Γράφει ο :Μαρίνος Σπυρ. Γαλανάκης
Βδομάδα των Παθών. Ο Χριστιανικός Κόσμος σε συναγερμό. Πέραν από τα δικά του πάθη συλλογίζεται τα πάθη, που για χάρη του αχάριστου ανθρώπου υπέμεινε σαν τέτοιες μέρες ο Υιός του Ανθρώπου. Ετοιμάζεται «κεκαθαρμέναις διανοίαις» να δείξει όλο τον καλό του εαυτό μπροστά στο Σταυρό του Μαρτυρίου Εκείνου, που «έδωσε την ψυχήν Αυτού λύτρον αντί πολλών». Ετοιμάζεται ο άνθρωπος να ξαναγίνει και να φανεί Άνθρωπος. Ν’ αποκτήσει το κατάλληλο ψυχικό ένδυμα, γιατί έχει συνείδηση πως «ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ» (τω Γάμω). Ώστε να έχει ελπίδα πως θα παραστεί ευπρόσωπος, ψυχικά καθαρός, και θα μπορέσει να συμμετάσχει στους Γάμους. Και παρακαλεί: «Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής»…
Μεγάλη Τρίτη, που η Εκκλησία επισημαίνει την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Το ημερολόγιο γράφει 30.4.2013. Απρίλης μήνας. Κ η Γη λαμπρύνει τη στολή της, για να υποδεχτεί το «Νυμφίο της Εκκλησίας». Με χρώματα λαμπρά. Με αρώματα μεθυστικά. Με ύμνους δοξαστικούς, που ανθρώπινο λαρύγγι και τεχνητό μουσικό όργανο δεν είναι σε θέση ν’ αποδώσει…
Ένας δικός μας Άνθρωπος όμως είναι ήδη έτοιμος, όπως οι πέντε φρόνιμες Παρθένες, και μας αποχαιρετά. Τυχαίο; Δε νομίζω. Και φεύγει. Φεύγει για να συμμετάσχει στη Χορεία των Ασωμάτων! Στην επουράνια Χορεία των «δικαίων τετελειωμένων». Σπεύδει να προϋπαντήσει και να προσκυνήσει το «Νυμφίο της Εκκλησίας». Φεύγει και πάει να συμμετάσχει στην υποδοχή, στη χαρά, του Κυρίου και να εισέλθει στους Γάμους Του.
«Ήσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου», Ειρηναίε!! Στάθηκες Τύπος της Παραβολής των πέντε φρόνιμων Παρθένων. Ήσουν και βρέθηκες Έτοιμος! Πόσοι και ποιοί άλλοι έχουν ένδυμα καθαρό, που να τους επιτρέπει να μπουν σ’ αυτή τη μεγάλη χαρά! Σ’ αυτό το ξεφάντωμα των επουρανίων! Ποιός Άξιος;
«Άξιος! Άξιος! Άξιος!», αναφωνούσε το πλήθος μέσα κι απέξω από τον Άγιο Μηνά στις 22.12.1957.
«Άξιος! Άξιος! Άξιος!», αναφωνούσα κ εγώ μέσα στο πλήθος κατά την χειροτονία Σου, Ειρηναίε, σπουδαστής τότε της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου.
«Άξιος! Άξιος! Άξιος!», επανέλαβε το πλήθος και κατά την ενθρόνισή Σου. Και δε διαψεύστηκε. Το λαμπρό και μεγάλο πνευματικό και κοινωνικό έργο Σου είναι τόσο, που από μόνο του μαρτυρά το πόσο Υπεράξιος και πάνω από τις προσδοκίες του Ποιμνίου Σου αναδείχτηκες!
Δε διέψευσες τις προσδοκίες ούδ’ ενός σ’ όλη τη μακρόχρονη ποιμαντορία Σου, Ειρηναίε! Ο Λαός της Κρήτης ολόκληρης. Ο Λαός της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Γερμανίας, που ανέστησες, καθιέρωσες, επέβαλες. Οι Αρχιερείς κ ο Λαός της Μητέρας Εκκλησίας στο σύνολό Της. Όλος αυτός ο Κόσμος θαύμασε κ εξακολουθεί να θαυμάζει τη μεγάλη Σου προσφορά, που πέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες όλων μας!
Είπαν και γράφουν για Σένα:
«Ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Κισσάμου κατά την έκτακτη συνεδρίασή του στις 30-04-2013 ομόφωνα εξέδωσαν ψήφισμα για την κοίμηση και την αποδημία εις Κύριον του Μακαριστού Μητροπολίτη και Αναμορφωτή της Κισσάμου Ειρηναίου. Ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο Κισσάμου εκφράζουν την βαθιά τους οδύνη για την κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτη μας Ειρηναίου. Ο Ποιμενάρχης μας άφησε την ανεξίτηλη σφραγίδα του στην Κίσσαμο όχι μόνο σε επίπεδο θεολογικό και θρησκευτικό, αλλά και στο πεδίο της κοινωνικής προσφοράς και της μακρόπνοης προοπτικής. Η σημερινή Κίσσαμος οφείλει την εικόνα και την πρόοδο της στον Ειρηναίο, ενώ πολλοί συμπολίτες μας μεγάλωσαν, σπούδασαν και παντρεύτηκαν χάρη στον Δεσπότη μας. Μετά το άγγελμα της κοίμησης, η Κίσσαμος κηρύσσεται σε επταήμερο πένθος, οι σημαίες θα κυματίζουν μεσίστιες και όλες οι εκδηλώσεις τόσο του Δήμου όσο και των λοιπών φορέων σε αυτό το διάστημα ματαιώνονται.
