” , αλλά για όλους είχε χαμόγελο και πλάκα ο Λάμπης…
Εφυγε νέος , μόλις 54 ετών το 1979 , όμως οι νέοι εκείνοι της εποχής , δεν τον ξέχασαν ποτέ…
Βασίλης Κοκοτσάκης
Αριθμός Προβολών: 10
