Το στερνό μου αντίο και στο σημερινό αναχωρητή του Άϊ Γιάννη Αμαρίου, σ’ άλλη γη και σ’ άλλα μέρη. Μακάρι να ήτανε το τελευταίο αντίο. Κάθε φορά που φεύγει από τούτη τη ζωή ένας εδικός μου άθρωπος, συγχωριανός, γη φίλος, προβληματίζομαι πως πρέπει να γράψω. Πιστεύω πως, για ούλους αξίζει να γράφεται ένας καλός λόγος. Αυτό με κεντρίζει και γράφω, μα τα λόγια κάποτε στερεύγουνε, γι αυτό λέω ας αναλάβουνε και άλλοι τούτο τον άχαρι ρόλο. Δυο λόγια λοιπόν, για το Στέφανο Ζαχαριουδάκη, το Στεφανή του Σπυρδογιάννη. Τον αγαπητό σε όλους μας Στεφανή, τον χαμογελαστό και καλοσυνάτο, που η μοίρα της ζωής τον χτύπησε βαριά από τα παιδικά του χρόνια. Τότε που, αφού γεύτηκε τη Γερμανική μπότα και τον μετακατοχικό εμφύλιο, στον οποίο έχασε τον αδερφό του Αριστείδη, η νεανική του ζωντάνια σημαδεύτηκε από μια ατυχία και τον έστειλε στο Νοσοκομείο. Δυστυχώς, η απροσεξία των γιατρών τον καθήλωσε με κινητικά προβλήματα και του στέρησε για πάντα το δικαίωμα για ίση ζωή. Μα δεν το έβαλε κάτω, δεν έχασε ποτέ το θάρρος του και την ελπίδα να προχωρήσει και πάλεψε σκληρά για να επιζήσει. Δεν έχασε ποτέ την καλοσύνη του και την αγάπη του για όλους. Δεν έχασε ποτέ την επιθυμία του να μάθει γράμματα. Γι αυτό, παρά το γεγονός ότι έχασε πάνω από δέκα χρόνια ταλαιπωρίες σε γιατρούς και Νοσοκομεία, τέλειωσε το Δημοτικό σκολειό του χωριού με την παρακίνηση και την βοήθεια των δασκάλων. Στη συνέχεια προχώρησε στο Γυμνάσιο, το οποίο τελειώσαμε μαζί το έτος 1959, παρά το ότι είχαμε 13 χρόνια ηλικιακή διαφορά. Τέλειωσε το Γυμνάσιο με χίλιες δυο στερήσεις και ταλαιπωρίες, οι οποίες όμως δεν τον εμποδίσανε, να βοηθήσει και να προστατεύσει και άλλα μαθητούδια του χωριού να μάθουνε γράμματα και να προκόψουνε. Και κατάφερε πολλά με τη θέληση και τη δύναμη της ψυχής του. Παρά το σκληρά χτυπήματα της μοίρας του, ανταμείφθηκε και πρόκοψε. Διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα σε εμπιστευτική κρατική υπηρεσία, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε. Παντρεύτηκε την πρωτοξαδέρφη μου Ερωφίλη και δημιουργήσανε μια θαυμαστή οικογένεια, με δυο κορίτσια τη Ρένα και τη Ρούλα. Και αξιώθηκε να χαρεί και εγγόνια, αλλά και σ’ αυτά δυστυχώς ο Θεός έβαλε σημάδι. Αγαπημένος του προορισμός κάθε Αύγουστο ο Άϊ Γιάννης, να αγναντεύει τον Ψηλορείτη, να κονταροχτυπηθεί με τσι πρεφαδόρους και ταβλαδόρους και να επιστρέψει χορτάτος. Μα οφέτος δεν προγραμμάτισε, γιατί τα προβλήματα υγείας τον ακολουθούσανε συνέχεια και μεγαλώνανε, ώσπου τον καθηλώσανε στο κρεβάτι. Σήμερο τον αποχαιρετούμενε με θλίψη, γιατί ήτανε ένας γνήσιος και καλός Αϊγιαννιώτης, ένας σωστός οικογενειάρχης, ένας αγαπητός και χρήσιμος άνθρωπος για όλους. Ήτανε μια αστείρευτη πηγή γνώσης προσώπων και καταστάσεων, τις οποίες συζητούσαμε συχνά και μου είχε εμπιστευτεί να καταγράψω.
«Όποιος βαστά την αθρωπιά, σαφί μοσκομυρίζει,
στη ζήση και στο φεύγα του και τη γενιά πρεπίζει»
Στεφανή, καλό σου ταξίδι, καλή ανάπαψη.
Αύγουστος 2017 Σταύρος Φωτάκης