Ο Ειρηναίος υπήρξε μία προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, με τεράστια προσφορά και παρακαταθήκη για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Φάρος άσβηστος η ταπεινοφροσύνη και ο ουμανισμός του. Η Κίσσαμος σήμερα πενθεί τον Ιεράρχη της και ομόθυμα δηλώνει ότι θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια ώστε το όραμα του για τον τόπο μας να παραμείνει σε τροχιά υλοποίησης. Είμαστε σίγουροι ότι δίπλα στον Κύριο μας, ο Ειρηναίος θα συνεχίσει να απλώνει την μεγάλη του αγκαλιά πάνω από την Κίσσαμο και να προστατεύει τον τόπο μας με την Ευλογία και την Αγάπη του».
«Δάσκαλο, πατέρα και καθοδηγητή όλων, άνθρωπο του Θεού της Εκκλησίας και της Κρήτης». Σ’ αποκάλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης και Πρόεδρος της Ι.Ε.Σ. της Εκκλησίας αυτής.
«Πρύτανη των εν Κρήτη ιεραρχών, μεγάλο παππού της Κρήτης». Σε χαραχτήρισε ο Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος, που Σε διαδέχτηκε στην «πεφιλημένη» Μητρόπολη, που ανάλωσες τον περισσότερο χρόνο του διακονήματός Σου στην Εκκλησία.
«Ένα ανεξίτηλο παράδειγμα, αποτέλεσε ο βίος και η πολιτεία ενός ανθρώπου, που έγινε ένα από τα διαχρονικά υποδείγματα και φώτα της κρητικής και όχι μόνο, ανθρώπινης κοινωνίας. Ο Ειρηναίος Γαλανάκης. Ο άνθρωπος που όσοι τον γνώρισαν και είναι σε θέση να προσφέρουν μια αξιόπιστη και αντικειμενική μαρτυρία, τον αποκαλούσαν χωρίς επιφύλαξη: Γίγαντα της αγάπης και της προσφοράς»! Γράφει στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Κυδωνίας – Αποκορώνου ο Σεπτός Ιεράρχης της Δαμασκηνός.
Και δεν είναι μόνον Αυτοί, που εξέφρασαν το θαυμασμό Τους για Σένα και το έργο Σου. Τα βουβά δάκρυα του πλήθους του μεγάλου, αποτελούν τους πιο εύγλωττους υμνητές του ψυχικού μεγαλείου, της καθόλου προσωπικότητας και του ανυπολόγιστου έργου που κατέλειπες.
Ακόμα και το Γερμανικό Κράτος, που εξακολουθεί να φτύνει τον Ελληνισμό από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, γονάτισε μπροστά σ’ ό,τι δημιούργησες κατά τα εννιά χρόνια (1971-1980) της εκεί εξορίας Σου. Επί Αρχιερατείας Σου αναγνωρίστηκε η Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας τρίτη επίσημη εκκλησία σ’ αυτή τη Χώρα. Ανέγειρες τον Ι.Μ.Ν. της Αγίας Τριάδας και το Μητροπολιτικό Μέγαρο στη Βόννη. Κι αυτά, χωρίς να λογαριάσομε τους άλλους Ι. Ναούς που έχτισες στις διάφορες άλλες Γερμανικές πόλεις. Έσκυψε μπροστά Σου και το Γερμανικό Ιμπέριουμ και Σε τίμησ’ επάξια με την πιο μεγάλη τιμητική διάκριση, που απονέμεται από αυτό.
Κι ο μητροπολίτης Αυγουστίνος, που Σε διαδέχτηκε στην Μητρόπολη Γερμανίας, τόνισε κατά την ημέρα του ενταφιασμού Σου, ότι: «(ο Ειρηναίος) είχε μια συναρπαστική πορεία ζωής… Αυτή η Ιερά Μητρόπολη (εννοεί Γερμανίας) δεν νοείται όπως είναι σήμερα, χωρίς την παρουσία και συμβολή του»! Και Σε χαρακτήρισε «πατέρα των Ελλήνων της Γερμανίας»!
Η ευαισθησία Σου η μεγάλη κ η αγάπη Σου η απεριόριστη στάθηκε κάστρο απέναντι στην αναλγησία της Ελληνικής Ακτοπλοϊας. Αυτής, που απομυζούσε οικονομικά την Κρήτη για δεκαετίες. Αυτής, που δρομολογούσε στις εξαιρετικά προσοδοφόρες γραμμές Πειραιά – Κρήτης «σκυλοπνίχτες». Αυτής, που αψηφούσε ακόμη και τη ζωή των κατοίκων της Μεγαλονήσου, προκειμένου να αισχροκερδίσει περισσότερα. Έχτισες την ΑΝΕΚ κ έσωσες τους Κρητικούς από την εκμετάλλευση των «Εφοπλιστών». Άνοιξες τα μάτια σε πολλούς και το παράδειγμά Σου μιμήθηκαν και μιμούνται όχι μόνο στην Ελλάδα, μα και στον ευρύτερο Χώρο της Μεσογείου. Δεν φταις Εσύ για την κατοπινή αναξιότητα και κακοήθει’ από τη μια και βουλιμία και πλεονεξί’ από την άλλη, που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση κ επανέφερε στα χέρια των Εφοπλιστών – εκμεταλλευτών τις γραμμές Κρήτης – Πειραιά.
Ίσα ίσα. Η εξέλιξη αυτή αναδείχνει και προβάλλει πιο πολύ τη δική Σου ηθική ανωτερότητα και το δικό Σου ψυχικό μεγαλείο. Ο δικός Σου αλτρουισμός υπήρξε απαράμιλλος. Δεν κράτησες τίποτε για τον εαυτό Σου. Τα πάντα έδωσες και τον εαυτό Σου ανάλωσες, για τους άλλους. Αγόραζες τον ξένο πόνο και τον έκανες δικό Σου. Ανακούφιζες το συνάνθρωπό Σου κ υπέφερες Εσύ στη θέση του. Δεν αρκέστηκες στο «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Εσύ σήκωνες και τα βάρη των άλλων, χωρίς να τους επιβαρύνεις με τα δικά Σου.
Εσύ δεν παραβάραισες ούτ’ ένα.
Οι άλλοι παραβάραισαν Εσένα. Από την Ορθόδοξη Ακαδημία στο Κολυμπάρι, ως την Αγια-Σοφιά στον Αποκόρωνα, πόσα συναριθμούνται τ’ ανασταίματα, που άφησες φάρους φωτεινούς, για χάρη του Ποιμνίου Σου. Τι πήρες Εσύ από αυτά, πέραν από την εκτίμηση, την αγάπη, την αναγνώριση, την ευγνωμοσύνη του Λαού και το φθόνο του …μη Λαού; Μήπως έστησες καμιά πολυκατοικία ή καμιά βίλλα πολυτελείας με σάουνα και πισίνα για πάρτη Σου, υπεξαιρώντας κεφάλαιο που προοριζόταν για σκοπό φιλανθρωπικό; Ποιό υλικό κέρδος απόλαυσες Εσύ από την ΑΝΕΚ, την ΕΤ.ΑΝ.ΑΠ. (Εταιρεία Αναπτύξεως Αποκορώνου), την Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου, τη Τράνς Ευρωκρέτα, την Α.Ν.Ε.Ν. (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Νότου), που αποτελούν πρωτοβουλίες κ έργα της αγάπης Σου, για τη στήριξη του Λαού του Θεού;
Ή, μήπως, αποκόμισες κέρδη από τις δραστηριότητές Σου γύρο από τα θέματα της διαφύλαξης της ειρήνης, της κατάργησης των εξοπλισμών, των ξένων στρατιωτικών βάσεων στη Σούδα και στ’ Ακρωτήρι και της προστασίας του περιβάλλοντος;
Γιατί το Φανάρι Σε πήρε από το Νησί και Σ’ εκσφενδόνισε στη Γερμανία; Δεν είχε Φαναριώτη Αρχιερέα να στείλει; Γιατί ορφάνεψε το δικό Σου το Ποίμνιο; Έκρινε πως ήσουν ο μοναδικός, που μπορούσε να σηκώσει στους ώμους του το πραγματικά μεγάλο βάρος μιας Μητρόπολης, που ήταν και δεν ήταν; Μιας Μητρόπολης, που έπρεπε ν’ αναδειχτεί …Μητρόπολη και να επιβάλει το κύρος της;
Όταν «μετατέθηκες» στη Γερμανία είχα πληροφόρηση, πως ήθελε να Σε «ξεφορτωθεί» η Χούντα. Ότι η μετάθεση στην πραγματικότητα ήταν εξορία. Τότε έγραψα το γνωστό Σου άρθρο «Ειρηναίος Γαλανάκης» στο με αρ. φύλ. 8.065/6.1.1972 της εφημερίδας «Βήμα» του Ρεθέμνους. Άρθρο, που αναδημοσίευσε κ η «Εθνική Φωνή» Χανίων στο φύλλο της 16.1.1972. Έκαμα προσπάθεια να συγκαλύψω την πληροφορία, αλλά να στείλω και το μήνυμα, με τρόπο, που να περάσει το άρθρο από τη λογοκρισία. Έγραφα τότε:
«ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
Γράφει ο Αρκάδιος Πηγαίος
Δεν ξέρω αν ο ίδιος διάλεξε τ’ όνομα τούτο ή αν του δόθηκε άθελά του. Όμως σπάνια βρίσκεις στο πρόσωπο του ανθρώπου την απεικόνιση της κυριολεξίας του ονόματός του, όπως συμβαίνει να υπάρχει στον Άγιο Κισσάμου και Σελίνου. Ο Ειρηναίος είναι πραγματικά ο άνθρωπος της Ειρήνης, που εργάζεται για την ειρήνη, που εργάζεται έργα ειρηνικά. Ενσάρκωση της Ειρήνης. Και «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».
Λέγεται: «Κατά τ’ όνομα κ η πολιτεία». Όπως λέγεται και: «Είν’ όνομα και πράμα»! Βέβαια το πρώτο το συνηθίζομε σε περιπτώσεις περιφρόνησης και το δεύτερο δεν ταιριάζει να ειποθεί για πρόσωπο. Όμως ο Λαός όταν ομιλεί κι αδυνατεί να εκφράσει και να ολοκληρώσει ό,τι νιώθει μέσα του με λόγια, θα το εξωτερικεύσει ακόμη και μ’ άκομψη φράση και με μια σκέτη χειρονομία.
Κι ο Λαός στην περίπτωση του Ειρηναίου αδυνατεί να δώσει ένα τέλειο χαραχτηρισμό για τον ΄Ανθρωπο, τον Ιεράρχη και το έργο του. Ας του συχωρεθεί λοιπόν η άκομψη φράση, μια κ η αδυναμία του λόγου την προκαλεί για να επενδύσει τη δύναμη τη ψυχική, την αγάπη τη χριστιανική, το θαυμασμό το μεγάλο που νιώθει για τον Ειρηναίο και το έργο του.
Είναι πραγματικά ο Επίσκοπος του Λαού – του Ποιμνίου ο καλός Ποιμήν- ο Ειρηναίος. Απλός στους τρόπους. Προσηνής. Αθόρυβος στην ιερουργία του, με κείνα τα τριμένα άμφια, εντυπωσιάζει και πείθει και θέλγει και θαυμάζεται και γίνεται αποδεχτός σα γνήσιος εκπρόσωπος του Κυρίου του, «όστις ποιμανή τον Λαό Μου». Είναι ο διάπυρος προς Θεόν ευχέτης». Από το Λαό, για το Λαό.
«Υπέρ του περιεστώτος Λαού του απεκδεχομένου το παρά Σου μέγα και πλούσιον έλεος» ανάλωσε την δεκαπενταετία της Αρχιερατείας του στη Μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου.
Τεράστιο το Κοινωνικό κ Εκπολιτιστικό έργο που δημιούργησε! –Δε χρειάζεται αναφορά σ’ αυτό. Είναι γνωστό στους αναγνώστες μας, αλλά και σε πλήθος άλλων Χριστιανών και μη.- Στο παρελθόν μας δόθηκε ο καρός κ η αιτία κ η αφορμή ν’ αναφερθούμε σ’ αυτό, έστω ακροθιγώς.
Όπως μας δόθηκεν η ευκαιρία και την εξέλιξή του να παρακολουθήσομε και το μεγαλείο του να θαυμάσομε, παράλληλα μ’ άλλα εκκλησιαστικά πράγματα.
Η Α. Θ. Παναγιότης, ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, εκτίμησε σωστά κι αλάθητα τον Ιεράρχη και το έργο του και να τώρα που τον αποστερεί από το Ιερατείο και το Λαό της Κρήτης προκειμένου να επανδρώσει επάξια κι αντάξια του εκλειπόντος τη Μητρόπολη της Γερμανίας.
Συγχαίρομε τον Ειρηναίο. Νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά του.
Πέραν από το Πνευματικό, Κοινωνικό κ Εκπολιτιστικό έργο, έχει τώρα μπροστά του και το Εθνικό. Έλληνας Αρχιερέας στη Γερμανία! Σε τόπο, όπου βρίσκεται ένα σοβαρό ποσοστό Ελληνικού εργατικού δυναμικού. Μεγάλος αριθμός δραστήριων Ελλήνων, ζωντανών ανθρώπων, που δεν πρέπει – όχι δεν πρέπει – να τους αφομοιώσει το ντόπιο στοιχείο. Που πρέπει να ξαναγυρίσουν οπίσω υγιείς σωματικά, ψυχικά, πνευματικά.
Αν γυρίσουν με τη ψυχή και το πνεύμα στρεβλά, είναι προτιμότερο να μείνουν εκεί για πάντα. Νέο βαρύ φορτίο στις πλάτες του Ειρηναίου.
Πιστεύω πως θα τα βγάλει πέρα κ εκεί, όπως κ εδώ. Ο Θεός μαζί του.
Κι όσο για μας… «ει Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».
Και δε μας διέψευσες. Κ εκεί εργάστηκες τίμια, ευσυνείδητα, προσηλωμένος κι αφοσιωμένος στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και στο Ελληνικό Εθνικό συμφέρον.
Και το άρθρο πέρασε. Όπως πέρασα κ εγώ υστερότερ’ από τα γραφεία εκείνων, που γνώριζαν λεπτομέρειες γύρο από το θέμα της «μετάθεσής» Σου. Αυτών, που αποτέλεσαν εργολάβους κ επωμίστηκαν την εφαρμογή της μελέτης, που οι αρχιΤέκτονες σχεδίασαν σε βάρος Σου. Έπρεπε, βλέπεις, να τους ενημερώσω και να τους απαντήσω αν είμαστε …συγγενείς και τα τοιαύτα. Προκειμένου, καλέ, να με… συγχαρούν για το μεγάλο συγγενή μου Ειρηναίο. Και, «τι σε μέλει εσένανε από πού ειμ’ εγώ; Από Γαλατά Σεράι ή από Κορδελιό;»…
Την …περιέργεια κι ό,τι άλλο των εδώ ενδιαφερομένων σταμάτησε η απάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα, στον οποίο είχα στείλει και τις δυο εφημερίδες.
Στην απάντησή του αυτή ο Παναγιότατος γράφει:
Επηρέασε κάπως κ η αναδημοσίευση του άρθρου στην «Εθνική Φωνή», που απόδειχνε στους εδώ πως δεν ενέργησε …κομμουνιστικός δάκτυλος στη γραφή και στη δημοσίευση του άρθρου.
Αποστομωτική κατόπιν κ η εννιάχρονη δράση Σου στη Γερμανία βούλωσε υστερότερα τους υπονόμους. Συνέτισε αρκετούς αρκετά. Όμως η πληροφορία του γυρισμού Σου από τη Γερμανία ενόχλησε κάποιους…
Στα 1980, που ζήτησες να επανέλθεις Αρχιερέας της Εκκλησίας της Κρήτης και να παραλάβεις τα ίδια, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης Σου έκαμε τη μεγάλη τιμή και Σου το αρνήθηκε. Πέντε ψήφοι κατά, έναντι δυο υπέρ!
Συναγερμός! Όλο το Σέλινο κ η Κίσσαμος στο πόδι! Κι όχι μόνο. Αλλά και τα Χανιά και το Ρέθεμνος κ οι άλλες περιοχές του Νησιού ξεσηκώθηκαν κατά της αρνητικής απόφασης της Ι. Σ. της Εκκλησίας της Κρήτης. Ο Λαός του Θεού στάθηκε πλάι Σου. Υπάρχουν οι γραφτές κι αδιάψευστες μαρτυρίες. Η αρθρογραφία. Το «ρεπορτάζ». Η ειδησεογραφία.
Τότε πίκρανα κάποια μέλη της Συνόδου, που σεβόμουν κ εκτιμούσα κ εξακολουθώ να εκτιμώ ιδιαίτερα, με το άρθρο μου «Χείρων της Πρώτης», που δημοσιεύτηκε από τις στήλες της Ρεθεμνιώτικης Εφημερίδας «Ρεθεμνιώτικα Νέα», αρ, φ. 2344/4.7.1980 κι αναδημοσιεύω επειδή θεωρώ πως πρέπει να πληροφορηθούν οι νεότεροι σωστά:
«ΧΕΙΡΩΝ της ΠΡΩΤΗΣ
Όταν η πλειονότητα των Σεβασμιωτάτων έκανε μετάνοιες στους «αγίους αδελφούς», Γεώργιον, Στυλιανόν και Νικόλαον. Όταν σε κάθε άφιξη του «άι Αντιπροέδρου της Εθνικής Κυβερνήσεως» οι καμπάνες των Μητροπόλεων ηχούσαν για τον πανηγυρισμό του γεγονότος και χοροστατούντων των αγίων Αρχιερέων ψαλλόταν δοξολογίες. Όταν ακόμη και τη διακοπή μυστηρίου αξίωσε ιεράρχης κ έβγαλ’ έξω από το Ναό τον όχλο για να γίνει μεγαλοπρεπής η είσοδος στο Ναό «του εν αγίοις πατρός Στυλιανού του εκ Παττακών». Όταν οι Μητροπόλεις που χήρευαν πληρωνόταν με υποδείξεις προσώπων εμπίστων στην Χούντα. Όταν κανένας άλλος από τους Ιεράρχες δεν αποτόλμησε.
ΤΟΤΕ ο Κισσάμου και Σελίνου ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ο Γαλανάκης στάθηκε στο ύψος της Αρχιεροσύνης, στο πλευρό του χειμαζόμενου Ποιμνίου του, στύλος της Εκκλησίας, υπέρμαχος της Δημοκρατίας, και καταστάθηκε Τροπαιούχος και Τροπαιοφόρος.
ΤΟΤΕ οι μισθοφόροι των ξένων δυνάμεων, οι τοποτηρητές των ξένων συμφερόντων, «συμβούλιον αγαγόντες»,, αποφάσισαν την εξόντωση του ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ.
Ποιος από τους τότε Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κρήτης τόλμησε να υπερασπιστεί τον ΕΙΡΗΝΑΙΟ; Ποιος απ’ όλους τους τόλμησε να εναντιωθεί στη θέληση της Χούντας και των Πατρώνων της;
Μόνον ο μεγάλος και σεπτός Πατριάρχης ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ο Α’ σήκωσε το τεράστιο ανάστημά του κ έρριψε το βάρος του στην υπεράσπιση του ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ.
« Να μην πειραχτεί ο Αδελφός κ εγώ θα τον πάρω έξω από την Επικράτεια».
Και οι «αναμορφωτές της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών» έσκυψαν στη φωνή του Αθηναγόρα, όπως ο Αδάμ στη φωνή του Θεού.
Κ έτσι με την επέμβαση του Πατριάρχη ο Ειρηναίος διέφυγε τη φυσική εξόντωση και μετατέθηκε στη Μητρόπολη της Γερμανίας. Ο Αθηναγόρας διέσωσε και διαφύλαξε τον Ειρηναίο κι ο Ειρηναίος την ακεραιότητα της Αρχιεροσύνης του.
Τώρα ο Ακέραιος αυτός Ιεράρχης ζητά τον επαναπατρισμό του. Ζητά να γυρίσει στη Μητρόπολή του. Στη Μητρόπολη, που το σύνολο του έργου του την ανέδειξε σε Μητρόπολη και τον καταξίωσε στη συνείδηση του Ποιμνίου Άξιο κ Υπεράξιο Ιεράρχη της.
Κι αυτό του το δικαίωμα του το αρνείται η «Ιερά Σύνοδος» της Εκκλησίας της Κρήτης, που είναι καθήκον της «αυτεπάγγελτο» να του προτείνει από μόνη της να ξανάρθει στη Μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου. Δεν έπρεπε η Σύνοδος να περιμένει να ζητήσει ο Ειρηναίος ή ο Λαός τη μετάθεση αυτή. Έπρεπε να προλάβει και να την προτείνει η ίδια στον Ειρηναίο. Θα ήταν μεγάλη τιμή στη Σύνοδο μια τέτοια πρωτοβουλία. Αλλά ποιος νά ‘παιρνε μια τέτοια πρωτοβουλία;
Μήπως εκείνοι, που δέχτηκαν παθητικά το διωγμό του Ειρηναίου; Μήπως εκείνοι, που είδαν σαν ανταγωνιστή τους τον Ειρηναίο; Ή μήπως εκείνοι, που πολέμησαν και την εκλογή του Ειρηναίου σα Μητροπολίτη, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, επικαλούμενοι εθνικές περγαμηνές;
Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία της Κρήτης στέκει ακόμα ψηλά στη συνείδηση του Λαού. Όπως είναι γεγονός ότι τέτοιου είδους μικρότητες προξενούν φθορά και ταπείνωση της Εκκλησίας.
Ο Ειρηναίος έχει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», γιατί, τι άλλο είναι ο συναγερμός του Χανιώτικου και του Ρεθεμνιώτικου – σε λίγο – Λαού. Είναι δυο φορές «εκλεγμένος» Μητροπολίτης από το Λαό: Μια πριν από είκοσι πέντε χρόνια – γιατί ο Λαός τον επέβαλε και τότε στη Σύνοδο – και μια τώρα. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στερεί το Λαό από τους φυσικούς, αιρετούς,, πολιτικούς και θρησκευτικούς του ΗΓΕΤΕΣ.
Πριν λοιπόν γίνει «η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης», ας επικυρώσει η Σύνοδος και τη δεύτερη εκλογή του ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ σα Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου. Δεν είναι μειωτική για τη Σύνοδο η πράξη. Αλλά και δεν έχει να προσφέρει τίποτε στον ΕΙΡΗΝΑΙΟ, πέραν από συναισθηματική ικανοποίηση. Γιατί το έργο, που επιτελεί σήμερα στη Γερμανία και τη λοιπή Κ. Ευρώπη ο Ειρηναίος είναι πολύ πιο σπουδαίο από Εθνική κι από Κοινωνική κι από Θρησκευτική άποψη, όχι μόνο από κείνο που θα κληθεί να επιτελέσει στο Καστέλλι, αλλά κι από κείνο που επιτέλεσε κατά το παρελθόν στην ίδια Μητρόπολη.
Ας θυμηθούν ότι «λίθος, ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας»…
Αρκάδιος Πηγαίος».
Το φύλλο της εφημερίδας Σου το έστειλα. ΄Υστερ’ από λίγες μέρες πήρα την απάντησή Σου. Μου ζήτησες να μη τη δημοσιεύσω. Σεβάστηκα την ταπεινότητα, το χαρακτήρα και την καθόλου προσωπικότητα, που Σε διέκρινε σαν Άνθρωπο και σαν Ιεράρχη. Δεν τη δημοσίευσα.
Τώρα όμως, που Εσύ μας έφυγες, πρέπει να μάθει ο Κόσμος και πρώτος ο Λαός Κισσάμου και Σελίνου, που επίμονα, έντονα, και δικαιωματικά, παρακαλούσαν, ζητούσαν, απαιτούσαν, την επανατοποθέτησή Σου στη δική τους Μητρόπολη. Εκεί, που με το χριστιανικό ένθερμο ζήλο, τη συμπόνια προς την Κοινωνία, την εργατικότητα και την ταπεινοφροσύνη Σου, είχες δημιουργήσει τέτοιο έργο, που Σε τοποθετεί δίπλα στο Μεγάλο Βασίλειο και τους λοιπούς Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, που, όπως κ Εσύ με τα είκοσι πέντε βιβλία και τα λοιπά έργα Σου, άφησαν οπίσω τους σημαντικό Εκκλησιολογικό, Δογματικό, και Κοινωνικό έργο…
(Παραθέτω κατάλογο των βιβλίων, που συνέγραψε κ εξέδωσε ο μακαριστός Ιεράρχης, όπως τον αναφέρει η «Βικιπαίδεια»:
1. Ο Διδάσκαλος της Θρησκείας. Αθήναι, 1949
2. Ο Ποιητής των ωραίων ψυχών. Αθήναι, 1950, 1964
3. Πορείες κι αλήθειες για τον αγαπημένο μου Χριστό. Αθήναι, 1954
4. Αθάνατα λόγια. Χανιά, 1954
5. Μια ιδιαίτερη αποστολή. Στην χριστιανή γυναίκα της εποχής μας. Χανιά, 1956
6. Θρησκεία και Ζωή. Χανιά, 1957
7. Γυναικείαι προσωπικότητες της Βίβλου. Χανιά, 1958
8. Προς ένα χριστιανικό γάμο. Χανιά, 1960
9. Η πολιτική ευθύνη του Χριστιανού. Καστέλλι, 1963
10. Από το Μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας. Το μήνυμα της Παναγίας στο σύγχρονο κόσμο. Καστέλλι, 1964
11. Το προσκύνημα του Γκιώνα. Καστέλλι, 1966
12. Το νόημα της ζωής. Καστέλλι, 1966
13. Ο Χριστός σημάδεψε τη Κρήτη. Αθήναι, 1969
14. Εκκλησία και σύγχρονος κόσμος. Αθήναι, 1971
15. Η αποστολή της Ελληνικής Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο. Βόννη, (Γερμανία), 1973
16. Στρατευομένη Εκκλησία. Βόννη, 1975
17. Από εδώ πέρασαν οι Έλληνες. Βόννη, 1978
18. Συνεργασία και Αλληλεγγύη απόδημου και ντόπιου Ελληνισμού. Βόννη, 1979
19. Επανάσταση των συνειδήσεων. Αθήναι, 1984
20. Ομιλία στα αποκαλυπτήρια μνημείου του εθνομάρτυρα επισκόπου Κισάμου & Σελίνου Μελχισεδέκ Δεσποτάκη (1821). Κίσαμος, 1984
21. Η χειραφέτηση της γυναίκας στην Ελληνορθόδοξη παράδοση. Χανιά, 1986
22. Μαρτυρία Ειρήνης. Καστέλλι, 1987
23. Μηνύματα ευθύνης και αφύπνισης. Χανιά, 1988
24. Το Τάξιμό μου. Χανιά, 1990
25. Από τις Εορτές της Εκκλησίας μας. Χανιά 1999)
Μου έγραφες λοιπόν, τότε:
Αγαπητέ Μαρίνε,
Ευχαριστώ για την αποστολή των «Ρεθεμνιώτικων Νέων» με το άρθρο σου για την απόρριψή μου..
Διά την εκλογή μου το 1956 (στο Σπήλι) από τους 5 τότε Επισκόπους πήρα 4 ψήφους.
Το 1957 (Κισάμου) από τους 7 πήρα 6 ψήφους.
Το 1971 εξελέγη (διά Γερμανία) από την Πατριαρχική Σύνοδο παμψηφεί.
Και το 1980 (διά Κισάμου) από τους 7 (πήρα) μόνο 2… ύστερα από τόση προσφορά μου στην Εκκλησία Κρήτης και αλλαχού.
Αλλά το θέμα δεν είναι η ατομική μου αποδοκιμασία διότι είμαι ήδη 70 ετών και μπορώ να αποσυρθώ και να ησυχάσω.
Το θέμα είναι η περιφρόνηση του Λαού, που με εζήτησε και η ζημιά του Τόπου, που γίνεται με την απουσία μου.
Διότι Εκκλησιολογικά έγινε ένα μεγάλο λάθος αφού η γνώμη του ποιμνίου της Εκκλησίας παρηγκωνίσθη.
Η Εκκλησία δεν αποτελείται μόνο από ρασοφόρους, αλλά και το λαϊκό στοιχείο είναι μέσα στο Σώμα του Χριστού (Εκκλησία) και πρέπει να ερωτάται και να αναγνωρίζεται.
Αυτά προς ενημέρωσή σου και των φίλων (αλλά μην τα δημοσιεύσης).
Το θέμα βέβαια παραμένει ακόμη εκκρεμές, διότι οι Χριστιανοί Κισάμου Σελίνου που ενεπαίχθησαν δεν θέλουν τον ψηφισθέντα. Και μακάρι η δική μου αυτή δοκιμασία να ανοίξη τα μάτια των αρμοδίων.
16/7/1980 + ο Γερμανίας Ειρηναίος
Ύστερ’ από την επιμονή του Λαού η Ι. Σύνοδος εκτίμησε πως έπρεπε να σεβαστεί τη θέλησή Σου και την σφοδρή κι ανυποχώρητη επιθυμία του Λαού αυτού. Αναίρεσε την προηγούμενη και με νεότερη απόφασή Της Σε αποκατέστησε. Εντύπωση μας προκάλεσε τότε η επίμονη άρνηση του Ιεράρχη, που μόλις είχε εκλεγεί και τοποθετηθεί στην Κισσάμου και Σελίνου, ν’ αποδεχτεί να τοποθετηθεί σε άλλη Μητρόπολη. Είπα κ εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν ήταν δική του η επιλογή της σκληρής αυτής αντιπαράθεσης…
Επανήλθες, λοιπόν, στις 26.1.1981 στην Ι.Μ. Κισσάμου και Σελίνου. Συνέχισες την ανεκτίμητη προσφορά Σου γι’ άλλα είκοσι τέσσερα χρόνια κ εφτά μήνες, ως τις 24.8.2005, κοντά στο Ποίμνιο που αγάπησες και Σ’ αγάπησε σαν Πατέρα, Αδελφό και πολύτιμο προστάτη και συμπαραστάτη στη χαρά και στη λύπη του. Τότε, σε ηλικία 94 χρόνων, 9 μηνών και 14 ημερών ακριβώς, υπέργηρος και με κλονισμένη την υγεία Σου, υπέβαλες παραίτηση για λόγους υγείας στην Ι.Ε.Σ. της Εκκλησίας της Κρήτης, που έγινε αποδεχτή. Τα υπόλοιπα 7 χρόνια, 8 μήνες κ 6 μέρες ζωής που Σου απέμεινε ησύχαζες στο σπίτι Σου στα Χανιά. Όμως δεν έπαψες να στηρίζεις με την προσευχή Σου, το λόγο Σου τον καλό, το Ποίμνιο Σου, την Κρήτη και το Λαό της, που πάντοτε είχες στο νου και στην καρδιά Σου. Ολόκληρο τον Ελληνισμό. Να συμπαραστέκεσαι κι ακόμη να επεμβαίνεις σ’ ό,τι έκρινες πως χρειαζόταν αλλαγή πορείας.
Γεννήθηκες στο Νεροχώρι Αποκορώνου, στις 10.11.1911, όπου πέρασες και τα παιδικάτα Σου. Εκεί απ’ όπου η Θεία Πρόνοια Σε οδήγησε να μαθητεύσεις στη Σχολή του Πατριαρχικού και Σταυροπηγιακού Μοναστηριού της Αγίας Τριάδας των 
Τζαγκαρόλων το 1927 ως το 1931, όπου η ψυχή Σου έβρισκε την ανάπαυσή της. Εκεί, όπου περιβλήθηκες το Μοναχικό και μοναδικό Σχήμα. Απ’ όπου έφυγες στην Αθήνα στα 1932 κι όπου επανήλθες στα 1937, αφού αποφοίτησες και μ’ επιτυχία τελείωσες τις σπουδές Σου στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Δίδαξες ως θεολόγος Καθηγητής σε Σκολειά της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων από το 1938 ως το 1945. Εκεί, όπου χειροτονήθηκες στον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης – Διάκος – στα 1946, από τον αγαθό Επίσκοπο Κυδωνίας κι Αποκορώνου κηρό Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη κ ύστερ’ από λίγο και στο δεύτερο βαθμό, του ιερέα (Ιερομονάχου). Σου απονεμήθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και Σου ανατέθηκε η Υποδιεύθυνση της Σχολής, από την οποία προήλθες. Από εκεί αναχώρησες για τη Γαλλία στα 1950. Μετεκπαιδεύτηκες στη Θεολογία και Κοινωνιολογία στα Πανεπιστήμια της Λίλ και των Παρισίων κι από τη Γαλλία επανήλθες στο Μοναστήρι Σου επιμορφωμένος Ορθόδοξος, αλλά όχι παραμορφωμένος διαφωτιστής Προτεστάντης ή Καθολικός. Κι από εκεί έφυγες στα 1957, αφού εκλέχτηκες Από την Ι.Σ. της Εκκλησίας της Κρήτης και χειροτονήθηκες, αρχικά Επίσκοπος Λάμπης και Σφακίων και κατόπιν ανέλαβες Κισσάμου και Σελίνου. Κι από το 1962, που ο τίτλος του Μητροπολίτη απονεμήθηκε στους ως τότε Επισκόπους Κρήτης, μετονομάστηκες σε Μητροπολίτη.
Εκεί λοιπόν, στο Νεροχώρι του Δήμου Φρε του Αποκόρωνα, στη γενέτειρά Σου, οργανώθηκε στα 1985 εκδήλωση των συγχωριανών και φίλων Σου. Το Νεροχώρι θέλησε ν’ αποδώσει τιμή στον «Τετιμημένο». Τιμή στη μεγάλη τιμή που του έδιδε η Προσωπικότητα και το μεγαλόπνοο έργο Σου. Ένα κομμάτι Αντίδωρο στην Αρτοκλασία της ζωής Σου. Τότε, είπες μέσα στ’ άλλα όμορφα και σημαντικά της ομιλίας Σου, και πως:
«Οι άνθρωποι και οι λαοί δεν ζούνε μόνο με άρτους και θεάματα. Οι άνθρωποι και οι λαοί δεν χρειάζονται μόνο παροχές, χρειάζονται και αρχές. Αρχές ηθικής και ανθρωπιάς. Οι παροχές, οι οποιεσδήποτε παροχές, χωρίς αρχές διαφθείρουν και εξευτελίζουν ανθρώπους και λαούς. Και είναι θλιβερό να βλέπει κανείς πως ο απολογισμός των κυβερνητικών έργων και στην πατρίδα μας γίνεται σχεδόν πάντοτε με οικονομικά μεγέθη. Η επιτυχία ή αποτυχία των κυβερνητικών προγραμματισμών μετριέται μόνον από τα ποσά και τα κοντύλια που πέφτουν εδώ κι εκεί. Ζούμε, το γνωρίζω κι εγώ, στην εποχή της κατανάλωσης. Αλλά η κατανάλωση αυτή έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια πρωτάκουστη κρίση. Ποιος, λοιπόν, θα «τολμήσει» να πάει αντίθετα στο ρεύμα που παρασύρει και πνίγει; Ξένο γνωμικό (Πολωνικό) λέει: «Όποιος θέλει να πάει στην πηγή του ποταμού πρέπει να κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα του». Ποιος θα τολμήσει να πει λόγο αντίστασης στη λαθεμένη πορεία μας; Ποιος θα εμπνεύσει και στην πολιτική ζωή του τόπου μας κάποιο ζωοποιό και ανορθωτικό πνεύμα, ώστε κυβερνώντες και λαός να μη γίνονται θύματα σύγχυσης και της φθοράς που δέρνει την εποχή μας; Ποιος θα προγραμματίσει το Σαββατοκύριακο της Βουλής των Ελλήνων πάνω σε αυτές τις σκέψεις; Η Εκκλησία; Η Πολιτεία; Τα Κόμματα; Ο Λαός; Ποιος θα τολμήσει;»
Λόγια προφητικά. Τότε που ο …Ελληνισμός απαιτούσε «Τσοβόλα, δώστα όλα»!! Έτσι, για να συγκαλυφτούν οι «Λοβιτούρες». Κι ο Τσοβόλας, υποτίθεται, τά ‘δωσε όλα! Γι’ αυτό φτάσαμε στο «μαζί τα φάγαμε», που τόλμησ’ ένας από τους δράκους, που φύλασσαν τα συμφέροντα και τις εντολές της Πεντάμορφης Λέσχης των Bilderberg, να πετάξει στα μούτρα του Λαού…
Τότε που η πολιτική έβαζε παρωπίδες στον Κόσμο και του σκοτείνιαζε, του περιόριζε τ’ οπτικό του πεδίο στο περιεχόμενο του ταμείου, Εσύ έβλεπες πως ο Κόσμος ακολουθούσε το ρεύμα του ποταμού, που, αργά ή γρήγορα, θα τον άδειαζε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα γεμάτη πεινασμένους καρχαρίες. Υπόδειξες, με τον τρόπο Σου, πως έπρεπε από τότε να κολυμπήσομε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, για να μη μας αδειάσει στην επικίνδυνη θάλασσα. Κ έθεσες καυτά τα ερωτήματα: «Ποιος θα τολμήσει να πει λόγο αντίστασης στη λαθεμένη πορεία μας; Ποιος θα εμπνεύσει και στην πολιτική ζωή του τόπου μας κάποιο ζωοποιό και ανορθωτικό πνεύμα, ώστε κυβερνώντες και λαός να μη γίνονται θύματα σύγχυσης και της φθοράς που δέρνει την εποχή μας;» Δυστυχώς οι λίγοι, που αποτόλμησαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, αυτό τους καταχτύπησε στις όχθες. Δεν τους επέτρεψε να φτάσουν στις πηγές. Δεν ήθελε να δουν και να μάθουν οι άνθρωποι τις μυστικές αυτές πηγές του θολού ποταμού. Εκεί στις όχθες, άλλους ξέσχισαν τα βάτα. Άλλους έκοψαν τα καλάμια. Άλλοι χτύπησαν τα κεφάλια τους στους κορμούς των πλατάνων ή πλακώθηκαν από τις μεγάλες πέτρες, τα ξύλα, τα ψοφίμια κι ό,τι άλλο παράσερνε ο ορμητικός ποταμός. Όσοι δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια ή δεν πνίγηκαν στα θολά νερά, έφτασαν κάπου κοντά στις πηγές, αλλά τις ίδιες τις πηγές δεν τις είδαμε. Εντόπισαν περίπου τα σημεία που βρίσκονται, από την παρουσία των «εκείσ’ εμφωλευόντων», αλλά δεν «συνέτριψαν κεφαλάς δρακόντων». Είδαν αρκετούς από τους δράκους και τις νεράιδες, που φυλάσσουν τις πηγές. Κάποιους κάποιοι τόλμησαν και κατάγγειλαν. Κάποιοι τολμήσαμε κ εκφέραμε γραπτό και προφορικό λόγο αντίστασης. Όμως ο Λαός είχε κ εξακολουθεί να έχει ανοιχτά την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, που παίζουν εκκωφαντική μουσική σε τόσο πολύ ψηλούς τόνους, που δεν επιτρέπει ν’ ακουστεί η αντίθετη φωνή. Κ έτσι εξουδετερώνεται. Δε φτάνει στ’ αφτιά του Λαού. Κι ο γραφτός αντίθετος λόγος πνίγεται από τον καταιγισμό των προσφορών του Τύπου, που σκόπιμα κυκλοφορεί σε αφάνταστα χαμηλές τιμές επιδοτούμενος, ακριβώς για να πέσει στ’ αζήτητα η όποια έντιμη και θαλασσοβρεγμένη αντίθετη φωνή…
Ειρηναίε, κατά Κόσμο Μιχαήλ Γαλανάκη, δικαιούσαι να πεις μπροστά στον Κύριό μας: «Τον δρόμο τετέλεκα. Την πίστην τετήρηκα. Δι’ ό εναπόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος»!..
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, ΕΙΡΗΝΑΙΕ!! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!
Μεγάλη Παρασκευή 3.5.2013
